του Δημήτρη Κοδέλα
Ο δεκαεπτάχρονος Οδυσσέας ξεφυλλίζει το ολόγραμμα του μαθήματος της Ιστορίας. Τα βιβλία έχουν καταργηθεί και η διδασκαλία περιλαμβάνει αποκλειστικά τηλεκπαίδευση. Βρισκόμαστε στο 2071 και αυτό κρίθηκε αναγκαίο στην πανδημική εποχή. Το υπουργείο για χρόνια δεν είχε βρει τις σωστές προδιαγραφές κατασκευής μαθητικών μασκών, ενώ τα χρήματα για την Παιδεία περιορίστηκαν, καθώς δόθηκαν στην Υγεία, κυρίως σε ΜΕΘ και μονάδες διαχείρισης ψυχικών νόσων.
Διαβάζει τις σελίδες που αφορούν στην δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα. Υπάρχουν πολλά οικονομικά στοιχεία, νέες λέξεις που οδηγούν συνέχεια σε παραπομπές («τρόικα», «μνημόνια», «ΠΝΠ», «ΤΑΙΠΕΔ», «Υπεταμείο», κ.ά.) και επαναλήψεις με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Μια παράγραφος που αναφέρεται στο «κίνημα των πλατειών» του φάνηκε ενδιαφέρουσα και σημείωσε κάπου να επανέλθει.
Φτάνει στο φθινόπωρο του 2020. Εκεί, του έκαναν εντύπωση οι πολλοί χάρτες. Αρκετοί από αυτούς, που έφεραν την υπογραφή του τούρκικου υπουργείου Εξωτερικών, μοιάζουν με τους σημερινούς χάρτες της Ελλάδας. Αμέσως θυμήθηκε κάτι χάρτες της Παλαιστίνης, η οποία μέσα σε λίγα χρόνια είχε ακρωτηριαστεί και διασπαστεί, αλλά ήταν γνωστή για την αντίστασή της. Τους είχε δει σε μια ανάρτηση μιας παράνομης ομάδας που τυχαία είχε βρει στο διαδίκτυο.
Συνεχίζοντας, η ματιά του έπεσε σε ένα λινκ με τα πρωτοσέλιδα και βίντεο από δημοσιογραφικές εκπομπές της εποχής. Το συμπέρασμα ήταν το ίδιο. Η κυβέρνηση έκανε ότι μπορούσε (!), «χρειάζεται προσοχή, να μην κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα» φώναζε ένας δημοσιογράφος τη στιγμή που τουρκικό ερευνητικό ήταν εντός ελληνικής ΑΟΖ και 12 μιλίων, ισχυρό μήνυμα πρωθυπουργού «σταματούν οι προκλήσεις, ξεκινούν οι συζητήσεις!», επιστολές, α-κυρώσεις…
Η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης του φάνηκε τραγικά αναντίστοιχη με τις σοβαρές καταπατήσεις και ύβρεις της Τουρκίας, που καταγράφονταν αναλυτικά σε ένα χρονολόγιο γεγονότων που επίμονα είχε ψάξει να βρει. Θυμήθηκε μια φράση του παππού του: «οι ηγεσίες ήταν πάντα πολύ μικρές για να σηκώσουν αυτό τον τόπο». Οπότε και ο ενδοτισμός του κατεστημένου τον θύμωσε μεν, αλλά δεν τον ξάφνιασε. Αμέσως έψαξε να βρει τι έλεγαν άλλοι εκείνη την εποχή και ποιο ήταν το κλίμα στον απλό κόσμο. Έψαξε για τραγούδια, ποιήματα, για δηλώσεις καλλιτεχνών και διανοούμενων, για διαδηλώσεις. Ελάχιστα πράγματα βρήκε.
Τη στιγμή εκείνη ξεφύτρωσε στην οθόνη ένα alert με ενημέρωση από την «Επιτροπή 2071» που είχε αναλάβει τον εορτασμό για τα 250 χρόνια της ελληνικής επανάστασης. Ένα μεγάλο μήνυμα έγραφε βαρύγδουπα: «Πάρε μέρος στην Ιστορία». Και κατέληγε με ένα κείμενο: «Μπείτε στα Χρονολόγια, πλοηγηθείτε και επιλέξτε ή προσθέστε το δικό σας γεγονός. Γράψτε για αυτό. Αναδείξτε τον ρόλο των πρωταγωνιστών». Ήταν ίδιο με αυτό που είχε και η περιβόητη επιτροπή για το 2021, της οποίας η πρόεδρος σχεδίαζε να καλέσει στους σχετικούς εορτασμούς μέχρι και τον Ερντογάν, αναστηλωτή ενός επιθετικού νέο-οθωμανισμού!
Εκείνο, όμως, που περισσότερο του έκανε εντύπωση είναι το «Πάρε μέρος στην Ιστορία». Σκέφτηκε πως αξία δεν έχει πως ξαναγράφεται εκ των υστέρων η ιστορία, αλλά πως πραγματικά γράφεται στον χρόνο που διεξάγεται και από ποιούς. Και, δε μπορεί! Κάπως θα αντιστάθηκε ο κόσμος…
Η ώρα είχε περάσει και η οθόνη με το που πληκτρολόγησε την λέξη «αντίσταση» κλείδωσε και έπρεπε να περάσουν 24 ώρες για να ανοίξει.
Λίγο τον πείραξε αυτό. Ήταν βέβαιος πως ο παππούς του, που είχε ζήσει τα γεγονότα, θα του έδινε απαντήσεις και θα του περιέγραφε ιστορίες…
