Ακροβάτης Blogger, από τον Αύγουστο του 2010 https://acrobatis.blogspot.com
Ένα blog που ανακατεύει την τράπουλα. Ο ακροβάτης τραμπαλίζεται. Ξενομπάτης όπως είναι δεν ζαλίζεται. Όταν πέφτει γελά και ποτέ δεν κλαίει. Ο ακροβάτης, ερημοπούλι, έχει αίμα στο φτερό, πετά κι ας το έχει βρει θανάτου βόλι, κόντρα στον καιρό. Έχει τιμή σαν πετάς με τον καιρό να ‘ναι κόντρα το να μένεις μόνος (βασισμένο στους στίχους του Δ. Αποστολάκη).
Ο «ακροβάτης» σκηνοθετεί τις δημοσιεύσεις του. Με αφορμή ένα τραγούδι, συνήθως από τη μεγάλη δεξαμενή παλιών και καινούριων Ελλήνων συνθετών, στιχουργών και ερμηνευτών, επινοεί μια ιστορία. Μάλλον επιλέγει μια «ιστορία», ένα ποίημα, ένα πεζό, μια αφήγηση, ένα δοκίμιο, ένα παραμύθι. Πάντα από αξιόλογες πηγές. Όχι πάντα με αρχή, μέση και τέλος, αλλά με έναν στέρεο αρμό ανάμεσα στους στίχους, τη μελωδία και το κείμενο. Σπανίως η έμπνευση πηγάζει από ξένη μουσική ή τουλάχιστον δεν είναι το σύνηθες.
Ο «ακροβάτης» επέλεξε έναν τρόπο να εκφραστεί μέσα από το blog, διαφορετικό, υπαινικτικό, με ευαισθησία υποδόρια, προκαλώντας γνήσια συγκίνηση στον αναγνώστη. Πολλές αναρτήσεις συνοδεύονται από φωτογραφίες ή σχεδιάσματα ζωγραφικής του ίδιου.
Περιγράφει το blog του ως «καλλιτεχνικό, με την “καλή έννοια”», ίσως αυτοσαρκαζόμενος, ή για να διαχωριστεί από παρόμοια εγχειρήματα…
Μάλλον δεν είναι εύκολο να έχει κανείς συνολική εικόνα δίχως τα τραγούδια, γι’ αυτό στα κείμενα που ακολουθούν προσθέτω τους τίτλους των τραγουδιών που τα συνοδεύουν (όχι, το ανάποδο).
Ο Χρόνος
(βίντεο, «Εδώ, στη ρωγμή του χρόνου», του Νίκου Παπάζογλου)
Ο Χρόνος, εκεί που τριγυρνούσε ανέμελα στο άπειρο σύμπαν παίζοντας εδώ κι εκεί με τον αδερφό του, το Χώρο, συνάντησε μια μέρα στη γη μια πανέμορφη κόρη, τη Ζωή, που πόθησε σφοδρά.
Και επειδή η κόρη δεν τον ήθελε, γέρος και ζαρωμένος καθώς ήταν, μεταμορφώθηκε από το πάθος του γι’ αυτήν σε έναν πανέμορφο νέο, πιο ωραίο και από τον Άδωνη και από τον Νάρκισσο και από τον θεό Απόλλωνα ακόμη.
Και αφού η κόρη έπεσε στα δίχτυα της νιότης του και της ομορφιάς του, ο Χρόνος κοιμήθηκε μαζί της. Αλλά καθώς ήταν υποχρεωμένος να κινείται διαρκώς, την άφησε, αφού μάλιστα χωρίς τον πόθο του ξανάγινε γέρος και ζαρωμένος.
Η κόρη απελπισμένη πέθανε από τον καημό της, αφού γέννησε τον καρπό της συνεύρεσής της με τον Χρόνο, τη μικρή Ταχύτητα. Η μικρή Ταχύτητα όσο μεγάλωνε ορκίστηκε να εκδικηθεί τον πατέρα της για τον χαμό της μητέρας της, καταστρέφοντάς τον ολοσχερώς.
Σε αυτό το παράνοο και εκδικητικό έργο της, τη βοήθησε ο μόνος που μπορούσε και μισούσε τον Χρόνο γιατί δεν τον είχε, ο άνθρωπος και η επιστήμη του. Έτσι έμαθε στη μικρή Ταχύτητα πώς να αυξάνει και να μεγαλώνει διαρκώς, καταστρέφοντας τον Χρόνο.
(το κείμενο από το Νεφελήτορα)
