Με όχημα την ποίηση: Νίκος Σπάνιας (1923-1990)
Ανώνυμων Αιγυπτίων (2000–1400 π.Χ.)
Της Επιστήμης και της Κοινωνίας (φ. 408)
Εν τέλει, Του Μανώλη Ρασούλη
Πώς τα ‘χεις έτσι μοιρασμέ
ντουνιά ψευτοπολιτισμέ
Άκης Πάνου
Δέχτηκα και αποδέχτηκα -μάλλον εγώ το πρότεινα- να γράψω ένα κειμενάκι στην εν λόγω εφημερίδα- και μάλιστα με τίτλο: «Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω», που να αναφέρεται στις σχέσεις Αριστεράς-Πολιτισμού, μια σχέση χαμένη στη μετάφραση, όχι βέβαια γιατί συμφωνώ με τα σκεπτικά του σ. Αλαβάνου αλλά και γιατί δεν διαφωνώ, αφού δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει (Αλέκος, Αλέξης, Αλέκα, Αλέξης Γρηγορόπουλος, Άλεξ της Βέροιας, αλεξικέραυνος, αλεξίσφαιρο κ.λπ.), αλλά και επειδή παλιά δούλευα πολιτικά στο τροτσικιστικό γκρουπούσκουλο στο Λονδίνο, δηλαδή δούλευα για τον Μαρξ και Έγκελς και, παράλληλα, δούλευα στο Μαρξ και Σπένσερς και αυτό με βασάνιζε απείρως και μου δημιουργούσε μέθεξη και βάθος και, ας πούμε, μια άποψη για τη σχέση Αριστεράς και πολιτισμικού γίγνεσθαι. Έχει σχεδόν καθιερωθεί ο όρος πλέον στους επαγγελματίες πολιτικούς: «πολιτικός πολιτισμός» (βάιβάιβάι !). Επίσης: «νομικός πολιτισμός» ετσετερά ετσετερά. Πολιτισμικός πολιτισμός; Γιόκ.
Είμαστε πολλοί – είναι λίγοι
Το πρώτο ανήκει στον Ιταλό φιλόσοφο Νορμπέρτο Μπόμπιο, από ομιλία του 1955: Σε φοιτητές που, υποστηρίζοντας την ευρωπαϊκή Αντίσταση, αμφισβητούσαν την αναγκαιότητα της («αδελφοκτόνας») ιταλικής.
Το δεύτερο είναι από άρθρο του Ταρίκ Αλί με τίτλο «Γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε σαν τους Γάλλους;» (Guardian, 19/10/2010). Το άρθρο κλείνει με αναφορά στο ποίημα «Η μάσκα της αναρχίας» (1832) του Σέλεϊ, γραμμένο για τη «σφαγή του Πέτερλου» (1819).
Ουσιαστική, αλλά και συμβολική, η ακύρωση των εκλογών Συμβουλίων
Φοιτητές χωρίς συγγράμματα φέτος
Δικαιοσύνη, με το συμπάθιο…
Mε όχημα την ποίηση: Φρίντριχ Κλόπστοκ (1724-1803)
