Στον πρόλογο του βιβλίου του Αναφορά στον Γκρέκο ο Ν. Καζαντζάκης απευθύνεται στον «παππού» του, τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο «Ελ Γκρέκο»:
«- Παππού αγαπημένε, είπα, δωσ’ μου μιαν προσταγή.
»Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου· δεν ήταν χέρι, ήταν πολύχρωμη φωτιά· ως τις ρίζες του μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα.
»- Φτάσε όπου μπορείς, παιδί μου…
»Η φωνή του βαθιά σκοτεινή, σα να ’βγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης.
»Έφτασε ώς τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε.
»- Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώσ’ μου μιαν πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.
»Κι ολομεμιάς, ώς να το πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε:
»-Φτάσε όπου δεν μπορείς!».
Αυτήν την προσταγή θα δώσει και στον ΣΥΡΙΖΑ, την Κυριακή, ο ελληνικός λαός. Στον ΣΥΡΙΖΑ, που παρά τα λάθη και τις αδυναμίες του, είναι ο πολιτικός οργανισμός στον οποίο ακουμπά τις ελπίδες και τις προσδοκίες της η ελληνική κοινωνία. Ακόμη και χωρίς να έχει ολοκληρώσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που παραμένει με το «κεφάλι κάτω και τα πόδια επάνω» χωρίς το πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης. Ακόμη κι αν απουσιάζουν ουσιαστικές αναφορές για την αντιπαράθεση με τη νεοθωμανική Τουρκία στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη. Έστω και χωρίς να έχει επιτύχει στη δημιουργία του κόμματος μελών που οραματίστηκε και έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία, με συνέπεια να συμμετέχουν στα ψηφοδέλτιά του υποψήφιοι που δεν γίνονται αποδεκτοί από τη συντριπτική πλειοψηφία των μελών του (με κορυφαίο παράδειγμα την υποψηφιότητα Τρεμόπουλου).
Εβδομήντα χρόνια μετά την Κατοχή και πάλι η ελληνική Αριστερά καλείται να ανοικοδομήσει τη χώρα από τα ερείπια που αφήνουν πίσω τους οι ξένοι αποικιοκράτες και οι ντόπιοι συνεργοί τους και να υλοποιήσει ένα εναλλακτικό υπόδειγμα ανάπτυξης. Οι ομοιότητες με τη μετακατοχική περίοδο είναι πολλές. Έγραφε τότε ο Δ. Μπάτσης:
«Η βασική αιτία είναι πως οι κυρίαρχες τάξεις εξακολουθούν την προπολεμική τους τακτική, την τακτική της “αντίστασης” στις παραγωγικές επενδύσεις και τα ζητούν όλα από το ξένο κεφάλαιο. Θυσιάζουν σε αντάλλαγμα και την εθνική ανεξαρτησία και τις ίδιες τις πλουτοφόρες πηγές της χώρας. Εξακολουθούν τον παρασιτισμό, το μεταπρατισμό και το δρόμο των μονοπωλιακών προνομίων. Η παραγωγική ανάπτυξη γίνεται με το ρυθμό που τους εξασφαλίζει την απόλαυση των κερδών και των προνομίων. Η βασική παραγωγική δύναμη, ο εργαζόμενος λαός, καταδυναστεύεται και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο, η χαμηλή αγοραστική δύναμη γίνεται παράγοντας ανασταλτικός για την οικονομική ανάπτυξη».
Το σχέδιο και οι προτάσεις ανοικοδόμησης της Ελλάδας, που διατύπωσε η Αριστερά την περίοδο μετά την Κατοχή, δεν υλοποιήθηκαν ποτέ αφού «δολοφονήθηκαν» από την αντεπανάσταση των δωσίλογων και τα όπλα του βρετανικού και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Σήμερα, η ελληνική Αριστερά βρίσκεται απέναντι στις ίδιες προκλήσεις. Καλείται να βρει το νήμα που συνδέει τα Αμπελάκια, τη Σάμο και τα Ψαρά του 18ου και 19ου αιώνα, τα συνεταιριστικά εγχειρήματα και τις δομές αλληλεγγύης της Κατοχής με την Ανάβρα, τους νέους παραγωγικούς συνεταιρισμούς και τις δομές αλληλεγγύης του 21ου αιώνα. Το δίλημμα έχει τεθεί:
Ελλάδα, χώρα-διαμετακομιστικός κόμβος προϊόντων και ενεργειακών πόρων, τουριστικό θέρετρο και πολυτελές γηροκομείο των Βορειοευρωπαίων με ξεπουλημένο το δημόσιο πλούτο ή Ελλάδα αυτοδύναμη, χώρα στηριγμένη σε μια συνεταιριστική οικονομία που καλύπτει τις βασικές ανάγκες των κατοίκων της, προστατεύει το περιβάλλον, αναδεικνύει την πολιτιστική κληρονομιά και δημιουργεί θέσεις σταθερής και αξιοπρεπούς εργασίας ώστε να αναστραφεί η φυγή της ελληνικής νεολαίας.
Η υλοποίηση αυτού του ανταγωνιστικού οράματος δεν μπορεί να γίνει με τα υλικά και τις συνήθειες του παρελθόντος. Ο Β. Μαγιακόφσκι (Είναι νωρίς να χαρούμε) μας προστάζει:
«Τι είναι αυτά!/ Το σακάκι ν’ αλλάξουμε απ΄ έξω/
δε φτάνει σύντροφοι, δε φτάνει!/Αναποδογυρίστε τα μέσα σας έξω!».
Ο πραγματικός αγώνας ξεκινά την επόμενη μέρα των εκλογών.
Καλό βόλι!
Ερανιστής: Γιώργος Τοζίδης
