στήλες

Στην αρχή ήθελα να γράψω για τις ενοχές. Για όλους εκείνους που προσπαθούν να μας πείσουν πως για όσα συμβαίνουν φταίμε όλοι, εξίσου. Θύτες και θύματα μαζί!

Άδειες βιτρίνες, νεκροί δρόμοι, βρώμικα τζάμια, χαμένοι κόσμοι…  Μικρομεσαίες ελπίδες που χάθηκαν και σκόρπισαν, εργαστήρια που άδειασαν, χτύποι μαστόρων που σιώπησαν…
Κρεμασμένα κάποτε στην πρόσοψη χειροτεχνήματα, τουριστικά τσολιαδάκια που μαζεύτηκαν και έμειναν στους τοίχους μόνο οι σκιές τους.
Πραμάτειες απούλητες που τις τρώει ο χρόνος…
Κι εσύ επιμένεις ακόμα να περιμένεις πελάτη και κράζεις φίλο να σπάσει η μοναξιά σου…

Καλημέρα πελάτες μου. Νομίζω από τις αντιδράσεις σας, τις ιστοριούλες αγαπάτε και λιγότερο την «ποίηση» του ταξιτζή. Φτάσαμε, λοιπόν, στη μετεκλογική περίοδο και οι πολιτικές δυνάμεις έχουν αρχίσει το ζύμωμα για να φτιάξουν το ψωμάκι τους που θα μας ταΐζουν τα επόμενα χρόνια!

Φοβάμαι... Δεν ξέρω γιατί, αλλά όσο ακούω όρκους πίστης στην «ενότητα» και την «αναγκαιότητα» του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο φοβάμαι. Όσο πληθαίνουν οι δηλώσεις και η αρθρογραφία στελεχών και ηγεσιών για την ανάγκη «ανασυγκρότησης», «νέας σελίδας», να «ξαναπιάσουμε το νήμα απ’ την αρχή», «κοινό μας σπίτι ο ΣΥΡΙΖΑ» και άλλα τέτοια, τόσο ανησυχώ. Από διαφορετικές «αφετηρίες» ξεκίνησε η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ.

Την ιστορία μου την είπε νεαρός δημοσιογράφος, ξέρετε, απ’ αυτούς που δουλεύουν με μπλοκάκι, αγωνιώντας να επιζήσουν και είναι έρμαια των διαθέσεων κάθε αρχισυντάκτη ή συντάκτη. Πήγε έτοιμος με τις προτάσεις του για ένα ενδιαφέρον θέμα και εισέπραξε μια πολύ χαρακτηριστική απάντηση: «Μη φας! Αυτό το θέμα το καλύπτει η σύζυγος του…» και του ανέφεραν το όνομα ενός μεγαλοστελέχους. Όχι, δεν πρόκειται για τη δημόσια τηλεόραση, αλλά για μια μεγάλη καθημερινή εφημερίδα, της οποίας ο διευθυντής γράφει μαινόμενος για παρόμοια συμβάντα στον δημόσιο τομέα.