Του Μουμία Αμπού Τζαμάλ. Eπειτα από δεκαετίες πολιτικής προδοσίας, εκ μέρους του Εργατικού Κόμματος και τις κραυγαλέες επιθέσεις των Tories (Βρετανικό Συντηρητικό Κόμμα) ενάντια στην εργατική τάξη, αναδύθηκε μια οργισμένη τάξη γεμάτη έχθρα η οποία τράνταξε ό,τι υπήρξε κάποτε το κέντρο της παγκόσμιας αυτοκρατορίας: το Λονδίνο.
Οι φωτιές που ξέσπασαν στο Μπέρμιγχαμ, το Κρόιντον, το Μπρίστολ, το Λίβερπουλ και το Τότεναμ άναψαν από το ίδιο φιτίλι που πυροδότησε τις εκρήξεις των δεκαετιών του ’60 και του ’90: την αστυνομική βία – αυτήν τη φορά εναντίον ενός 29χρονου πατέρα τεσσάρων παιδιών, του Μαρκ Ντάγκαν (Mark Duggan).
Ακόμα κι αν η αστυνομική βία αποτέλεσε το σπινθήρα, αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρξε και η αιτία. Χρόνια περικοπών στον Προϋπολογισμό, ανεργίας, δραστικής μείωσης των εκπαιδευτικών ευκαιριών και της χείριστης πολιτικής γλισχρότητας απέναντι στους φτωχούς, τους στερημένους, τους μετανάστες και άλλους περιθωριοποιημένους άφησαν πολλούς ανθρώπους με μια πικρή γεύση στο στόμα, ιδίως σε μια πόλη που μετατράπηκε σε οικονομικό κέντρο της Ευρώπης, όπου ορισμένοι ζουν μέσα στην υπερβολή και την αφθονία.
Όπως το περιμέναμε, οι πολιτικοί ξεχύθηκαν στα μικρόφωνα και άρχισαν να εξαπολύουν λόγους που φέρνουν στο μυαλό τα προσχήματα που χρησιμοποιούσαν οι Αμερικανοί ξάδελφοί τους στην εξουσία τη δεκαετία του ’60 ή τις δικαιολογίες προκειμένου να αθωωθούν οι αστυνομικοί που ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον Ρόντνεϊ Κινγκ (Rodney King), του οποίου η δολοφονία οδήγησε στην πυρπόληση της Νότιας Καλιφόρνιας το 1992.
«Πρόκειται για εγκληματίες, τίποτα περισσότερο. Δεν σχετίζεται με τις κοινωνικές συνθήκες!».
«Αυτοί οι άνθρωποι είναι απλά αλήτες και κλέφτες, τίποτα περισσότερο!»
(Απ’ όσο ξέρω, οι κλέφτες δεν συνηθίζουν να πυρπολούν τους χώρους που κλέβουν.)
Οι εμπρησμοί είναι απόπειρες καταστροφής. Τελεία και παύλα!
Κατά τη διάρκεια των ταραχών της δεκαετίας του ’60 ο αιδεσιμότατος δρ Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (Rev. Dr. Martin L. King, Jr.) έλεγε: «Στην ουσία, οι ταραχές αποτελούν τη γλώσσα αυτών που δεν ακούγεται η φωνή τους».
Αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία, στην Αγγλία, δεν έχουν ακούσει ακόμα τίποτα!
Ακόμα κι αν η αστυνομική βία αποτέλεσε το σπινθήρα, αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρξε και η αιτία. Χρόνια περικοπών στον Προϋπολογισμό, ανεργίας, δραστικής μείωσης των εκπαιδευτικών ευκαιριών και της χείριστης πολιτικής γλισχρότητας απέναντι στους φτωχούς, τους στερημένους, τους μετανάστες και άλλους περιθωριοποιημένους άφησαν πολλούς ανθρώπους με μια πικρή γεύση στο στόμα, ιδίως σε μια πόλη που μετατράπηκε σε οικονομικό κέντρο της Ευρώπης, όπου ορισμένοι ζουν μέσα στην υπερβολή και την αφθονία.
Όπως το περιμέναμε, οι πολιτικοί ξεχύθηκαν στα μικρόφωνα και άρχισαν να εξαπολύουν λόγους που φέρνουν στο μυαλό τα προσχήματα που χρησιμοποιούσαν οι Αμερικανοί ξάδελφοί τους στην εξουσία τη δεκαετία του ’60 ή τις δικαιολογίες προκειμένου να αθωωθούν οι αστυνομικοί που ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον Ρόντνεϊ Κινγκ (Rodney King), του οποίου η δολοφονία οδήγησε στην πυρπόληση της Νότιας Καλιφόρνιας το 1992.
«Πρόκειται για εγκληματίες, τίποτα περισσότερο. Δεν σχετίζεται με τις κοινωνικές συνθήκες!».
«Αυτοί οι άνθρωποι είναι απλά αλήτες και κλέφτες, τίποτα περισσότερο!»
(Απ’ όσο ξέρω, οι κλέφτες δεν συνηθίζουν να πυρπολούν τους χώρους που κλέβουν.)
Οι εμπρησμοί είναι απόπειρες καταστροφής. Τελεία και παύλα!
Κατά τη διάρκεια των ταραχών της δεκαετίας του ’60 ο αιδεσιμότατος δρ Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (Rev. Dr. Martin L. King, Jr.) έλεγε: «Στην ουσία, οι ταραχές αποτελούν τη γλώσσα αυτών που δεν ακούγεται η φωνή τους».
Αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία, στην Αγγλία, δεν έχουν ακούσει ακόμα τίποτα!
Σχόλια
