«Βαλκανοποίηση» της Λιβύης.
Η εξέγερση στη Λιβύη έχει εξελιχθεί σε ένοπλη σύγκρουση μεταξύ των δυνάμεων του Καντάφι και των ένοπλων εξεγερμένων κυρίως των ανατολικών περιοχών, αλλά και μέρους των δυτικών με κύριο αντικείμενο τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις και τις πόλεις όπου βρίσκονται τερματικοί σταθμοί. Είναι μια μάχη για τα πετρελαϊκά έσοδα, αλλά και ισχυρό διαπραγματευτικό ατού. Στην Μπρέγκα της ανατολικής Λιβύης, την Τετάρτη, δόθηκε σκληρή μάχη ώστε να παραμείνει στα χέρια των εξεγερμένων. Το έπαθλο είναι «το γιγαντιαίο συγκρότημα της Sirte Oil (η παλιά, αμερικανικών συμφερόντων, Esso που εθνικοποιήθηκε από τον Καντάφι) … Εδώ φθάνει πετρέλαιο από έντεκα πετρελαιοπηγές στα βάθη της ερήμου, ενώ από το λιμάνι της Μπρέγκα ξεκινούν δεξαμενόπλοια και αγωγοί με προορισμό την υπόλοιπη Λιβύη, την Αίγυπτο και την Ευρώπη. Από τη λειτουργία του συγκροτήματος εξαρτάται επίσης η ηλεκτροδότηση ολόκληρης της ανατολικής απελευθερωμένης Λιβύης» (Π. Παπακωνσταντίνου –«Κ» 4/3).
Ταυτόχρονα, μεγάλες διαδηλώσεις βρίσκονταν σε εξέλιξη την Παρασκευή το πρωί στην Τρίπολη. Στη Βεγγάζη έχει ιδρυθεί ένα είδος κρατικής εξουσίας με όργανο το Λιβυκό Εθνικό Συμβούλιο. Και σε διεθνές επίπεδο, ύστερα από τις ομόφωνες κυρώσεις του Σ.Α. του ΟΗΕ, η χρησιμότητα των οποίων αμφισβητείται γιατί έτσι πλήττεται ο λαϊκός πληθυσμός που βρίσκεται υπό τον Καντάφι, βρίθουν οι ενδείξεις περί στρατιωτικής επέμβασης. Οι πληροφορίες για τη θέση των εξεγερμένων είναι αντιφατικές ως προς αυτό. Αρχικά μεταδόθηκε ότι απορρίπτουν οποιαδήποτε παρέμβαση ξένων δυνάμεων. Όμως, σε συνέντευξή του σε τοπική εφημερίδα, ο στρατηγός Αμπντελφατέχ Γιούνις, πρώην υπουργός Εσωτερικών του Καντάφι, που προσχώρησε στους εξεγερμένους και συντονίζει την οργάνωση των ενόπλων δυνάμεων, δήλωσε ότι η ελεύθερη Λιβύη θα καλωσόριζε παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας, με τη μορφή της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, αλλά «δεν θα επιτρέψει ποτέ να πατήσουν πόδια ξένων στρατιωτών το έδαφος της χώρας» (Π.Π. ό.π.).
Αξιοπρόσεκτη είναι η διάσταση ανάμεσα σε αγγλικές ανταποκρίσεις του Αλ-Τζαζίρα από τις πόλεις Μπρέγκα και Ατζαμπίγια (ανατολικά της Τρίπολης), οι οποίες αναφέρουν ότι οι ντόπιοι επιθυμούν τη δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων από ξένες στρατιωτικές δυνάμεις σε αντίθεση με τον παναραβικό Τύπο και πολλές αραβικές χώρες που επικρίνουν σφόδρα οποιαδήποτε ξένη επέμβαση (Informed Comment 3/3). Ο Αραβικός Σύνδεσμος δήλωσε ότι δεν έχει συμφωνήσει στην πρόταση του Ούγκο Τσάβες για κάποια συμβιβαστική λύση, την οποία υποτίθεται ότι έχει δεχθεί ο Καντάφι, αλλά έχουν αποκλείσει οι εξεγερμένοι, διότι δεν δέχονται συνομιλίες με το καθεστώς (Reuters 3/3).
Σχέδιο «βαλκανοποίησης» της Λιβύης βλέπει ο Μ. Ντινούτσι στην ιταλική εφημερίδα Il Manifesto (2/3) «το οποίο αξιοποιεί τη δυσαρέσκεια και το μίσος που έχουν συσσωρευθεί στον πληθυσμό για τον αρχηγό και τη φυλή του, και συνεπώς τον αγώνα πολλών (ιδίως νέων) που παλεύουν για αυθεντική δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό το σχέδιο έχει εκπονηθεί στην Ουάσιγκτον και δεν αποσκοπεί στο να σβήσει τις φλόγες του εμφυλίου πολέμου». Επικαλείται δηλώσεις του Μπ. Ομπάμα και της Χ. Κλίντον, καθώς και εκπροσώπων του Πενταγώνου περί «μη αποκλεισμού κάθε μέσου» παρέμβασης στη Λιβύη και τις κινήσεις αεροπλανοφόρων και στρατιωτικών δυνάμεων με πρώτο στόχο τη «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στον εναέριο λιβυκό χώρο». Το σχέδιο αυτό θεωρείται μη υπαρκτό από άλλα δυτικά ΜΜΕ, κάποια μάλιστα (Guardian) αποκλείουν κατηγορηματικά ότι μπορεί να γίνει ξένη στρατιωτική επέμβαση. Ωστόσο, οι στρατιωτικές κινήσεις καθώς και η λογική των συμφερόντων της Δύσης δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση.
Εδώ προβάλλει ένα σημαντικό στοιχείο: πλάι στις ΗΠΑ οι οποίες έχουν κινητοποιήσει τις δυνάμεις που εδρεύουν στην Ιταλία και αεροπλανοφόρα που κατευθύνονται μέσω του Σουέζ στις λιβυκές ακτές, διακριτός είναι ο ρόλος της Γερμανίας που σηματοδοτεί μια από καιρού εντοπισμένη πιο ενεργητική ανάμειξη σε στρατιωτικές επιχειρήσεις -μια θέση που υποστήριξε ο παραιτηθείς το περασμένο έτος πρόεδρος Χ. Κέλερ (και πρώην γ.γ. του ΝΑΤΟ), η δημόσια αντίδραση στην οποία αποτέλεσε αιτία της παραίτησης. Στο τέλος της περασμένης εβδομάδας, δύο γερμανικά στρατιωτικά αεροπλάνα Transall πέταξαν από την Κρήτη στη Λιβύη για «επιχειρήσεις διάσωσης πολιτών της Ε.Ε.», ταυτόχρονα, όμως, μονάδες αλεξιπτωτιστών εκπαιδευμένες για μυστικές επιχειρήσεις πίσω από τις εχθρικές γραμμές εντάχθηκαν στις μονάδες Transall στην Κρήτη (πηγή: WSWS).
Η τρέχουσα επιχειρηματολογία από όσους υποστηρίζουν τη στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη ακολουθεί την εξής γραμμή: Η Λιβύη δεν είναι Ιράκ ούτε Αφγανιστάν, έχει μικρό πληθυσμό, έχει ένα ισχυρό δημοκρατικό κίνημα. Αν υποτεθεί ότι εισβάλλουν ξένες στρατιωτικές δυνάμεις θα σαρώσουν στα γρήγορα τις κανταφικές -οι οποίες είναι «υπερτιμημένες»- και θα «αποσυρθούν γρήγορα αφήνοντας τον λιβυκό λαό να αποφασίσει για το μέλλον του» (Π. Σίνγκερ, άρθρο στο Αλ-Τζαζίρα 3/3). Δεν χρειάζεται καν να επισημανθεί πόσο πειστική είναι η επιχειρηματολογία περί της «καλής νεράιδας Δύσης» που δαπανά χρήματα κυρίως, αλλά και ζωές στρατιωτών, για να παραδώσει απελευθερωμένες από δικτάτορες χώρες στους λαούς τους. Και τι χώρες! Που παράγουν 1,8 εκατ. βαρέλια πετρέλαιο τη μέρα…
Ούτε κι αυτοί που το λένε το πιστεύουν. Απλώς οικοδομούνται προσχήματα που διαχέονται σε όλο το δυτικό Τύπο και όχι χωρίς λόγο.
