Βάζουν στη λαιμητόμο και τα εργασιακά δικαιώματα
«Η επιχειρηματική κοινότητα ούτε ζήτησε ούτε αποφάσισε τα μέτρα για τα εργασιακά. Αυτά όμως αποτελούν νόμο του κράτους και αποτυπώνουν τη ρητή δέσμευση της Ελλάδος προς τους δανειστές μας»
Δ. Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ
«Κάθε συζήτηση έξω από το πλαίσιο του μνημονίου είναι συζήτηση εκτός νόμου. Εκθέτει τη χώρα στους δανειστές»,
Λοβέρδος, υπουργός Εργασίας
Το αν θα βγει και πότε θα βγει η χώρα από την οικονομική κρίση δεν είναι γνωστό. Μία μόνο βεβαιότητα υπάρχει. Ότι η έξοδος από την κρίση με τους όρους του σημερινού συστήματος θα σημάνει μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Θα σημάνει την ισοπέδωση της κοινωνίας, τη βύθιση στη φτώχεια της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων, την εκθεμελίωση κάθε δικαιώματος και κατάκτησης σε όλους τους τομείς. Η έξοδος από την κρίση, για το σημερινό σύστημα, σημαίνει τη θεμελίωση των όρων μιας νέας κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων και της οικονομικής ολιγαρχίας, με υλικά τους όρους διαβίωσης και εργασίας των εργαζομένων. ανάλογων με εκείνων περασμένων αιώνων.
Με αυτά τα δεδομένα, κυβέρνηση και εργοδότες, σε διμερή συνάντηση, περιέγραψαν τα σχέδιά τους για το εργασιακό μέλλον στη χώρα.
• Υπονόμευση της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης εργασίας και ουσιαστική κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων. Σύμφωνα με τα νέα δεδομένα, οι κλαδικές και επιχειρησιακές συμβάσεις δεν θα μπορούν να είναι μεγαλύτερες από την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Αντίθετα, θα μπορούν να είναι μικρότερες.
• Μείωση της αμοιβής των εργαζομένων κάτω των 25 χρόνων στο 80% του κατώτερου μισθού. Επανέρχεται το σχέδιο για την πλήρη κάλυψη της εργοδοτικής εισφοράς από τον ΟΑΕΔ για άνεργους νέους εργαζόμενους
• Τριετές πάγωμα μισθών παρά την αύξηση του πληθωρισμού, των έμμεσων φόρων και κυρίως τη σημαντική αύξηση της κερδοσκοπικής ακρίβειας.
• Αύξηση του ορίου απολύσεων μέσα σε συνθήκες ραγδαίας αύξησης της ανεργίας. Για τις επιχειρήσεις άνω των 200 εργαζομένων προβλέπεται ότι το όριο των απολύσεων μπορεί να ανέβει στο 4% του αριθμού των εργαζομένων, από το 2% που είναι σήμερα.
• Μείωση των αποζημιώσεων των απολυμένων. Το σχέδιο για τη φορολόγηση των αποζημιώσεων συμπληρώνεται σήμερα με τη δυνατότητα καταβολής του ποσού της αποζημίωσης σε δόσεις.
• Κατάργηση της δυνατότητας προσφυγής των συνδικάτων στη διαιτησία (ΟΜΕΔ) για θέματα που αφορούν τις συλλογικές ή κλαδικές συμβάσεις.
• Μείωση και των υπερωριακών αμοιβών. Τα μέτρα αυτά. όπως ανακοίνωσε ο Α. Λοβέρδος. αποτελούν νόμο του κράτους. καθώς περιλαμβάνονται στο μνημόνιο συνεργασίας της κυβέρνησης με το ΔΝΤ και την Ε.Ε. Για το ίδιο λόγο, η εφαρμογή τους δεν απαιτεί την έγκρισή τους από τη Βουλή αλλά απλή έκδοση προεδρικών διαταγμάτων. Έτσι, η ουσιαστική κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης συμπληρώνεται με την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Αν το νέο ασφαλιστικό προβλέπει μια κοινωνία συνταξιούχων, που θα ζουν με λιγότερα από 500 ευρώ, το νέο εργασιακό τοπίο επιβάλλει την ίδια εικόνα σε ολόκληρη τη ζωή των εργαζομένων. Παλιοί και νέοι εργαζόμενοι, Έλληνες και ξένοι, βυθισμένοι στην αβεβαιότητα της ανεργίας, που όλο και θα αυξάνει, σύμφωνα με τις πιο επίσημες προβλέψεις, επιχειρείται να οδηγηθούν σε ένα ανελέητο πλιάτσικο της εργατικής τους δύναμης, αποδυναμωμένοι από συλλογικά δικαιώματα. Και αυτή η κατάσταση στο εργασιακό περιβάλλον θα μεταβιβάζεται σαν αξεπέραστο πρόβλημα στο ασφαλιστικό (μειωμένα μεροκάματα σε αριθμό και αποδοχές – μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές) προοιωνίζοντας νέες ανατροπές και στα δυο.
Να γιατί δεν υπάρχει έξοδος από την κρίση με τους όρους της κυβέρνησης και της τρόικας που κάνει κουμάντο. Σήμερα, με τρόπο εκκωφαντικό, καταρρέει, ανάμεσα σε άλλους, και ο μύθος της συνεργασίας των «κοινωνικών εταίρων». Όχι, από τη σημερινή κατάσταση δεν μπορούμε να σωθούμε «όλοι μαζί», οικονομικό σύστημα και εργαζόμενοι. Ο αγώνας για την ανατροπή των καταναγκασμών που επιβάλλουν η κυβέρνηση και η τρόικα ουσιαστικά είναι ένας αγώνας που θα κριθεί από το ποιος θα κυριαρχήσει σε βάρος ποιου. Με αυτή την έννοια, δεν μπορεί παρά να είναι αγώνας μέχρι τέλους.
Σ.Π.
