Ο Νίκος Παρασκευόπουλος, πρώην υπουργός της δωσίλογης κυβέρνησης, (αυτής δηλαδή που «δίνει λόγο» για τις πράξεις της στους δανειστές και αγωνιά για την εύνοιά τους…) άκουσε πολλά με αφορμή τις δηλώσεις του για την Χρυσή Αυγή. «Γυαλιστεροί» δημοσιογράφοι της κρατικής ΕΡΤ – αμύντορες των αξιών του ολοκληρωτισμού της ευρωπαϊκής «δημοκρατίας»- τον εγκάλεσαν για πολιτικά άστοχες δηλώσεις. Επίδικο της αντιπαράθεσης ήταν η ενδεχόμενη φθορά και οι κερδισμένοι πόντοι της κάθε παράταξης και όχι το «ζήτημα» αυτό καθεαυτό. Και βέβαια, άνθισαν για μια ακόμη φορά όλες οι «ευαισθησίες».
Ο Παρασκευόπουλος, σχολιάζοντας τις εικόνες του Καστελόριζου, στο βάθρο Βίτσας, Καμμένος και Κασιδιάρης, είπε κάτι «απλό»: «να αποφασίσουμε επιτέλους τι προτιμούμε; Την προσπάθεια ένταξης της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας ή τη διαρκή ρήξη»; Γιατί εξεγέρθηκαν οι «δημοκράτες» συριζαίοι; Αυτοί που έχουν αναγάγει την επιδερμικά μετωπική αντιπαράθεση με το χρυσαυγίτικο μόρφωμα σε ιδεολογικό κανόνα και όχημα πολιτικής επιβίωσης. Αυτοί που παρακολουθούν εξ’ αποστάσεως την πανευρωπαϊκή άνοδο της ακροδεξιάς χωρίς ν’ αναρωτιούνται στα σοβαρά για το φαινόμενο. Η κυβέρνησή τους συνυπάρχει με τους ναζί στον ιερό ναό της δημοκρατίας πολύ πριν την κοινή φωτογραφία. Δέχεται τα πυρά τους γιατί διαλύει τη χώρα. Έτσι γίνονται οι «ρήξεις»;
Η Χρυσή Αυγή είναι πια ένα πολιτικό κίνημα. Το πολιτικό σύστημα πολεμώντας την, της πρόσφερε τις καλύτερες υπηρεσίες. Και είναι πια καιρός να διακρίνει κανείς την κατά Σίλερ διαφορά ανάμεσα στον άγριο και τον βάρβαρο. Άγριος λοιπόν είναι εκείνος που τα συναισθήματά του κυριαρχούν επάνω στις αρχές του και βάρβαρος εκείνος που οι αρχές του καταστρέφουν τα συναισθήματά του. Κι αν το δεύτερο παραπέμπει ευθέως στην χρυσαυγίτικη ηγεσία, δεν επεκτείνεται αυτόματα σε όλους όσοι την ψηφίζουν. Σε μια αποικία, βέβαια, δεν είναι δύσκολο ούτε οι άγριοι να αγριέψουν κι άλλο, ούτε να μετατραπούν σε βάρβαρους…
Σ.Μ.
