Η πρόταση της Συσπείρωσης Αριστερών Μηχανικών. Του Αντώνη Μαούνη
Οι φετινές εκλογές στο ΤΕΕ γίνονται σε συνθήκες πρωτοφανούς φραγής ενημέρωσης (μετά το κλείσιμο του Ενημερωτικού Δελτίου του ΤΕΕ). Η πλειοψηφία της απερχόμενης Διοίκησης μπορεί να αυτοπροβάλλεται έτσι ως ευαίσθητη και επιτυχής, οικειοποιούμενη αποτελέσματα μαζικών αγώνων.
Μια μαζική συμμετοχή των μηχανικών στις εκλογές αποτελεί εφιάλτη για την πλειοψηφία της απερχόμενης Διοίκησης του ΤΕΕ και τη μνημονιακή κυβέρνηση. Γιατί μ’ αυτό τον τρόπο θα πάψουν να εμφανίζονται ως εκπρόσωποι των μηχανικών όσοι λειτούργησαν ως εντολοδόχοι της κυβέρνησης και της τρόικας.
Το ΤΕΕ, γέννημα της νεωτερικότητας, θεσμός προορισμένος να οργανώνει το αυτοδιοίκητο του επαγγέλματος, με καταστατικά αντικείμενα να το ανυψώνει και να εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, σε συνθήκες μνημονιακής καταστροφής και των δύο αντικειμένων καταρρέει. Νομιμοποιεί αυθαίρετα, μετέχει στη δημιουργία μηχανικών πολλών ταχυτήτων, συμβάλλει άριστα στην επιβολή του μνημονιακού μεσαίωνα. Στρέφει προκλητικά την πλάτη στους μηχανικούς, μετατρέπεται μεθοδικά σε παράρτημα της Εκτελεστικής Εξουσίας.
Ο μόνος κλάδος που δεν έχουν ώς σήμερα εφαρμοστεί οι ψηφισμένες με τον 3986/2011 εξοντωτικές αυξήσεις των ασφαλιστικών εισφορών είναι οι μηχανικοί. Είναι μια μικρή, αλλά σημαντική νίκη. Για να επιτευχθεί, προηγήθηκαν αναρίθμητες μαζικές πρωτοβουλίες και δυναμικές δράσεις. Στο τέλος, η ηγεσία του ΤΕΕ και λοιπών επιστημονικών συλλόγων των μηχανικών, αναγκάστηκαν να συρθούν στις κινητοποιήσεις, οι εκπρόσωποι άλλων φορέων στη διοίκηση του ΕΤΑΑ (Ιατρικός Σύλλογος, Δικηγορικός Σύλλογος κ.λπ.) αναγκάστηκαν να μεταβάλουν τη στάση τους και τελικά αποδέχτηκαν αυτό το αίτημα των κινητοποιημένων μηχανικών.
Η Συσπείρωση Αριστερών Μηχανικών, συμμετείχε ενεργά στην Ανοιχτή Συνέλευση Μηχανικών, που αποτέλεσε τομή γι’ αυτές τις κινητοποιήσεις των συναδέλφων.
Οι προϋποθέσεις μιας κυβερνητικής ανατροπής πρέπει να οικοδομηθούν με αυτό τον τρόπο, από τα ίδια τα θύματα της μνημονιακής καταστροφής, χωρίς κομματικές περιχαρακώσεις και με μια κοινωνική ενότητα που θα υπερβαίνει το πλαίσιο μιας ενδεχόμενης αντιμνημονιακής κυβέρνησης που θα επιχειρήσει μια άλλη κοινωνική λογική. Χρειάζονται όχι μόνο νέες μορφές κοινωνικής και συνδικαλιστικής δράσης που θα σπάσουν το σύνηθες αμυντικό αγωνιστικό τελετουργικό και θα επινοήσουν νέα σχήματα αγώνα, αλλά και οικοδόμηση σχέσεων, σε όλα τα επίπεδα, έξω από τη λογική του κέρδους. Πού αλλού θα μπορεί να βασιστεί κοινωνικά μια τέτοια διακυβέρνηση, αν όχι στη συγκρότηση τέτοιων σχέσεων; Μήπως στις «εθνικοποιημένες» τράπεζες ή στους «άλλους» επιχειρηματίες;
Στη Συσπείρωση μετέχουν αγωνιστές, ανένταχτοι ή ενταγμένοι, στο σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ποτέ, όμως, δεν αρκέστηκε σε απλή μεταφορά κεντρικών πολιτικών σχεδιασμών. Τριάντα χρόνια γέννημα πραγματικών αναγκών και αγώνων, των εργαζομένων μηχανικών και της κοινωνίας, συνθέτει τις φωνές της ριζοσπαστικής Αριστεράς, στέλνει, παρά τις επιμέρους διαφορές, διαχρονικό ενωτικό μήνυμα.
Η Συσπείρωση πρότεινε τη συγκρότηση ενός μετώπου για να εκφραστεί η πληττόμενη πλειοψηφία. Η πρότασή της για κοινή προεκλογική διακήρυξη στόχων και δεσμεύσεων, όπως η μη συνεργασία με μνημονιακές δυνάμεις στη διοίκηση του ΤΕΕ και η απεμπλοκή του Ταμείου μας από την Τράπεζα Αττικής, δεν έγινε αποδεκτή ούτε από τη Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία Μηχανικών, ούτε από την Αριστερή Ενωτική Πρωτοβουλία-Εργαζόμενοι Μηχανικοί.
Στις σημερινές συνθήκες ο χώρος των παρατάξεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς πρέπει να εγκαταλείψει την παθογένεια των κομματικών χρισμάτων και της καθαρότητας που την πάει πολλές δεκαετίες πίσω: Παθογένεια που, όπως αποδεικνύεται, δεν αρκεί η καπιταλιστική κρίση, ούτε η μνημονιακή επίθεση για να τη θεραπεύσει. Η Συσπείρωση θα επιμείνει για την ανάγκη ενός τέτοιου μετώπου και μετά τις εκλογές, με όση δύναμη θα της προσφέρει η εμπιστοσύνη των μηχανικών.
