ΧΙΛΗ: Εντουάρντο Αρτές, πρώτος γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος. Συνέντευξη στον Πέτρο Αλ Αχμάρ
Πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών στη Χιλή διεξάγεται στις 17 Νοέμβρη. Σε ένα προεκλογικό σκηνικό όπου οι δύο δημοφιλέστερες υποψήφιες είναι θυγατέρες πτεράρχων που επί Πινοσέτ πήραν αντίθετους δρόμους, με ό,τι αυτό συμβολίζει, η Μισέλ Μπασελέτ φαίνεται πως κλείνει τη «δεξιά παρένθεση». Πραγματοποιεί όμως η Χιλή αριστερή στροφή; Μας απαντά ο πρώτος γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος (Προλεταριακή Δράση) Εντουάρντο Αρτές που σε κοινή προεκλογική εκστρατεία με το ιστορικό MIR προπαγανδίζει την αποχή.
Επί 4ετίας Pinera μειώθηκε η ανεργία και αυξήθηκαν οι μισθοί. Γιατί δεν είναι θετικός ο απολογισμός της διακυβέρνησής του;
Ο ισχυρισμός αυτός επιδέχεται αμφισβήτησης. Οι συνθήκες ζωής των πλατιών μαζών επιδεινώθηκαν. Η Χιλή είναι τώρα μια από τις χώρες με τη μεγαλύτερη ανισότητα παγκοσμίως, τόσο ώστε διαμαρτυρήθηκε ακόμα και η Καθολική Εκκλησία. Στην πραγματικότητα, αυξήθηκε η εργασιακή ανασφάλεια, τα εξοντωτικά ωράρια, το κόστος της χειρίστης ποιότητας Παιδείας και Υγείας, η έλλειψη αξιοπρεπούς στέγασης και οι χαμηλές συντάξεις ενός συστήματος που ιδιωτικοποιήθηκε επί φασιστικής δικτατορίας και «τελειοποιήθηκε» από τις κυβερνήσεις της Concertacion.
Η κυβέρνηση Piñera αποτέλεσε συνέχεια των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων της Concertacion. Να γιατί της κάνουν θετικό απολογισμό οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις, οι επιθεωρητές του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, όπως έκαναν άλλωστε και για τις κυβερνήσεις Πινοσέτ και Concertacion.
Η Μισέλ Μπασελέτ δεν αποτελεί μια αξιόπιστη εναλλακτική, με θετικό αντίκτυπο στον αγώνα όλων των λαών της Λατινικής Αμερικής;
Είναι μακράν πιο φιλελεύθερη ακόμα και από τις κυβερνήσεις Ντίλμα και Κριστίνα σε Βραζιλία και Αργεντινή αντίστοιχα. Δεν πρόσφερε κάτι το θετικό στον αγώνα των λαών της περιοχής για εθνική κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση. Πρόκειται για εξευγενισμένο όργανο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Η ανάδειξή της σε επικεφαλής της οργάνωσης του ΟΗΕ για την Ισότητα και τις Γυναίκες λέει κάποια πράγματα, όπως και οι διαλέξεις της στο Πεντάγωνο για την Ασφάλεια στο δυτικό ημισφαίριο. Άλλωστε, στην προηγούμενη θητεία της συμπαρατασσόταν μονίμως με τις ΗΠΑ, διευκολύνοντας έτσι την επικράτηση των πολιτικών τους σε όλους τους τομείς, από το στρατιωτικό ώς τον πολιτιστικό. Συνεπώς, αποτελεί την καλύτερη εγγύηση για τον ιμπεριαλισμό, ιδίως τον αμερικανικό.
Εντέλει, ποιο είναι το διακύβευμα των εκλογών;
Από σκοπιάς εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, δεν διακυβεύεται κάτι. Πρόκειται για συνέχιση αυτού που ήδη συνεχίζεται: περισσότερος νεοφιλελευθερισμός, περισσότερη εθνική και κοινωνική υποταγή και καταστολή. Κανένας υποψήφιος δεν αντιπαρατίθεται στον καταστροφικό ρόλο του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και γενικώς την κυριαρχία του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου στη Χιλή. Πέρα από αποπροσανατολιστικές εκφράσεις, συζητήσεις για θέματα «ηθικών αξιών» (όπως το γάμο ομόφυλων), καταγγελίες περί διαφθοράς ή και φραστική υιοθέτηση λαϊκών συνθημάτων, δεν ακούγεται αυτό που αποτελεί προϋπόθεση για μια εθνική και κοινωνική άνθιση: Η ανάγκη υιοθέτησης μιας πολιτικής για εθνική ανεξαρτησία και η σύγκληση Συντακτικής Συνέλευσης με το λαό πρωταγωνιστή. Τέτοια συζήτηση όμως θα μπορούσε να επιβάλει μόνο η λαϊκή δύναμη.
Γιατί όσοι αντιτίθεστε στο δίπολο Alianza/Concertacion (Nueva Mayoria) δεν υιοθετήσατε ενιαία εκλογική τακτική;
Ο κατακερματισμός δυνάμεων, η συνειδητή πρόκληση σύγχυσης, ακόμα και με εμπλοκή κρατικών δυνάμεων, οι ΜΚΟ, ο οπορτουνισμός, αποτελούν φαινόμενα υπαρκτά, που εμπόδισαν κάτι τέτοιο. Εξάλλου, οι «εναλλακτικοί» και «ενωτικοί» υποψήφιοι, δεν προώθησαν καμία διαδικασία συσπείρωσης με τις αντινεοφιλελεύθερες δυνάμεις, ούτε καν μεταξύ τους. Ένα νέο χαρακτηριστικό, όμως, είναι η συμμαχία ΚΚ (ΠΔ) και Κίνημα Επαναστατικής Αριστεράς (MIR) που επαναφέρει στο προσκήνιο την αναγκαιότητα μιας πλατιάς πολιτικής οργάνωσης των εργαζομένων και του λαού, μιας επαναστατικής αριστεράς, για την υπέρβαση του αντικομματισμού και αντιοργανωτισμού, η επιρροή των οποίων εξηγεί εν μέρει αυτή την άσχημη κατάσταση.
Σε τι κατάσταση βρίσκεται ο αγώνας των ιθαγενών πληθυσμών για γη και δικαιώματα;
Βασικό στοιχείο είναι πως με την αποφασιστικότητά τους, κέρδισαν τη στήριξη ευρέων στρωμάτων του πληθυσμού. Όμως τα αιτήματά τους δεν υλοποιούνται. Επιτακτικό καθήκον είναι η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατουμένους και η αντίθεση στον «αντιτρομοκρατικό» νόμο με τον οποίο δικάζονται, καθώς αυτός καθιερώνει την παρουσία ανώνυμων μαρτύρων κατηγορίας. Ο λαός Μαπούτσε θεωρεί πως δεν βρίσκουν ανταπόκριση τα αιτήματά του σε αυτές τις εκλογές. Έτσι, οι ηγέτες του έχουν ρητά εκφράσει πως ανεξαρτήτως του ποιος θα εκλεγεί, αυτοί θα εντείνουν τον ηρωικό κοινωνικό και εθνικό τους αγώνα.
Γιατί η Παιδεία κατέστη το επίκεντρο του αγώνα ενάντια στο σύστημα;
Στον αγώνα για καλύτερη Παιδεία εκφράζεται η εργατική και λαϊκή οργή. Συμμετέχουν τα παιδιά των εργαζομένων με χαμηλό μισθό και διευρυμένο ωράριο. Δεδομένης της αντεργατικής νομοθεσίας και των αντισυνδικαλιστικών πρακτικών, εξαιτίας του ευνουχιστικού ρόλου που παίζουν οι οπορτουνιστικές ηγεσίες των πανεθνικών συνδικάτων, οι γονείς τους δεν μπορούν να εκφράσουν την οργή τους με μια μαχητική ταξική οργάνωση. Έτσι, όταν οι φοιτητές ανακοινώνουν πως θα συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις, ανεξαρτήτως του ποιος θα εκλεγεί, είναι, στην πραγματικότητα, το εργατικό και λαϊκό αίτημα για μια νέα Χιλή, κυρίαρχη εθνικά και κοινωνικά, που τίθεται.
Μιλήστε μας για τις αλλαγές στο συσχετισμό δύναμης των ιμπεριαλιστών στον Νότιο Κώνο.
Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός παραμένει ο κύριος εχθρός, ευρισκόμενος σε ενότητα και αντίθεση με άλλες δυνάμεις και συνασπισμούς, όπως η Ε.Ε. Παράλληλα, η ύπαρξη κυβερνήσεων που εργάζονται για την κυριαρχία των χωρών τους, όπως στη Βολιβία, τη Βενεζουέλα και τον Ισημερινό, δημιουργεί μια κατάσταση σύνθετης και δυναμικής διαδικασίας, κάτι το σημαντικό για τον αντιιμπεριαλιστικό και απελευθερωτικό αγώνα των λαών μας.
Όμως, οι υπαρκτές εσωτερικές αντιθέσεις τους επιδρούν στη μορφή και την κατεύθυνση της διαχείρισης αυτών των κοινωνικών αντιθέσεων και των λαϊκών αιτημάτων. Εντούτοις, επιβάλλεται η στήριξη σε πολιτικές που χαλιναγωγούν τον ιμπεριαλισμό και πετυχαίνουν προόδους στην κυριαρχία και τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα.
Στην περιοχή μας ή κυβερνάς με τον ιμπεριαλισμό ή ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Φυσικά, ο τελευταίος δεν παύει να επιδιώκει την πολύμορφη αποσταθεροποίηση όσων του αντιστέκονται. Έτσι, στις προοδευτικές κυβερνήσεις πρακτικά τίθεται το μεγάλο δίλημμα είτε να συμβάλουν στην επαναστατική καταστροφή του φιλοϊμπεριαλιστικού κρατικού μηχανισμού, είτε να υπηρετήσουν μια ρεφορμιστική αυταπάτη που, ανεξαρτήτως προθέσεων, οδηγεί το λαό στην καταστροφή.
