Βία και Πολιτική
Στον τόμο αυτό περιλαμβάνονται τρία σημαντικά δοκίμια του Ιταλού καθηγητή Λουίτζι Φεραγιόλι και μια αποκλειστική συνέντευξή του στο περιοδικό Τετράδια. Πρόκειται για τα κείμενα Η βία και η πολιτική, Τρομοκρατία και κρίση του όψιμου καπιταλισμού και Ο Μαρξισμός και το πρόβλημα της εγκληματικότητας.
Τι είναι αλήθεια η τρομοκρατία, ποιος την υποκινεί, ποιος την υποδαυλίζει; Γιατί πήρε τέτοια τρομακτική έκταση στις μέρες μας; Είναι προϊόν εγκληματικής συμπεριφοράς ορισμένων μανιακών της βίας ή είναι ένα καθαρά πολιτικό φαινόμενο που έχει να κάνει με την έντονη κρίση του κλασικού φιλελεύθερου πρότυπου κράτους δικαίου, την σταθερή διολίσθησή του στην αυταρχικότητα και την συρρίκνωση της δημοκρατίας, που επιβάλλει σε όλα τα επίπεδα του οικονομικού και πολιτιστικού βίου η αριστοκρατία του χρήματος και η Νέα Τάξη πραγμάτων; Ποια είναι η σχέση του σημερινού κράτους απέναντι στα φαινόμενα αυτά και ποια είναι η θέση της Αριστεράς; Γιατί οι διανοούμενοι απλώς δαιμονοποιούν το φαινόμενο και το μετακινούν στη σφαίρα του αλλογενούς στο βαθμό που κατανοούν ότι είναι αναγκασμένοι να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς και τις ευθύνες τους; Σε τι συνίσταται η διαφορά κοινωνικής βίας και τρομοκρατίας; Ποια οφείλει και μπορεί να είναι η στάση μιας Αριστεράς που αντιδρά στην κρατική βία αλλά και στην τρομοκρατία και στον αισθητισμό της βίας που καλλιεργεί ένα τμήμα των θεωρητικών της πολιτικής βίας;
Η δημοσίευση των δοκιμίων του Λουίτζι Φεραγιόλι με την επιστημονική επάρκεια, ακρίβεια και πρωτοτυπία που τα διακρίνει, συμβάλλει στην κατανόηση των παραπάνω ζητημάτων που αποτελούν μερικά από τα πιο άμεσα και καυτά προβλήματα των ημερών μας.
Στα Ελληνικά εκτός από τον παρόντα τόμο του Φεραγιόλι, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στοχαστής και ένας ακόμη με τίτλο Αυταρχική δημοκρατία και κριτική της πολιτικής.
Λιουτπράνδος της Κρεμώνας: «Πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη του Νικηφόρου Φωκά»
Το 963 μ.Χ. ο γενναίος στρατηγός Φωκάς στέφεται αυτοκράτορας της Ανατολικής Αυτοκρατορίας και λίγο αργότερα παντρεύεται τη Θεοφανώ. Η στέψη αυτή δεν αφήνει αδιάφορους τους Δυτικούς και συγκεκριμένα την Αυλή του Όθωνος που βλέπει ως απειλή τον ισχυρό αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης και ίσως εμπόδιο στα σχέδιά της για επέκταση σε βάρος του ελληνικού θέματος στην Απουλία και Καλαβρία. Η λύση ήταν ή στρατιωτική κατάκτηση των εδαφών ή γάμος. Έτσι, το 968μ.Χ., ο επίσκοπος της Κρεμώνας Λιουτπράνδος θα ταξιδέψει στην Πόλη ως απεσταλμένος του Ρωμαίου Αυτοκράτορα αναλαμβάνοντας να φέρει εις πέρας ένα προξενιό, ένα βασιλικό γάμο, που θα ενώσει τις δυο μεγάλες δυνάμεις. Το σχέδιο προέβλεπε τον γάμο ανάμεσα στον γιο του Όθωνος, τον Όθωνα τον δεύτερο και της Θεοφάνους, κόρης του Ρωμανού και αδελφής του Κωνσταντίνου και του Βασιλείου (μετέπειτα Βουλγαροκτόνου). Με αφορμή αυτό του το ταξίδι, λοιπόν, ο Λιουτπράνδος θα γράψει ένα κείμενο. Αυτό που έχει στα χέρια του σήμερα ο φιλίστωρ αναγνώστης και που αναδεικνύει με τον πιο γλαφυρό τρόπο το κλίμα της εποχής.
Το Liutprandi Relatio De Legatione Constantinopolitana, που μεταφράστηκε από τα λατινικά από τον Δημήτρη Δεληολάνη και εντάσσεται στον κύκλο της ταξιδιωτικής σειράς των Εκδόσεων Στοχαστής, έχει και μια περαιτέρω ιστορική αξία: πρόκειται για ένα σφόδρα προκατειλημμένο κείμενο της εποχής που ανακυκλώνει ποικιλοτρόπως το ανθελληνικό ρεύμα της Δύσης, που καθώς φαίνεται, οι ρίζες του ανιχνεύονται στο μακρινό παρελθόν.
