Την Τρίτη που μας πέρασε, στις 12/6, έγινε στη Καλαμαριά ανάμεσα σε συγγενείς και κοντινούς ανθρώπους η κηδεία του Τάκη Χατζηγιάννη. Ο Τάκης υπήρξε από τα πρωτοπόρα στελέχη του μ-λ κινήματος στη Θεσσαλονίκη στη περίοδο της χούντας και της μεταπολίτευσης. Άνθρωπος που έζησε μια ζωή με βάση την ιδεολογία του.
Προσωπικά με σημάδεψε η γνωριμία με το Χατζηγιάννη. Θυμάμαι τις άπειρες συζητήσεις που κάναμε για το κομμουνιστικό κίνημα τα καλοκαίρια στη Θάσο και μετέπειτα στην Θεσσαλονίκη. Για τις αναμνήσεις που μου μετέφερε από τη φυλακή και τη προσπάθεια του χουντικού καθεστώτος να τσακίσει κάθε φωνή που πήγαινε κόντρα. Για τους αγώνες στη μεταπολίτευση αλλά και τα αδιέξοδα του μ-λ κινήματος.
Άνθρωπος που βίωσε την άνοδο των προσδοκιών αλλά και την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος. Και ενσωμάτωνε στο πρόσωπο του το μεγαλείο και τη τραγικότητα αυτής της εποχής. Ξεχώριζε για το βάθος της σκέψης του. Αμφισβητούσε.
Θυμάμαι στα λόγια του το ρόλο που έδινε στη κεντρικότητα της ιδεολογίας. Ήταν το βασικό σημείο της άποψης του: «Η συγκρότηση του υποκειμενικού παράγοντα θα πρέπει να ιεραρχείται από το πεδίο της ιδεολογίας».
Παρότι τα τελευταία χρόνια χαθήκαμε, τον μετρούσα πάντα στα βασικά πρόσωπα που με επηρέασαν. Σαν ζωντανό παράδειγμα από τη γενιά που πρωτοστάτησε μέσα στη χούντα και στη μεταπολίτευση χωρίς να το εξαργυρώσει όπως τόσοι άλλοι.
Άνθρωπος ανιδιοτελής, από άλλη πάστα, τέτοιους που σπάνια θα συναντήσει κανείς στη ζωή του. Και σε όσους ήρθαμε σε επαφή μαζί του, αυτό πρώτο από όλα προσπαθούσε να μας μάθει.
Βαγγέλης Σπαθάς
