Φουντώνουν και ενώνονται οι κινητοποιήσεις στις ΗΠΑ.
Της Αλίκης Βεγίρη.
Η απόφαση του ρεπουμπλικάνου κυβερνήτη του Ουισκόνσιν, του γνωστού μας πλέον Σκοτ Ουόκερ, να καταθέσει, ως μέτρο μείωσης του ελλείμματος των 3,2 δισ. δολαρίων, νόμο με τον οποίο θα απαγορεύεται στους δημοσίους υπαλλήλους να διαπραγματεύονται συλλογικά, άναψε φωτιές σ’ ολόκληρη την Αμερική τόσο σε επίπεδο συζητήσεων και αρθρογραφίας, όσο και σε επίπεδο κινημάτων.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Εδώ και περίπου δυο βδομάδες η πόλη του Μάντισον συνταράσσεται από μαζικότατες και ολοένα διογκούμενες διαδηλώσεις, με διαδηλωτές να καταφθάνουν σε ένδειξη αλληλεγγύης σωρηδόν απ’ όλες τις άκρες της Αμερικής, το Καπιτώλιο κατελήφθη επί πολλές ημέρες από τους πολίτες, οι Δημοκρατικοί στη Γερουσία διέφυγαν νύκτωρ στο γειτονικό Ιλινόι για να εμποδίσουν την ψήφιση του νόμου, λόγω έλλειψης απαρτίας των 20 που απαιτείται, ενώ ο κυβερνήτης, θαρρείς σε αντιπερισπασμό, κατέθεσε μόλις την Τρίτη προϋπολογισμό που προβλέπει περικοπές 1,5 δισ. δολαρίων στα σχολεία και τις τοπικές κυβερνήσεις, παρ’ όλο που τα συνδικάτα των δημοσίων υπαλλήλων είχαν δεχτεί να συνεισφέρουν ένα 8% του μισθού τους στα ασφαλιστικά ταμεία και στα ταμεία υγειονομικής περίθαλψης. Νύκτωρ, επίσης, και για τον ίδιο σκοπό, διέφυγαν σε άλλη πολιτεία και οι Δημοκρατικοί βουλευτές της Ιντιάνα, πετυχαίνοντας προς το παρόν απόσυρση του επίμαχου νομοσχεδίου.
Η εμμονή του Ουόκερ στην κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, ουσιαστικά δηλαδή των συνδικάτων, έκανε μέχρι και τον Economist (24/2) να βγει… από τα ρούχα του και να φωνάξει «basta!», με την έννοια ότι αν θέλει ο κυβερνήτης να εξομοιώσει τους δημοσίους με τους ιδιωτικούς υπαλλήλους (σας θυμίζει κάτι αυτό;) θα πρέπει για λόγους ισότητας να μην αποστερήσει από τους πρώτους το δικαίωμα της συλλογικής διαπραγμάτευσης, το οποίο απ’ ό,τι φαίνεται απολαμβάνουν ακόμα οι δεύτεροι, όσοι δηλαδή ανήκουν στα συνδικάτα, που δεν είναι και οι περισσότεροι.
Κρούγκμαν: «Δόγμα του σοκ» στις ΗΠΑ
Η περίπτωση Ουισκόνσιν έκανε και κάποιον άλλον, τον Πολ Κρούγκμαν, να βγει κι αυτός από τα ρούχα του, για διαφορετικό όμως λόγο, μιας και σε άρθρο του στους New York Times (24/2), δηλώνει ορθά κοφτά ότι στην πολιτεία αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη σχέδιο βασισμένο στο γνωστό «Δόγμα του Σοκ»! «Αυτό που συμβαίνει τώρα στο Ουισκόνσιν, είναι στην πραγματικότητα μια προσπάθεια εκμετάλλευσης της οικονομικής κρίσης για να καταστραφεί και το τελευταίο αντίβαρο στην πολιτική ισχύ των μεγάλων εταιριών και των πλουσίων». Το ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι ξεσκονίζει γραμμή προς γραμμή το νομοσχέδιο, στο οποίο βρίσκει πολλές ομοιότητες και με το δικό μας …Μνημόνιο(!), όπως για παράδειγμα ότι δίνει εξουσίες σε αξιωματούχους, διορισμένους από τον Κυβερνήτη να προβαίνουν, με εξωκοινοβουλευτικές διαδικασίες, σε υπέρογκες περικοπές στην περίθαλψη οικογενειών με χαμηλό εισόδημα, ή στον ίδιο τον Κυβερνήτη να προβαίνει με δική του πρωτοβουλία σε ιδιωτικοποιήσεις κρατικών μονάδων θέρμανσης, ψύξης και παροχής ρεύματος, χωρίς να είναι αναγκασμένος να κηρύξει μειοδοτικό διαγωνισμό.
Η αντίσταση των πολιτών έφερε στην επιφάνεια και ως ένα σημείο ματαίωσε τα σχέδια αυτά, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα αποτρέψει και το κύριο σχέδιο των Ρεπουμπλικάνων να τσακίσουν τα συνδικάτα και να ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσία, κάτω από τον μανδύα της αντιμετώπισης των ελλειμμάτων. Το ότι το ίδιο ακριβώς σχέδιο ακολουθείται και εδώ δεν είναι, όπως φαίνεται, τυχαίο. Ο πόλεμος πλέον διεξάγεται πανομοιότυπα και στο παγκόσμιο γήπεδο.
Σε αντίθεση, όμως, με ό,τι συνέβη στην Ελλάδα, όπου σημαντικό μέρος της κοινωνίας αντιμετώπισε το διωγμό και την απαξίωση των δημοσίων υπαλλήλων χαιρέκακα και πλειοδοτώντας στο διασυρμό, στην Αμερική στάθηκε αλληλέγγυα και στο πλευρό τους. Και να πεις ότι δεν είχε λόγους να μην το κάνει;
Τεμπέληδες και αχαΐρευτους τους ανέβαζαν οι εφημερίδες, προνομιούχα και υπεραμειβόμενα τρωκτικά τους κατέβαζαν, εδώ και μήνες, τα κανάλια. Κι όμως, σε πρόσφατη παναμερικανική δημοσκόπηση των New York Times/CBS News φάνηκε ότι τα 2/3 των Αμερικανών αντιτίθενται στην αποδυνάμωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, ενώ ένα 56%, έναντι 37% που ήταν υπέρ, δεν θεωρούσε ότι τα ελλείμματα θα μπορούσαν να εξαλειφθούν με περικοπές μισθών των δημοσίων υπαλλήλων. Επιπλέον, σε ερώτηση σχετική για το ύψος των μισθών, το 61% απάντησε ότι ήταν λογικοί, ή πολύ χαμηλοί για τη δουλειά που έκαναν, ενώ μόνο το 26% τους έβρισκε υψηλούς.
Uncut!
Ευτυχώς, όμως, που σε κάθε δράση υπάρχει και η αντίδραση. Ακτιβιστές, αγανακτισμένοι με τα προγράμματα περικοπών και τη σκανδαλώδη φοροδιαφυγή των μεγάλων εταιριών, με τη μετανάστευση σε φορολογικούς παραδείσους, είτε εκμεταλλευόμενες νομικά παράθυρα, πήραν το προηγούμενο Σάββατο (26/2) και στις 50 πολιτείες τους δρόμους της διαμαρτυρίας, βάζοντας στο στόχαστρο για αρχή την Βank of America με κλείσιμο υποκαταστημάτων και με διαδηλώσεις έξω από αυτά. «CUT» εσείς; «UN-CUT» εμείς(!), ήταν το σκεπτικό. Και έτσι προέκυψε το US-UNCUT κίνημα, εμπνευσμένο από το αντίστοιχο UK-UNCUT της Βρετανίας, το οποίο έχοντας ίδια κίνητρα και στόχους, είχε προηγηθεί κατά κάποιους μήνες.
Μελέτη του ανεξάρτητου Government Accountability Office βρήκε ότι οι 83 από τις 100 μεγαλύτερες εταιρίες της Αμερικής διατηρούν θυγατρικές σε φορολογικούς παραδείσους. Ενώ από το 2009, οι πιο κερδοφόρες εταιρίες της χώρας όπως οι ExxonMobil, General Electric, Bank of America και η Citigroup αντί φόρου 1 τρισ. δολαρίων, όπως θα έπρεπε, απέδωσαν πίσω στη… μαμά πατρίδα ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό.
Το βρετανικό UK-UNCUT ξεκίνησε, όπως λέει ο θρύλος, μέσα από ένα pub, από μια νοσοκόμα, έναν πυροσβέστη και έναν φοιτητή και το οποίο με τη βοήθεια των ηλεκτρονικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης απλώθηκε σ’ ολόκληρη τη Βρετανία.
Άμεσοι στόχοι του:
α) η Vodafon e της οποίας αν και της είχαν επιβληθεί από τα αγγλικά δικαστήρια φόροι 6 δισ. λιρών, τελικά τους απέφυγε, παίρνοντας αμνηστία από τον νυν υπουργό οικονομικών Όσμπορν. Τον ίδιο, ο οποίος προ μηνών είχε εξαγγείλει σκληρό πακέτο περικοπών και μαζικών απολύσεων.
β) οι τράπεζες, οι οποίες αν και βοηθήθηκαν με σχεδόν 1 τρισ. λίρες συνέχισαν τις ίδιες με τις προ κρίσης σκανδαλώδεις πρακτικές τους.
γ) ο Σερ Φίλιπ Γκριν, πολυδισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας εμπορικών αλυσίδων, ο οποίος όχι μόνο δεν πλήρωσε ούτε πένα φόρο, από τα 285 εκατομμύρια που όφειλε, αλλά επιπλέον προσελήφθη και από την κυβέρνηση ως σύμβουλος μείωσης των δημοσίων ελλειμμάτων!
Και δ) τα μεγάλα σουπερμάρκετ.
«Είναι ώρα να θυμώσουμε, να οργανωθούμε, και να αντισταθούμε στη λιτότητα. Θα βρεθούμε στους δρόμους!», είναι το κεντρικό σύνθημα ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού. Και απ’ ό,τι διαβάζουμε στις ιστοσελίδες τους, έχουν βαρύ πρόγραμμα να βγάλουν τους μήνες που έρχονται.
