Η απόφαση στο συγκρότημα Αλαφούζου να καταργήσουν τους μουσικούς παραγωγούς στο ραδιόφωνο του Μελωδία και να εγκαθιδρύσουν το περίφημο play list, απαγορεύοντας μάλιστα στους εναπομείναντες, από την επιχείρηση μαζικών απολύσεων, πίσω από τα μικρόφωνα να μιλάνε περισσότερο από τρεις φορές, προκάλεσε μια μη αναμενόμενη αντίδραση.
Από τους φίλους και ακροατές του ραδιοφώνου οι οποίοι αρχικά έφτιαξαν γκρουπάκι στο facebook και λίγες μέρες αργότερα διοργάνωσαν μουσική εκδήλωση διαμαρτυρίας.
Λίγο καιρό πριν εκατοντάδες καλλιτέχνες και αναγνώστες «διαδήλωσαν» ηλεκτρονικά στο blog του περιοδικού, το αιφνιδιαστικό και αναίτιο λουκέτο του μουσικού περιοδικού Δίφωνο. Οι αντιδράσεις ανάγκασαν, μάλιστα, τον Κώστα Γιαννίκο να δηλώσει πως θα επανεκδώσει το περιοδικό. Άσχετα με την καλλιτεχνική εξαφάνιση του Δίφωνου, καταδείχθηκε η δυναμική μιας νέας μορφής αντίδρασης από τα κάτω, από τους ως τώρα παθητικούς δέκτες στο μήνυμα κυρίαρχων Μέσων.
Τα δυο παραπάνω γεγονότα προστίθενται στις αντιδράσεις πολιτών, εργαζομένων κυρίως, που έχοντας συκοφαντηθεί αυτοί και οι δράσεις τους, συγκεντρώθηκαν και διαδήλωσαν έξω από Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (Σκάι και Mega) όλο το προηγούμενο διάστημα. Οι συγκεντρώσεις αυτές μπορεί να μην άλλαξαν κάτι στις τηλεοπτικές ειδήσεις, το βέβαιο, όμως, είναι ότι θορύβησαν και άνοιξαν έναν ακόμη δρόμο στην επαφή και το διάλογο για μια άλλη, διαφορετική κατεύθυνση στα Μέσα.
Στην περίπτωση του Μελωδία προφανώς και δεν υπάρχει κάποιο αποτέλεσμα. Είναι, ωστόσο, κάτι πρωτόγνωρο, παρήγορο και ελπιδοφόρο συνάμα. Το ραδιόφωνο συστηματικά εδώ και χρόνια «σκοτώνει» τη μουσική, αντικαθιστώντας σταδιακά στην αρχή, μαζικά στη συνέχεια, την επιλογή με την εντολή. Αντί για την εκπομπή, διάδοση μουσικών ακουσμάτων και ασμάτων, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί και οι άνθρωποί του ταυτίστηκαν με τις εμπορικές -και καταστροφικές- επιλογές της ελληνικής δισκογραφίας. Ορισμένα μόνο ραδιόφωνα επιδείκνυαν μια κάποια αντίσταση στη λαίλαπα της επέλασης του τραγουδιού μιας χρήσης. Ο κατάλογος αυτών των τραγουδιών, της χρήσης για μια σεζόν, φτιαχνόταν με κριτήρια άσχετα με τις επιλογές ακροατών ή φίλων της μουσικής, άσχετα με κριτήρια αρεσκείας μουσικής και μελωδίας. Επιβάλλονταν, όμως, και μεταδίδονταν χωρίς την παρέμβαση ανθρώπου – παραγωγού, αλλά απευθείας από το κομπιούτερ.
Δυστυχώς, στην επέλαση του φαινομένου ελάχιστοι αντέδρασαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, όπως έγινε και με όλα τα υπόλοιπα στο χώρο των ΜΜΕ. Οι περισσότεροι και στο χώρο των καλλιτεχνών και στο χώρο του ραδιοφώνου, είτε εντάχθηκαν και απόλαυσαν την «ευκολία» του play list, είτε λούφαξαν στη γωνιά τους. Οι ελάχιστοι από όσους τόλμησαν να αντιδράσουν έγιναν «γραφικοί» και σταδιακά εξαφανίστηκαν.
Η μουσική εκδήλωση διαμαρτυρίας της ομάδας «πιάσε Μελωδία αλλά μην το πεις σε κανέναν» βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι για το πώς θα συνεχιστεί η διαμαρτυρία όπως επίσης και για τους στόχους που μπορεί να έχει μια τέτοια διαμαρτυρία. Είναι ζητούμενο το να σταματήσουν όλοι να ακούνε Μελωδία μέχρι να αναγκαστεί από τις μετρήσεις του ιδίου του εμπορικού συστήματος να επιστρέψει στις μουσικές προσωπικές επιλογές παραγωγών; Είναι δυνατόν να υπάρξει κάποιος άλλος στόχος που θα ενώσει τη θέληση των ακροατών για μια διαφορετική μουσική και διαχείρισή της με τους καλλιτέχνες και τους τραγουδοποιούς;
Ερωτήματα που είμαστε βέβαιοι πως υπάρχουν σήμερα περισσότερο από ποτέ. Και όχι μόνο για τη σωτηρία της μουσικής ή της καλλιτεχνικής λειτουργίας στα Μέσα. Το ίδιο, ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό, ισχύει και για το χώρο των ΜΜΕ, τους εργαζόμενούς τους, οι οποίοι πασχίζουν να βρουν το μονοπάτι σύνδεσης της δουλειάς τους με την κοινωνία, τους αναγνώστες, ακροατές και τηλεθεατές.
Λίγο καιρό πριν εκατοντάδες καλλιτέχνες και αναγνώστες «διαδήλωσαν» ηλεκτρονικά στο blog του περιοδικού, το αιφνιδιαστικό και αναίτιο λουκέτο του μουσικού περιοδικού Δίφωνο. Οι αντιδράσεις ανάγκασαν, μάλιστα, τον Κώστα Γιαννίκο να δηλώσει πως θα επανεκδώσει το περιοδικό. Άσχετα με την καλλιτεχνική εξαφάνιση του Δίφωνου, καταδείχθηκε η δυναμική μιας νέας μορφής αντίδρασης από τα κάτω, από τους ως τώρα παθητικούς δέκτες στο μήνυμα κυρίαρχων Μέσων.
Τα δυο παραπάνω γεγονότα προστίθενται στις αντιδράσεις πολιτών, εργαζομένων κυρίως, που έχοντας συκοφαντηθεί αυτοί και οι δράσεις τους, συγκεντρώθηκαν και διαδήλωσαν έξω από Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (Σκάι και Mega) όλο το προηγούμενο διάστημα. Οι συγκεντρώσεις αυτές μπορεί να μην άλλαξαν κάτι στις τηλεοπτικές ειδήσεις, το βέβαιο, όμως, είναι ότι θορύβησαν και άνοιξαν έναν ακόμη δρόμο στην επαφή και το διάλογο για μια άλλη, διαφορετική κατεύθυνση στα Μέσα.
Στην περίπτωση του Μελωδία προφανώς και δεν υπάρχει κάποιο αποτέλεσμα. Είναι, ωστόσο, κάτι πρωτόγνωρο, παρήγορο και ελπιδοφόρο συνάμα. Το ραδιόφωνο συστηματικά εδώ και χρόνια «σκοτώνει» τη μουσική, αντικαθιστώντας σταδιακά στην αρχή, μαζικά στη συνέχεια, την επιλογή με την εντολή. Αντί για την εκπομπή, διάδοση μουσικών ακουσμάτων και ασμάτων, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί και οι άνθρωποί του ταυτίστηκαν με τις εμπορικές -και καταστροφικές- επιλογές της ελληνικής δισκογραφίας. Ορισμένα μόνο ραδιόφωνα επιδείκνυαν μια κάποια αντίσταση στη λαίλαπα της επέλασης του τραγουδιού μιας χρήσης. Ο κατάλογος αυτών των τραγουδιών, της χρήσης για μια σεζόν, φτιαχνόταν με κριτήρια άσχετα με τις επιλογές ακροατών ή φίλων της μουσικής, άσχετα με κριτήρια αρεσκείας μουσικής και μελωδίας. Επιβάλλονταν, όμως, και μεταδίδονταν χωρίς την παρέμβαση ανθρώπου – παραγωγού, αλλά απευθείας από το κομπιούτερ.
Δυστυχώς, στην επέλαση του φαινομένου ελάχιστοι αντέδρασαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, όπως έγινε και με όλα τα υπόλοιπα στο χώρο των ΜΜΕ. Οι περισσότεροι και στο χώρο των καλλιτεχνών και στο χώρο του ραδιοφώνου, είτε εντάχθηκαν και απόλαυσαν την «ευκολία» του play list, είτε λούφαξαν στη γωνιά τους. Οι ελάχιστοι από όσους τόλμησαν να αντιδράσουν έγιναν «γραφικοί» και σταδιακά εξαφανίστηκαν.
Η μουσική εκδήλωση διαμαρτυρίας της ομάδας «πιάσε Μελωδία αλλά μην το πεις σε κανέναν» βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι για το πώς θα συνεχιστεί η διαμαρτυρία όπως επίσης και για τους στόχους που μπορεί να έχει μια τέτοια διαμαρτυρία. Είναι ζητούμενο το να σταματήσουν όλοι να ακούνε Μελωδία μέχρι να αναγκαστεί από τις μετρήσεις του ιδίου του εμπορικού συστήματος να επιστρέψει στις μουσικές προσωπικές επιλογές παραγωγών; Είναι δυνατόν να υπάρξει κάποιος άλλος στόχος που θα ενώσει τη θέληση των ακροατών για μια διαφορετική μουσική και διαχείρισή της με τους καλλιτέχνες και τους τραγουδοποιούς;
Ερωτήματα που είμαστε βέβαιοι πως υπάρχουν σήμερα περισσότερο από ποτέ. Και όχι μόνο για τη σωτηρία της μουσικής ή της καλλιτεχνικής λειτουργίας στα Μέσα. Το ίδιο, ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό, ισχύει και για το χώρο των ΜΜΕ, τους εργαζόμενούς τους, οι οποίοι πασχίζουν να βρουν το μονοπάτι σύνδεσης της δουλειάς τους με την κοινωνία, τους αναγνώστες, ακροατές και τηλεθεατές.
Σχόλια
