Το μοντέλο «πάρτε κόσμε» διαλύει τη χώρα και της αφαιρεί σταδιακά τα εργαλεία αντιστροφής του καταστροφικού κυβερνητικού έργου
Πριν από λίγους μήνες είχαμε την ελληνική απόβαση στο Κατάρ, τώρα την εκστρατεία στην Κίνα. Πρωθυπουργός, υπουργοί, επιχειρηματίες, διαλέξεις, παρουσιάσεις, συμφωνίες. Κάθε τόσο στο Μαξίμου οι εκπρόσωποι μιας πολυεθνικής – προχθές ήταν οι Ρώσοι για τη ΔΕΠΑ. Και λοιπόν; Αλλάζει μήπως κάτι στην ελληνική οικονομία;
Κατ’ αρχήν, παρά το γεγονός πως το κόστος εργασίας έχει καταβαραθρωθεί, η συγκυβέρνηση Σαμαρά δεν έχει να παρουσιάσει, έστω με βάση τα δικά της κριτήρια, την υλοποίηση κάποιου συγκεκριμένου μεγάλου επενδυτικού σχεδίου. Έχουν γίνει ιδιωτικοποιήσεις, αλλά όχι επενδύσεις. Δεν μπορούμε να μιλάμε επί της ουσίας για επενδύσεις που δημιουργούν προστιθέμενη αξία και νέες θέσεις εργασίας, όταν αναφερόμαστε σε διαδικασίες όπου αλλάζουν χέρια μια σειρά οργανισμοί, μέχρι σήμερα υπό δημόσιο έλεγχο και κερδοφόροι, που εξαγοράζονται σε πολύ χαμηλή τιμή από ιδιώτες, οι οποίοι ετοιμάζονται να απολαύσουν άνετα κέρδη και να αποσβέσουν μέσα σε 2-3 χρόνια τα λεφτά που έβαλαν.
Πρακτικά, δηλαδή, μιλάμε για την τυπική αρπακτική λειτουργία των κερδοσκόπων. Όπως έγινε στην περίπτωση του ΟΠΑΠ, που κατέληξε σε ένα φιλικό προς τον κ. Σαμαρά επιχειρηματικό όμιλο, του οποίου μια άλλη εταιρία (Hellas Power) βαρύνεται με τη γνωστή απίθανη αρπαγή, πριν από ενάμιση χρόνο, των εισπράξεων για το χαράτσι της ΔΕΗ, περίπου 90 εκατ. ευρώ. Όπως έγινε με το Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» όπου η γερμανική Hochtief πούλησε το μερίδιό της σε ένα κερδοσκοπικό καναδέζικο fund, αποφεύγοντας να πληρώσει τις υποχρεώσεις της στο Ελληνικό Δημόσιο για ΦΠΑ, για ασφαλιστικές εισφορές ακόμη και για δημοτικά τέλη. Όπως γίνεται στους αυτοκινητόδρομους, όπου προκειμένου να επανεκκινήσουν τα έργα οι
Παραχωρησιούχοι, εισπράττουν «μπόνους» εκατοντάδων εκατομμυρίων – άσε που για ποιους Παραχωρησιούχους μιλάμε; Γι’ αυτούς που αντί να χρηματοδοτούν τα έργα (αυτό σημαίνει Παραχωρησιούχοι) έχουν εισπράξει από Δημόσιο και διόδια ποσά μεγαλύτερα από τα έργα που έχουν εκτελέσει! Ναι, τέτοιου κλεπτοκρατικού τύπου «επενδύσεις» μπορεί να γίνονται, αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει διέξοδο για την αντιμετώπιση της εφιαλτικής ανεργίας, δεν μπορεί να αποτελεί διέξοδο για την οικονομία της χώρας.
Από το πρωθυπουργικό ταξίδι στο Κατάρ δεν απέμεινε παρά ο μεγάλος επικοινωνιακός θόρυβος που έγινε σχετικά. Δεν ξέρουμε τι θα βγει από το ταξίδι στην Κίνα. Όμως -ακόμη και με το καλύτερο για τη συγκυβέρνηση σενάριο- τα οφέλη για την οικονομία της χώρας είναι ανεπαίσθητα, όπως θα διαβάσετε σε άλλο σημείο αυτών των σελίδων.
Η Ελλάδα βαλκανοποιείται και λαφυραγωγείται
Συνεπώς, όντως κάτι αλλάζει στην Ελλάδα. Όχι στην κατεύθυνση του σαμαρικού «success story» αλλά προς το πολύ χειρότερο. Η Ελλάδα βαλκανοποιείται και λαφυραγωγείται. Η υποδομή της χώρας που χρειάστηκε ιδρώτας εκατομμυρίων ανθρώπων, επί δεκαετίες, για να φτιαχτεί, ξεπουλιέται αντί πινακίου φακής. Λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηρόδρομοι, τουριστικά διαμάντια, οικόπεδα-φιλέτα, ενεργειακά δίκτυα, οργανισμοί ηλεκτρισμού και ύδρευσης. Από 50 δισ. που εκτιμιόταν η αξία τους πριν από τρία χρόνια θα ξεπουληθούν για λιγότερα από 15 δισ. Και επιπλέον, ό,τι από αυτά αγορασθεί, κυρίως από τον ξένο παράγοντα, προφανώς θα χρησιμοποιηθεί αποσπασματικά, χωρίς να συμβάλει στην αλληλοτροφοδότηση των διαφόρων τομέων της οικονομίας, στο να πάρει η οικονομία «μπροστά». Άλλωστε, με την εσωτερική ζήτηση καταβαραθρωμένη πώς μπορεί να γίνει αυτό; Τελικά, Μνημόνιο ίσον διάλυση. Αυτό είναι το παρόν και το μέλλον.
Κι επειδή η διαδικασία διάλυσης έχει πια προχωρήσει, γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη μια πορεία αντιστροφής – αν υπάρξει, φυσικά, μια πολιτική ανατροπή. Όσο αφήνονται οι μνημονιακές κυβερνήσεις να προχωράνε το καταστροφικό τους έργο, τόσο πιο δύσκολη θα είναι μια πορεία παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, που χάνει σταδιακά κάθε εργαλείο προς το σκοπό αυτό. Η ανασυγκρότηση, όπως και η ανακούφιση της κοινωνίας, δεν γίνονται με λόγια. Ενώ την ίδια ώρα οι κίνδυνοι ακόμη και γι’ αυτήν την κρατική υπόσταση της χώρας είναι πλέον, εκτός από προβλεπτοί, ορατοί. Ο χρόνος τελειώνει. Για όλους…
Χρίστος Καραμάνος
