Πού θα κριθούν παρουσίες και… απουσίες.
Το κάλεσμα των Μανώλη Γλέζου, Μίκη Θεοδωράκη και Γιώργου Κασιμάτη για τη δημιουργία παλλαϊκού κινήματος με την επωνυμία Ενιαία Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση (ΕΛΑΔΑ), βρήκε θερμή ανταπόκριση στους εκατοντάδες πολίτες που παραβρέθηκαν στη συγκέντρωση. Εκατοντάδες άνθρωποι μέσα στην αίθουσα και περισσότεροι έξω από αυτήν, παρακολουθώντας την εκδήλωση από οθόνες, με τη συμμετοχή τους, το λόγο τους, τις προτάσεις τους τα χειροκροτήματά τους έδειχναν μεγάλη αγωνία για το τι θα γίνει, αλλά και φόρτιση για τα μέχρι σήμερα πεπραγμένα και την έλλειψη μιας μεγάλης λαϊκής απάντησης στη λαίλαπα που καταστρέφει τη χώρα, το λαό της, τον πολιτισμό της.
Εντυπωσιακή στιγμή κορύφωσης στη συγκέντρωση ήταν η ομιλία του απεργού της Χαλυβουργικής που ξεσήκωσε -στην κυριολεξία- όλο το αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μ. Κακογιάννης με το φλογερό λόγο και πάθος του. Από πολιτική άποψη δύο ήταν τα κύρια ζητήματα που απασχόλησαν την ιδρυτική αυτή συνάντηση και μπήκαν έντονα, είτε ευθέως είτε και διά της σιωπής-απουσίας διαφόρων φορέων, κυρίως της Αριστεράς. Το πρώτο αφορά τις ιδέες και τις ανάγκες που υπάρχουν για μια γνήσια αντικατοχική, αντιμνημονιακή πολιτική έκφραση σε όλες τις διαδικασίες της πολιτικής ζωής (άρα και την εκλογική καταγραφή) με στόχο την ανατροπή του ειδικού καθεστώτος. Ανάγκη που δεν πληροί κανένα κόμμα και κανένα μόρφωμα μέχρι στιγμής στη χώρα, παρά τις κινητοποιήσεις και την εκφρασμένη διάθεση του λαού να αγωνιστεί σε τέτοια κατεύθυνση. Επομένως, υπήρξαν πολλές φωνές που ζητούσαν να παρθεί μια πιο πολιτική πρωτοβουλία και παρέμβαση από την ΕΛΑΔΑ.
Το δεύτερο αφορούσε την απουσία των οργανωμένων δυνάμεων της Αριστεράς (πλην ορισμένων εξαιρέσεων, π.χ. ΚΟΕ) από το κάλεσμα αυτό. Τυπική και χλιαρή, εντελώς χλιαρή, ήταν η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ, με εντυπωσιακή, όμως, την απουσία του ΣΥΝ. Πλήρης ήταν η απουσία του ΚΚΕ, ενώ καμία παρουσία δεν είχε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εκτός από μια μικρή συνιστώσα της (Κομμουνιστική Ανανέωση). Επί της ουσίας, προς το παρόν, η Αριστερά «τραβήχτηκε» (από πολλή «υπευθυνότητα» και συστημισμό) από μια πρωτοβουλία που θα μπορούσε να φέρει τα πάνω-κάτω. Γιατί όλοι γνωρίζουν πως μια συστράτευση όλων αυτών των δυνάμεων κάτω από το κάλεσμα των Μίκη-Γλέζου-Κασιμάτη θα μπορούσε να δώσει ζωή σε ένα κίνημα ανατροπής της τρόικας και του Μνημονίου, να δώσει ελπίδα και φτερά στο λαό να αγωνιστεί ενάντια στο τρομερό «σήμερα», για ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά του. Ένα κίνημα που μόνο αυτό μπορεί να σώσει την χώρα και το λαό από την καταστροφή που μας οδηγούν.
Αλλά αυτή η Αριστερά σκέφτεται μίζερα, εκλογικίστικα, μαγαζακίστικα σε μια εποχή που κλείνουν τα μαγαζιά, πεινάει ο λαός και οι κατακτητές βρίσκονται μέσα στη χώρα και αλωνίζουν. Μια ρωμαλέα πρωτοβουλία ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου αφενός θα κάλυπτε το κενό που υπάρχει αυτή τη στιγμή και αφετέρου θα τάραζε το υπάρχον πολιτικό σκηνικό˙ αλλά αυτό φοβίζει πολλούς…
Το κάλεσμα της συγκέντρωσης «να πάρει ο λαός στα χέρια το μέλλον της Ελλάδας» δεν μπορεί να αφήνει ασυγκίνητο κανέναν. Όσοι πήραν την πρωτοβουλία για το κάλεσμα (Μίκης, Γλέζος, Κασιμάτης) δεν μπορούν να κατηγορηθούν για «εθνικισμό» ή για εχθρότητα προς την Αριστερά. Μάλλον έχουν σωστότερο αισθητήριο για την κρισιμότητα της κατάστασης και τις ανάγκες που υπάρχουν. Τέλος, υπάρχει πάντα πεδίον δόξης λαμπρό, με την συμμετοχή και την κοινή δράση στις πρωτοβουλίες και τα μέτωπα να σπρωχτούν τα πράγματα, κυρίως από τα κάτω, προς θέσεις πιο ρηξικέλευθες και ριζοσπαστικές. Το πώς θα εξελιχθεί η κίνηση αυτή θα φανεί τα επόμενο διάστημα. Αλλά δεν εξαρτάται μόνο από όσους πήραν την πρωτοβουλία. Η δυναμική της θα φανεί στις επόμενες πρωτοβουλίες, στα επόμενα βήματα. Οι παρουσίες και οι απουσίες εκεί θα μετρήσουν πραγματικά!
Εντυπωσιακή στιγμή κορύφωσης στη συγκέντρωση ήταν η ομιλία του απεργού της Χαλυβουργικής που ξεσήκωσε -στην κυριολεξία- όλο το αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μ. Κακογιάννης με το φλογερό λόγο και πάθος του. Από πολιτική άποψη δύο ήταν τα κύρια ζητήματα που απασχόλησαν την ιδρυτική αυτή συνάντηση και μπήκαν έντονα, είτε ευθέως είτε και διά της σιωπής-απουσίας διαφόρων φορέων, κυρίως της Αριστεράς. Το πρώτο αφορά τις ιδέες και τις ανάγκες που υπάρχουν για μια γνήσια αντικατοχική, αντιμνημονιακή πολιτική έκφραση σε όλες τις διαδικασίες της πολιτικής ζωής (άρα και την εκλογική καταγραφή) με στόχο την ανατροπή του ειδικού καθεστώτος. Ανάγκη που δεν πληροί κανένα κόμμα και κανένα μόρφωμα μέχρι στιγμής στη χώρα, παρά τις κινητοποιήσεις και την εκφρασμένη διάθεση του λαού να αγωνιστεί σε τέτοια κατεύθυνση. Επομένως, υπήρξαν πολλές φωνές που ζητούσαν να παρθεί μια πιο πολιτική πρωτοβουλία και παρέμβαση από την ΕΛΑΔΑ.
Το δεύτερο αφορούσε την απουσία των οργανωμένων δυνάμεων της Αριστεράς (πλην ορισμένων εξαιρέσεων, π.χ. ΚΟΕ) από το κάλεσμα αυτό. Τυπική και χλιαρή, εντελώς χλιαρή, ήταν η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ, με εντυπωσιακή, όμως, την απουσία του ΣΥΝ. Πλήρης ήταν η απουσία του ΚΚΕ, ενώ καμία παρουσία δεν είχε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εκτός από μια μικρή συνιστώσα της (Κομμουνιστική Ανανέωση). Επί της ουσίας, προς το παρόν, η Αριστερά «τραβήχτηκε» (από πολλή «υπευθυνότητα» και συστημισμό) από μια πρωτοβουλία που θα μπορούσε να φέρει τα πάνω-κάτω. Γιατί όλοι γνωρίζουν πως μια συστράτευση όλων αυτών των δυνάμεων κάτω από το κάλεσμα των Μίκη-Γλέζου-Κασιμάτη θα μπορούσε να δώσει ζωή σε ένα κίνημα ανατροπής της τρόικας και του Μνημονίου, να δώσει ελπίδα και φτερά στο λαό να αγωνιστεί ενάντια στο τρομερό «σήμερα», για ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά του. Ένα κίνημα που μόνο αυτό μπορεί να σώσει την χώρα και το λαό από την καταστροφή που μας οδηγούν.
Αλλά αυτή η Αριστερά σκέφτεται μίζερα, εκλογικίστικα, μαγαζακίστικα σε μια εποχή που κλείνουν τα μαγαζιά, πεινάει ο λαός και οι κατακτητές βρίσκονται μέσα στη χώρα και αλωνίζουν. Μια ρωμαλέα πρωτοβουλία ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου αφενός θα κάλυπτε το κενό που υπάρχει αυτή τη στιγμή και αφετέρου θα τάραζε το υπάρχον πολιτικό σκηνικό˙ αλλά αυτό φοβίζει πολλούς…
Το κάλεσμα της συγκέντρωσης «να πάρει ο λαός στα χέρια το μέλλον της Ελλάδας» δεν μπορεί να αφήνει ασυγκίνητο κανέναν. Όσοι πήραν την πρωτοβουλία για το κάλεσμα (Μίκης, Γλέζος, Κασιμάτης) δεν μπορούν να κατηγορηθούν για «εθνικισμό» ή για εχθρότητα προς την Αριστερά. Μάλλον έχουν σωστότερο αισθητήριο για την κρισιμότητα της κατάστασης και τις ανάγκες που υπάρχουν. Τέλος, υπάρχει πάντα πεδίον δόξης λαμπρό, με την συμμετοχή και την κοινή δράση στις πρωτοβουλίες και τα μέτωπα να σπρωχτούν τα πράγματα, κυρίως από τα κάτω, προς θέσεις πιο ρηξικέλευθες και ριζοσπαστικές. Το πώς θα εξελιχθεί η κίνηση αυτή θα φανεί τα επόμενο διάστημα. Αλλά δεν εξαρτάται μόνο από όσους πήραν την πρωτοβουλία. Η δυναμική της θα φανεί στις επόμενες πρωτοβουλίες, στα επόμενα βήματα. Οι παρουσίες και οι απουσίες εκεί θα μετρήσουν πραγματικά!
Τ.Τ.
Σχόλια
