Πενήντα εκατομμύρια Aμερικανοί ζουν στο όριο της φτώχειας, όπως και το ένα τέταρτο των παιδιών αυτού του έθνους.
Οι νέοι φτωχοί είναι η πρώην μεσαία τάξη. Παρά τα πολλά και αδιάσειστα στοιχεία, η χειραγώγηση των ΜΜΕ από το 1% επιχειρεί να διαστρεβλώσει τα στατιστικά, μεταθέτοντας την ευθύνη από τις ελίτ της Γουόλ Στριτ στις «κακές συνήθειες» των φτωχών στρωμάτων.
Μετά την ύφεση στα τέλη του 2007, ο αριθμός των ατόμων που ζουν στο όριο της φτώχειας σκαρφάλωσε στα 46 εκατομύρια, από τα 37 εκατομύρια που είχε υπολογιστεί στα τέλη του 2006. Η ραγδαία αύξηση της φτώχειας δεν είχε να κάνει με τη χρήση ναρκωτικών και τον αλκοολισμό των εξαρτημένων ατόμων· ήταν αποτέλεσμα της ανεξέλεκτης και ανυπολόγιστης απληστίας.
Προς υπεράσπιση του 1%, οι καταληψίες της Γουόλ Στριτ δυσφημίζονται, με την κατηγορία ότι προωθούν μια «σοσιαλιστική» ατζέντα, που επιδιώκει την κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων των πλουσίων από την κυβέρνηση και την αναδιανομή τους στους φτωχούς. Για μένα, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν έχω κάτι εναντίον των πλουσίων· απλά απεχθάνομαι την αδικία. Άλλωστε, με την ίδια λογική, «σοσιαλισμός» δεν ήταν η διάσωση των τραπεζών; Οι ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού δεν είναι «σπείρες», ούτε και ζητούν ειδικά δικαιώματα για τους φτωχούς. Όπως πρόσφατα εξήγησε και ένας από τους καταληψίες, ο Γουίλιαμ Στακ: «Δεν είναι έγκλημα να διεκδικούμε τα χρήματά μας να ξοδεύονται σε ανθρώπινες ανάγκες, και όχι σε τεράστιες διασώσεις εταιρειών. Οι αληθινοί εγκληματίες βρίσκονται στις αίθουσες συμβουλίων και στα γραφεία στελεχών της Γουόλ Στριτ· δεν είναι αυτοί που διαδηλώνουν για τη δουλειά, την υγειονομική περίθαλψη και το πάγωμα των κατασχέσεων.
Εκατοντάδες καταληψίες της Γουόλ Στριτ συνελήφθησαν λόγω της διαμαρτυρίας τους, αλλά ούτε ένας τραπεζίτης δεν μπήκε στη φυλακή για τα εγκλήματά του. Τα χρήματα μπορεί να καθορίζουν ποιος έχει τη δύναμη, αλλά δεν καθορίζουν την αλήθεια. Η αλήθεια είναι με το μέρος των διαδηλωτών. Η γιαγιά μου, η «Μπιγκ Μάμα», πάντα μου έλεγε ότι η αλήθεια παραμένει ακλόνητη. Το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι καταληψίες.
Μετά την ύφεση στα τέλη του 2007, ο αριθμός των ατόμων που ζουν στο όριο της φτώχειας σκαρφάλωσε στα 46 εκατομύρια, από τα 37 εκατομύρια που είχε υπολογιστεί στα τέλη του 2006. Η ραγδαία αύξηση της φτώχειας δεν είχε να κάνει με τη χρήση ναρκωτικών και τον αλκοολισμό των εξαρτημένων ατόμων· ήταν αποτέλεσμα της ανεξέλεκτης και ανυπολόγιστης απληστίας.
Προς υπεράσπιση του 1%, οι καταληψίες της Γουόλ Στριτ δυσφημίζονται, με την κατηγορία ότι προωθούν μια «σοσιαλιστική» ατζέντα, που επιδιώκει την κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων των πλουσίων από την κυβέρνηση και την αναδιανομή τους στους φτωχούς. Για μένα, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν έχω κάτι εναντίον των πλουσίων· απλά απεχθάνομαι την αδικία. Άλλωστε, με την ίδια λογική, «σοσιαλισμός» δεν ήταν η διάσωση των τραπεζών; Οι ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού δεν είναι «σπείρες», ούτε και ζητούν ειδικά δικαιώματα για τους φτωχούς. Όπως πρόσφατα εξήγησε και ένας από τους καταληψίες, ο Γουίλιαμ Στακ: «Δεν είναι έγκλημα να διεκδικούμε τα χρήματά μας να ξοδεύονται σε ανθρώπινες ανάγκες, και όχι σε τεράστιες διασώσεις εταιρειών. Οι αληθινοί εγκληματίες βρίσκονται στις αίθουσες συμβουλίων και στα γραφεία στελεχών της Γουόλ Στριτ· δεν είναι αυτοί που διαδηλώνουν για τη δουλειά, την υγειονομική περίθαλψη και το πάγωμα των κατασχέσεων.
Εκατοντάδες καταληψίες της Γουόλ Στριτ συνελήφθησαν λόγω της διαμαρτυρίας τους, αλλά ούτε ένας τραπεζίτης δεν μπήκε στη φυλακή για τα εγκλήματά του. Τα χρήματα μπορεί να καθορίζουν ποιος έχει τη δύναμη, αλλά δεν καθορίζουν την αλήθεια. Η αλήθεια είναι με το μέρος των διαδηλωτών. Η γιαγιά μου, η «Μπιγκ Μάμα», πάντα μου έλεγε ότι η αλήθεια παραμένει ακλόνητη. Το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι καταληψίες.
του TAVIS SMILEY
Σχόλια
