Δεν βρισκόμαστε μόνο σε ένα γενικά ιστορικό μεταίχμιο, όπως δηλώνουν όλοι οι ισχυροί του σύγχρονου κόσμου και η χώρα «Ελλάδα», με όσα έχει υποστεί και όσα συμβαίνουν, φαίνεται να περνά σε μια άλλη ποιοτική κατάσταση – βασικό χαρακτηριστικό της οποίας είναι η ίδια η ακύρωση της υπόστασής της σε όσα τη συγκροτούν ως χώρα (επικράτεια, συνοχή, κυριαρχία κ.λπ) μέσα από τα οικονομικά δεσμά των μνημονίων, το δημογραφικό ζήτημα, το γκριζάρισμα περιοχών και νησιών του Α. Αιγαίου, το ειδικό καθεστώς με πρόσχημα την πανδημία, και τις στρατιωτικές συμφωνίες που μονιμοποιούν παρουσία και εξάρτηση από μεγάλες δυνάμεις και ευρωατλαντικές δεσμεύσεις. Βαφτίστηκε και επισήμως ως χώρα «πειραματόζωο» και, από τις θεραπείες-σοκ των μνημονίων και των κυβερνητών από το Χίλτον, εισήλθε στη γεωπολιτική αναδιάταξη με τις πρωτοφανείς αλλά αληθινές τουρκικές καταπατήσεις και διεκδικήσεις, την επιβολή από τις ΗΠΑ της συμφωνίας των Πρεσπών, το μεγάλο κύμα προσφύγων στα νησιά και σε όλη τη χώρα. Γνωστά, θα πει κανείς, όλα αυτά. Ναι, αλλά θα επιμείνουμε, διότι ορισμένα ποσοτικά στοιχεία οδηγούν σε ποιοτικές αλλαγές που μπορεί να μην φαίνονται με πρώτη ματιά.
Θεραπεία-σοκ και γεωπολιτική ατζέντα μαζί
Ο συνδυασμός των δύο αυτών παραγόντων οδήγησε αρχικά σε μια απώλεια περίπου του 25% του ΑΕΠ και στην υποθήκευση όλου του εθνικού πλούτου στους δανειστές. Μετά άρχισε το σταδιακό «φιλετάρισμα» της χώρας: αεροδρόμια σε γερμανική εταιρεία, λιμάνι Πειραιά στην κινεζική Cosco, σιδηρόδρομος στους ιταλούς αντί πινακίου φακής, δεν βλέπαμε και δεν ξέραμε τίποτα για «θαλάσσια σύνορα», εγκατάσταση προσφύγων και μόνιμων δομών (υπό διεθνή διοίκηση και ασυδοσία διαφόρων ΜΚΟ) στα νησιά (τα οποία διεκδικούν ανοικτά πλέον και χωρίς περιφράσεις οι Τούρκοι). Μέχρι και ο Πάπας επισκέφθηκε καταυλισμούς παρέα με τον Τσίπρα…
Και τόσα ακόμη, όπως παραγγελία εκσυγχρονισμού των F16 επί ΣΥΡΙΖΑ και στενότατες επαφές με τον Πάιατ που μετατρέπονταν σε γενικό έπαρχο της «επαρχίας» Ελλάδα, η οποία ανήκει στη δυτική αυτοκρατορία. Τώρα όμως γίνονται κι άλλα, που δεν μπορούν να θεωρηθούν απλά σαν… συνέχεια του κράτους ή της ίδιας πορείας, διότι δημιουργούν άλλες ποιότητες, πιο επικίνδυνες και δυσμενείς για την ύπαρξη της χώρας και τη συνοχή της κοινωνίας.
Σημιτική εσάνς και διεύθυνση ορχήστρας υπό τον Μητσοτάκη: η ανάδυση ενός εξόχως νεο-αποικιακού χώρου
Έχουν κάθε λόγο οι παραδοσιακοί δεξιοί να αναρωτιούνται τι έχει απογίνει η παράταξή τους. Με εσωτερική άλωση από τον σημιτισμό (ένα άλλο μέρος του έχει εισχωρήσει στο ΣΥΡΙΖΑ) και με πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη, προχωρούν πολύ γρήγορα ορισμένες ποιοτικές μεταμορφώσεις:
► Αλλάζει το επίσημο δόγμα για τη διαφορά (υφαλοκρηπίδα) με την Τουρκία. Τώρα μιλάμε για «διαφορές» στον πληθυντικό, παρακολουθούμε «ψύχραιμα» την κλιμάκωση των επεκτατικών ενεργειών της Άγκυρας σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, επιμένουμε σε «διερευνητικές», και όλα μοιάζουν σαν να προετοιμάζεται το έδαφος για μια συμφωνία, περίπου στο πνεύμα του μοντέλου των Πρεσπών – όπου η διχοτόμηση του Αιγαίου θα είναι η «καλύτερη λύση» και θα λάβει τους επαίνους των μεγάλων δυνάμεων.
► Η συμφωνία με τη Γαλλία δεν μας εξασφαλίζει σε τέτοιες περιπτώσεις, αφού σ’ αυτήν γίνεται αναφορά στον όρο «επικράτεια», που αφορά μόνο τα 6 μίλια – όπως τόσο «επιστημονικά» γνωμάτευσε ο κ. Γεραπετρίτης, υπουργός και στενός συνεργάτης του Μητσοτάκη.
► Ο ίδιος ο Μητσοτάκης, και μάλιστα από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, τόνισε ότι η Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται για πιθανά κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου εντός των χωρικών της υδάτων και της ΑΟΖ που έχει με Ιταλία, Αίγυπτο κ.λπ., διότι πρόκειται για… παλιά υλικά παλιών τεχνολογιών, ενώ εμείς προσβλέπουμε τώρα στην Πράσινη Ανάπτυξη! Προσοχή: δεν έχει ξαναγίνει τόσο ανοικτή, δημόσια απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων επί του ορυκτού και φυσικού πλούτου, τη στιγμή που μεγάλες μάχες στήνονται ακριβώς για την εκμετάλλευση των αποθεμάτων σε όλη την Μεσόγειο και εκπονούνται στρατηγικές για τους αγωγούς και την κυκλοφορία των υδρογονανθράκων. Η επίσημη αυτή θέση του πρωθυπουργού είναι σαν να διακηρύττει ότι «το Αιγαίο (και οι λοιπές θάλασσες που περιβάλλουν τη χώρα) ανήκει στα ψάρια του» και σε όποιον θέλει να εκμεταλλευτεί και σκάψει τον βυθό…
► Προχωρά με εκπληκτική ταχύτητα η απολιγνιτοποίηση. Κλείνουν μονάδες στη Β. Ελλάδα, ενώ Γερμανία και Πολωνία πετυχαίνουν τεράστιες εξαιρέσεις από την απολιγνιτοποίηση, μέχρι το 2038 και το 2050 αντίστοιχα! Εμείς, ως πρώτοι μαθητές (απουσιολόγοι και γλύφτες μαζί), τα κλείνουμε, διότι πρέπει να προωθηθεί η Πράσινη Ανάπτυξη – επ’ ωφελεία πάλι, και κυρίως, των Γερμανών.
► Ο Πειραιάς μεταμορφώνεται σε μεγάλη αποικιακή ζώνη της κινεζικής Cosco.
► Ο ΔΕΔΔΗΕ πωλείται σε αυστραλιανούς ομίλους και η ΔΕΗ χάνει οριστικά τον δημόσιο χαρακτήρα της, γινόμενη βορρά των ιδιωτικών συμφερόντων. Οι τιμές του ηλεκτρικού εκτοξεύονται, αφού προηγουμένως στήθηκε κι ένα πάρτι με τη μετοχή της ΔΕΗ για να ωφεληθούν οι «πληροφορημένοι»…
► Τέλος, προαναγγέλλεται χωρίς ντροπή μια νέα συμφωνία επέκτασης «παλιών» βάσεων των ΗΠΑ, και παραχώρησης εδάφους για νέες βάσεις (πενταετούς διάρκειας, ώσπου να μετατραπεί σε αορίστου χρόνου).
Δεν έχει ξαναγίνει τόσο ανοικτή, δημόσια απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων σαν αυτή που διέπραξε ο Μητσοτάκης, και μάλιστα από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, λέγοντας ότι η Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται για πιθανά κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου εντός των χωρικών της υδάτων και της ΑΟΖ της
Το σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα και η «λιγότερη Ελλάδα»
Όμως όλη αυτή η υποβάθμιση της χώρας και η μετατροπή της σε κάποιο είδος σύγχρονης μεσογειακής Μπανανίας, δηλαδή της νέας αποικιοποίησής της που γίνεται με απώλεια πολλών βαθμών κυριαρχίας αλλά εδαφικής και στην συνέχεια και πληθυσμιακής υπόστασης σε Ελλάδα και Κύπρο (για να μην ξεχνιόμαστε), έχει και την κοινωνική πλευρά. Το σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα: μεγάλη φτωχοποίηση που αποσιωπάται από τα ΜΜΕ, καταστροφή επαγγελμάτων και οικονομικής δραστηριότητας λόγω πανδημίας ή μεγάλων πυρκαγιών, επιδοματοποίηση και καταστροφή κάθε έννοιας μισθωτής σχέσης που υπήρχε, απολύσεις (8.500 μόνο σε μια μέρα στα νοσοκομεία), πλήρης ασυδοσία των μεγάλων ομίλων στη χώρα, καταστολή και εκφοβισμός των εργαζόμενων, διάλυση του δημόσιου χαρακτήρα υγείας και παιδείας, δημιουργία ενός θεσμικού πλαισίου που επιτρέπει –στο όνομα της πανδημίας– να δημιουργείται ένα ειδικό (δικτατορικό) καθεστώς ανελευθερίας, ψέματος, καταπίεσης, διωγμών, προστίμων. Έγχυση ενέσεων διχασμού, ρατσισμού και μίσους απέναντι στους ανεμβολίαστους σήμερα, γκετοποίηση ευρύτατων στρωμάτων σε φτωχές συνοικίες σε όλη τη χώρα.
Μόνο στην Τήνο, ετούτες τις μέρες, έχει εξαπολυθεί πογκρόμ ενάντια στους κατοίκους που αντιδρούν στην εγκατάσταση των ανεμογεννητριών, και η καταστολή έμοιασε στα πρότυπα του Μακρόν ενάντια στα Κίτρινα Γιλέκα: τραυματισμοί, κατάγματα, βάναυση μεταχείριση των πολιτών, και φυσικά σιωπή από τα ΜΜΕ… Διατεταγμένη σιωπή για αυτές τις γωνιές της χώρας (Τήνος, Β. Εύβοια, Πτολεμαΐδα, πυρόπληκτες και σεισμόπληκτες περιοχές όπως τώρα Αρκαλοχώρι κ.λπ.), εκεί όπου μεγαλουργεί η πράσινη ανάπτυξη των ελίτ που ασχολούνται μες τις ΑΠΕ (για το καλό του πλανήτη…), ενώ ταυτόχρονα μας διαφημίζουν νησιά και περιοχές που «υιοθετούνται» από αυτοκινητοβιομηχανίες για να προωθηθεί η ηλεκτροκίνηση… Είπαμε: Μπανανία Μεσογείου.
Στο σημείωμα της προηγούμενης βδομάδας έγινε λόγος για τρεις μεγάλες και ντροπιαστικές σιωπές**. Πρέπει να συμπληρώσουμε και μια τέταρτη, τη μεγαλύτερη και σημαντικότερη: την παραγωγή εν τοις πράγμασι της «λιγότερης Ελλάδας», ενώ πανηγυρίζουμε για την «επιχείρηση Ελευθερία» (περί εμβολιασμών και πανδημίας) και για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Μάλλον θα έπρεπε από τώρα να στρέψουμε τη ματιά μας στο 1922, και το τι έγινε πάνω-κάτω σε εκείνα τα χρόνια αναδασμού και χάραξης συνόρων στην περιοχή. Επειδή έχει τεθεί εκ νέου ένα τέτοιο ζήτημα. Αλήθεια, πώς και δεν το βλέπουν οι αριστεροί οπαδοί της παγκοσμιοποίησης; Το εθνικό και κοινωνικό ζήτημα για αυτούς είναι παρωχημένα πράγματα. Μόνο ο αυτοπροσδιορισμός ίσως να έχει κάποια σημασία, ατομικά βέβαια, γιατί για μεγάλες ταυτότητες και αφηγήσεις δεν υπάρχει χώρος (ούτε χώρα)! Όπως δεν ακούγονται και οι φωνές των οπαδών του πατριωτικού χώρου. Σαν να μην προλαβαίνουν ή να μην μπορούν να συνδέσουν διεθνείς εξελίξεις, οικονομία και γεωπολιτική, εθνικά θέματα και κοινωνικό ζήτημα, κι έτσι μένουν πίσω…
Συμπέρασμα: να σπάσουμε και να διαπεράσουμε τις σιωπές!
