Η συντριπτική νίκη του Ντ. Τραμπ στις ΗΠΑ επιβάλλει να εξαχθούν ορισμένα βασικά συμπεράσματα· χωρίς βέβαια να παραβλέψουμε πως το «διάβασμα» της εξελισσόμενης κατάστασης, και ιδιαίτερα το πώς πραγματικά θα πολιτευτεί η κυβέρνηση Τραμπ από τον Ιανουάριο, χρειάζεται προσοχή και συνεχή παρακολούθηση.
Πρώτο σημείο: Η εικόνα που είχαν δημιουργήσει όλα τα ΜΜΕ, οι δεξαμενές σκέψης, τα επιτελεία των κομμάτων, ακόμα και κυβερνήσεις στον Δυτικό παγκοσμιοποιημένο κόσμο, πως θα ήταν ένα ντέρμπι και πως η Καμάλα Χάρις είχε προβάδισμα, ήταν σκέτη παραπληροφόρηση. Είναι εντυπωσιακό πώς κατασκεύασαν μια «πραγματικότητα» που απείχε πάρα πολύ από την αληθή πραγματικότητα των ΗΠΑ. Με τον τρόπο αυτό μάλλον προσπάθησαν να περισώσουν κάτι από μια βέβαιη συντριβή. Δεν μπορεί να μην «άκουσαν» το ρεύμα που υπήρχε (μόνο οι στοιχηματικές εταιρείες δεν έπεσαν έξω…).
Δεύτερο σημείο: Ο Τραμπ νίκησε επειδή κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα πολιτικό ρεύμα μέσα στις ΗΠΑ, αξιοποιώντας την υπαρκτή οργή από τη συνεχιζόμενη κοινωνική και οικονομική υποβάθμιση, την αλαζονεία και το ψέμα της μιντιακής εικόνας, τη διαχείριση των δύο ακτών των ΗΠΑ από τη χρηματιστική παγκοσμιοποιητική ολιγαρχία, τη συνεχιζόμενη υποβάθμιση των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο. Ένας ακροδεξιός μεγιστάνας εξέφρασε αυτήν την οργή, και θα την εργαλειοποιήσει σε ένα σχέδιο αναδιοργάνωσης και ισχυροποίησης των ΗΠΑ μέσα από μια εκδοχή «εθνικιστικού ιμπεριαλισμού». Το «να κάνουμε σπουδαία ξανά την Αμερική» συμπληρώθηκε σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση με το σύνθημα «θα το φτιάξω» (fix it), υπονοώντας την παραγωγική εγκατάλειψη ολόκληρων περιοχών, τη μετανάστευση, την επίθεση στην «αναπαραγωγική οικογένεια», και σε γεωπολιτικό επίπεδο νέες σχέσεις που να θέτουν την Αμερική σε θέση ισχύος.
Τρίτο σημείο: Από το 2008 που ξέσπασε το μεγάλο επεισόδιο της κρίσης στις ΗΠΑ, η γενική πορεία ήταν μια συνεχιζόμενη απολίπανση των μεσαίων στρωμάτων και μια εγκατάλειψη των εργαζομένων και φτωχών στρωμάτων – κυρίως μέσα από ένα αφήγημα για την παγκοσμιοποίηση, τη συμπερίληψη και την ανθεκτικότητα. Η υποχώρηση και η αποδρομή των ΗΠΑ γινόταν ολοένα και πιο φανερή. Η διαχείριση από τους Δημοκρατικούς, σε συνεταιρισμό με τους Ρεπουμπλικάνους, ήταν αναποτελεσματική, αντιφατική. Διαρκώς βάθαινε ένα σχίσμα στο εσωτερικό της κοινωνίας, αλλά και μέσα στο βαθύ κράτος των ΗΠΑ. Η ανάδειξη του Τραμπ και η πρώτη του νίκη το 2016 ήταν ένα πρώτο ισχυρό σημάδι αυτής της ενδόρρηξης, που στις εκλογές του 2020 αντιστράφηκε προς στιγμήν με την εκλογή Μπάιντεν, χωρίς όμως να σβήσει τη «φωτιά». Η αποτυχία ειδικά στον τομέα της οικονομίας (άρα και της πραγματικής κατάστασης ευρύτατων στρωμάτων), μαζί με μια μεταμοντέρνα αλαζονεία και διάδοση της παγκοσμιοποιητικής ατζέντας, και η δαιμονοποίηση του ακροδεξιού μεγιστάνα, δεν αποτέλεσαν ισχυρή απάντηση. Ο Τραμπ παρουσιάστηκε πιο μαχητικός, μόνος εναντίον όλων, δημιούργησε ένα ρεύμα, επέζησε από απόπειρες δολοφονίας και καταδίκες, και νίκησε με μεγάλη διαφορά.
Τέταρτο σημείο: Οι γελωτοποιοί του παγκοσμιοποιητικού στρατοπέδου (όχι μόνο οι δεδομένοι εγχώριοι των ΜΜΕ και του πολιτικού κόσμου, αλλά ολόκληρης της Ε.Ε.) τώρα οφείλουν να υποκλίνονται, να ορκίζονται στον στρατηγικό χαρακτήρα των σχέσεων με τις ΗΠΑ, να τρομάζουν για το τι έρχεται, να υπάρχουν ήδη τριγμοί (π.χ. κρίση στη Γερμανία), να στέλνουν συγχαρητήρια στον Τραμπ. Έχει γυρίσματα η ζωή…
Πέμπτο σημείο: Η πολιτική των ταυτοτήτων και της ατομικιστικής ιδιαιτερότητας αποδείχθηκε αδύναμη και ελλιπής απέναντι στην κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα των πολιτών. Η φυλή, η σεξουαλική προτίμηση, το φύλο, το αν είσαι μετανάστης ή γυναίκα, ζητήματα που προβλήθηκαν κατά κόρον από το στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης, δεν μπόρεσαν να ξεγελάσουν ή να υπερπηδήσουν την οικονομική οπισθοδρόμηση, την ανασφάλεια και την οργή.
Έκτο σημείο: Οι ΗΠΑ, όπως χθες με παγκοσμιοποιητική νεοφιλελεύθερη ιμπεριαλιστική μεταμοντέρνα (ή woke) ατζέντα, έτσι και σήμερα με ακροδεξιά εθνικιστική ιμπεριαλιστική ατζέντα, παραμένουν ο πιο ισχυρός αντιδραστικός πόλος και δύναμη ισχύος ενάντια στα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων της Γης. Δεν είναι υπόθεσή μας να συνταχθούμε με μία από τις δύο παρατάξεις που συγκρούονται εσωτερικά στις ΗΠΑ. Στο επίκεντρο της διαμάχης τους είναι το πώς θα σταματήσουν την αποδρομή των ΗΠΑ. Στόχος τους, η ενίσχυσή τους σε βάρος των λαών και των χωρών του κόσμου. Αυταπατώνται όσοι νομίζουν ότι οι Δημοκρατικοί ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα και τη δημοκρατία, όπως αυταπατώνται πολλοί νομίζοντας ότι ο Τραμπ θα συμβάλει στην ειρήνη και θα μετριάσει την επιθετικότητα των ΗΠΑ. Η μεγαλύτερη αφέλεια είναι να νομιστεί ότι οι ΗΠΑ (συνολικά) θα εργαστούν για έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός (με όποια πολιτική εκδοχή και φορεσιά) παραμένει ο μεγαλύτερος εχθρός λαών, χωρών, εθνών, πολιτισμών, κοινωνιών, περιβάλλοντος.
Έβδομο σημείο: Η Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρχει ως υποτελής και γελωτοποιός των ΗΠΑ. Δεν μπορεί να ανεχόμαστε τον υποβιβασμό σε Πουέρτο-Γκρέκο.
