Πριν από ένα σχεδόν χρόνο ο «Κανένας» της λαϊκής οργής και του διάχυτου ριζοσπαστισμού ακούμπησε σε ένα αξιοσημείωτο ποσοστό που προσδιόριζε τάση και δυναμική στην Αριστερά.
Όμως εδώ και καιρό μετατοπίζεται σε θέσεις αντιπολιτικής αποστασιοποίησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ μένει στάσιμος και υψηλά ποσοστά που αγγίζουν το 60% απορρίπτουν και τις δύο εναλλακτικές κυβερνητικές λύσεις. Πάνω από το 70% των ερωτηθέντων αρνείται, πλέον, να μπει στη διαδικασία των δημοσκοπήσεων εκφράζοντας την καθολική του απόρριψη σε ένα πολιτικό σύστημα, όπου οι δημοσκοπήσεις έχουν μεταβληθεί σε μέσο χειραγώγησης. Στη δε πρόσφατη έρευνα της VPRC, είναι χαρακτηριστικό πως από τους ερωτηθέντες μόνο το 47,3% δήλωσε πρόθεση ψήφου, ενώ το 37% εκφράστηκε συνειδητά με άκυρο, λευκό και αποχή.
Αν με βάση αυτά τα αδιαμφισβήτητα δεδομένα έχει κάτι αξία να επισημανθεί, δεν είναι προφανώς τα κομματικά ποσοστά, αλλά τα ποιοτικά στοιχεία. Η παραπάνω δημοσκόπηση αποκαλύπτει πως, σταδιακά, σε αυτή την τριετία της ραγδαίας κατάρρευσης ενός κοινωνικού μοντέλου και αποσάθρωσης ενός πολιτικού συστήματος, έχουν συντελεστεί, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, γόνιμες ανατροπές σε επίπεδο αξιών και ιδεών. Τα στοιχεία είναι τόσο εντυπωσιακά που στοιχειοθετείται η γενίκευσή τους και στο τμήμα του πληθυσμού που αρνήθηκε να λάβει μέρος στην έρευνα. Ορισμένες ενδεικτικές απαντήσεις. Στο ερώτημα «Αν πρέπει να καταργηθούν τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι και να αντικατασταθούν με ένα σχέδιο οικονομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης» το 77% απαντάει θετικά. Το 78% συντάσσεται με την αναγκαιότητα «μιας συμμαχίας του Νότου, ώστε να πολεμηθεί η γερμανική ηγεμονία». Το 70% πιστεύει πως «η δημόσια περιουσία και ο φυσικός πλούτος πρέπει να προφυλαχθούν και να μην περάσουν στον έλεγχο ιδιωτών». Ακόμη και η πιθανώς πιο «ακραία» ιδεολογικά πρόταση «για να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη απαιτείται οι Τράπεζες να περάσουν υπό δημόσιο-κρατικό έλεγχο», βρίσκει σύμφωνο το 51%, ενώ αντίθετο δηλώνει το 29%.
Ό,τι δικαίως γίνεται αντιληπτό ως κοινωνική αφασία, είναι μόνο η μία πλευρά της πραγματικότητας. Ο όρος έχει δύο διαστάσεις. Αφασία πρόσληψης, δηλαδή αντίληψης από τη μια. Αφασία εκπομπής, δηλαδή έκφρασης από την άλλη. Διεργασίες συντελούνται κι από ό,τι φαίνεται και αποκρυσταλλώσεις. Εκφράζονται δημόσια, με ποιες πρακτικές; Πλατείες το καλοκαίρι του 2011, μετά παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη και η μεγάλη σύγκρουση στις 12 Φλεβάρη του 2012. Η εκλογική μάχη που ακολούθησε έλαβε χαρακτηριστικά εν δυνάμει ανατροπής και πολιτικής χειραφέτησης. Οι αντιπαραβολές και οι συγκρίσεις θα γονιμοποιήσουν πολύτιμα συμπεράσματα απεγκλωβισμού από μια δυστοκία προσανατολισμού που καθηλώνει τη σχέση της Αριστεράς με την κοινωνία. Ενώ, παραδόξως, το πεδίο παραμένει ευνοϊκό.
