Το editorial του Δρόμου της 5ης Σεπτεμβρίου
Δύο μήνες συμπληρώνονται, σήμερα, από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Η ελληνική κοινωνία έζησε έναν πραγματικό πυρετό που κράτησε μια βδομάδα. Τα κανάλια εξόργισαν την κοινωνία, προσπαθώντας να την τρομοκρατήσουν. Οι τράπεζες έκλεισαν και ο πανικός αποπειράθηκε να εγκατασταθεί στα μυαλά των ανθρώπων.
Δεν μπόρεσαν όμως. Η κοσμοπλημμύρα στο Σύνταγμα δεν είχε προηγούμενο και έδειξε ότι το παιχνίδι για τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης ήταν χαμένο. Ένας από αυτούς, ανώτατο στέλεχος μεγάλου καναλιού, περιέγραφε έτσι, μιλώντας σε έναν υφιστάμενό του, το γεγονός ότι οι πολίτες ήταν αμετακίνητοι: «Ό,τι και να κάνουμε, ό,τι και να τους λέμε, αυτοί εκεί: Όχι! Δεν ακούνε τίποτα».
Εκείνη που έδωσε τον τόνο ήταν η συμμετοχή, με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, εκατομμυρίων ανθρώπων. Παρέες νέων κυρίως ανθρώπων, αποτέλεσαν στην πραγματικότητα το «κόμμα του όχι». Οργανώθηκαν αυθόρμητα, έφτιαξαν επιχειρήματα, συντονίστηκαν, καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό το τελικό αποτέλεσμα.
Σήμερα η πραγματικότητα μοιάζει εντελώς διαφορετική. Οι επερχόμενες εκλογές δεν φαίνεται να συγκινούν σχεδόν κανέναν. Η 5η Ιουλίου εκλήφθηκε ως μία στιγμή που μπορεί να καθορίσει το μέλλον, άσχετα με το τι ακολούθησε, η 20ή Σεπτέμβρη δεν αξιολογείται, ώς τώρα, από τους πολλούς σαν μια τέτοια ευκαιρία.
Και δεν είναι περίεργο. Όσα μεσολάβησαν τον Ιούλιο και τον Αύγουστο ήταν σοκαριστικά. Όσα έγιναν θέλει προσπάθεια να αξιολογηθούν, να «χωνευτούν», να οδηγήσουν σε συμπεράσματα. Αντίθετα, το πολιτικό προσωπικό δεν χάνει το χρόνο του. Ο πρωθυπουργός αποφάσισε εκλογές-αστραπή, αλλά θα τιμωρηθεί για τις επιλογές του. Όλοι ανταποκρίνονται στην πρόσκληση για την αναμέτρηση, κάνοντας αυτό που προβλέπεται, αυτό που ξέρουν, με τον τρόπο που ξέρουν.
Εκείνο, όμως, που απουσιάζει είναι το πραγματικό! Τα τεράστια προβλήματα που βλέπουμε να ξεδιπλώνονται μπροστά μας, η ερήμωση της χώρας, οι πόλεμοι και το εμπόριο δυστυχίας, οι γιγάντιες ροές μεταναστών και προσφύγων, η καταστροφή που φέρνει το τρίτο μνημόνιο, η υποδούλωση της χώρας, το τέλος της δημοκρατίας: Τίποτα από αυτά δεν φαίνεται να απασχολεί σοβαρά την προεκλογική συζήτηση και τα τηλεοπτικά πάνελ. Αψιμαχίες, ατάκες και μεταγραφές στην πρώτη γραμμή…
Το «κόμμα του όχι» ήταν εκείνο που πήρε μέρος στις εκλογές της 5ης Ιουλίου. Ήταν πολύ πιο μπροστά, πιο δυναμικό, πιο αποφασισμένο, πιο μεγάλο, πιο συνειδητό από κάθε άλλο κόμμα που ετοιμάζεται για αυτές τις εκλογές. Οι δικές του «λίστες» χώρεσαν εκατομμύρια πολίτες. Το κόμμα αυτό δεν μπορεί να υποκατασταθεί. Μοιάζει σαν να ανέστειλε προσωρινά τη λειτουργία του. Σύντομα, όμως, θα είναι ξανά εδώ, με απρόβλεπτους τρόπους και έξω από τις ρουτίνες της «υπαρκτής» πολιτικής.
