στήλες

Μου αρέσει ιδιαίτερα ένα από τα τελευταία ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη. Πρόκειται για μια λαϊκή ιστορία που έμαθε ο Σεφέρης σε μια επίσκεψη στο Κάβο-Γάτα, στο Ακρωτήρι της Κύπρου, το νοτιότερο σημείο της Ευρώπης.

Ώστε το πήρες επιτέλους απόφαση; Εύγε! Στρώσου λοιπόν στη δουλειά, ακολούθησε αυστηρά τις οδηγίες μου, και θα δεις ότι δεν θα μετανιώσεις.

Καλημέρα συντρόφια, πελάτες του ταξιτζή. Είναι η τελευταία φορά που σας αφήνω χαλαρούς! Την Κυριακή θα κάψουμε όλοι τα περιττά κιλά με την πορεία στα διόδια και άνοιγμα στις μπάρες των εργολάβων. Φοβάται ο λαός τους εργολάβους (νεκροθάφτες); Όχι... Έτσι μπράβο! Τώρα σας πάω!

Το πρωί της Δευτέρας 6/12, στη στροφή απέναντι από το Χίλτον, πηγαίνοντας με τη μηχανή του στην εργασία του, στο υπ. Πολιτισμού, κόπηκε απρόσμενα το νήμα της ζωής του συντρόφου και φίλου μας Γιάννη Χαραλαμπόπουλου, που για πολλούς ήταν γνωστός, από τα φοιτητικά του χρόνια στην Ιταλία ως ο «Καδρόνιας». Με προσωνύμια εξάλλου ήταν «γνωστοί», για ευνόητους λόγους, πολλοί Έλληνες αντιφασίστες φοιτητές στην Ιταλία.

Καλημέρα συντρόφια του δρόμου. Τα ακούσατε τα κάλαντα ή περιμένατε να σας τα ’πει ο Κρανιδιώτης;

Μισητέ Αϊ-Βασίλη,
Εγώ δεν είχα καμία όρεξη να σου γράψω αυτό το ηλίθιο γράμμα. O μπαμπάς και η μαμά με πίεσαν. Ο μπαμπάς επιμένει να σε πιστεύει και η μαμά συνεχίζει να πιστεύει στα θαύματα γενικώς, παρόλο που δεν της συνέβη ποτέ κανένα – εκτός από μένα, όπως συχνά μου λέει. Κι εγώ έγινα χωρίς την παραμικρή σου μεσολάβηση (απ’ όσο γνωρίζω, τουλάχιστον…).

Του Βασίλη Αλεξίου. Ο μεγάλος Άγγλος ιστορικός Eric J. Hobsbawm στην Εποχή των Επαναστάσεων γράφει: «Δεν είναι ποτέ συνετό να παραβλέπουμε το συναίσθημα, με το οποίο η λογική δεν έχει καμία σχέση. Ως στοχαστές με τους όρους των οικονομολόγων και των φυσικών, οι ποιητές είχαν υποσκελιστεί· ωστόσο έβλεπαν όχι μόνο βαθύτερα αλλά κάποτε και καθαρότερα. Λίγοι είδαν τον κοινωνικό σεισμό που προκάλεσε η μηχανή και το εργοστάσιο νωρίτερα από τον William Blake στη δεκαετία του 1790 –ο οποίος μάλιστα είχε βασιστεί μονάχα σε λιγοστά εργοστάσια και κάποιες βιομηχανικές καμίνους του Λονδίνου».

Βάλαμε όπως μας βόλευε σημάδια στον ατέρμονα χρόνο, τον χωρίσαμε σε κομματάκια και ετοιμαζόμαστε για μια ακόμα φορά, να επιχειρήσουμε  ένα «νέο ξεκίνημα».