στήλες

Έχω σύνδρομο στέρησης. Τρέμω, κρυώνω, τα βλέπω όλα θολά. Αδημονώ. Θέλω τη δόση μου. Και την τέταρτη, και την πέμπτη κι όλες τις δόσεις μαζί. Ανυπομονώ να βρεθώ με τους ντίλερ και τα βαποράκια τους. Θέλω να δω το σαδιστικό τους ύφος όταν εκλιπαρώ για τη δόση μου. Nα τους ακούω να μου ζητάνε γη και ύδωρ. «Θες 15 δισ. ευρώ; Ωραία! Θα μας δώσεις 100.000 απολύσεις. Θέλουμε και τα εφάπαξ, και τις επικουρικές. Θέλουμε και τις αποζημιώσεις σας. Kαι το 8άωρο, και το πενθήμερο, και τα δώρα, και τα επιδόματα αδείας. Τι τις θέλετε τις άδειες; Πού θα πάτε;».

Η απάντηση
στον Δρόμο…

Δεν με νοιάζει αν ήταν φασίστες, πληρωμένοι παρακρατικοί ή το ακροδεξιό παρεάκι ηλιθίων της γειτονιάς. Δεν με νοιάζει, επίσης, να ερμηνεύσω την επίθεση και να καταλάβω γιατί αυτή τη φορά επέλεξαν την ΚΟΕ και το Δρόμο. Ούτε θα με σοκάρει αν, τους επόμενους μήνες, άλλοι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι και στέκια δεχτούν ανάλογα χτυπήματα.
Εμείς, όλοι και όλες, άτομα και συλλογικότητες του αριστερού και αντιεξουσιαστικού χώρου, μέλη κομμάτων, οργανώσεων και συνελεύσεων έχουμε, εδώ και χρόνια, κάνει μια σαφή επιλογή. Βρισκόμαστε στην υπηρεσία του κινήματος, στο πλευρό των εργαζόμενων, των μεταναστών, των ανθρώπων που αγωνίζονται για τα δικαιώματα τους, από τα σύνορα του Έβρου, μέχρι τη γειτονιά του Αγίου Παντελεήμονα και από τα σάπια κελιά των φυλακών έως τις παραλίες του Ελληνικού.
Ως συντακτική ομάδα του Δρόμου στη Θεσσαλονίκη είχαμε συμφωνήσει, από την πρώτη ημέρα που βρεθήκαμε, ότι θέλουμε μια εφημερίδα που θα αναδεικνύει τα θέματα που χάνονται στις σελίδες του αστικού Τύπου και ότι θα προσπαθήσουμε να δώσουμε φωνή στις υποτελείς τάξεις. Έτσι βρεθήκαμε τους προηγούμενους μήνες στον ξενώνα προσφύγων που απειλούνταν με λουκέτο, στους αγώνες των εργαζομένων του εστιατορίου Banquet και των απολυμένων σε μια σειρά επιχειρήσεων της πόλης. Προσπαθήσαμε να εκφράσουμε, όπως άλλωστε είχαμε δηλώσει από το πρώτο φύλλο, αυτό που συμπυκνώνεται χρόνια τώρα στην πόλη, γύρω από την φράση «η άλλη Θεσσαλονίκη».
Στον αντίποδα του σκοταδισμού και του εθνικισμού του Άνθιμου, του Ψωμιάδη και του λοιπού συρφετού της πόλης, εμείς, ντόπιοι και ξένοι μαζί, στήνουμε στέκια και αντιρατσιστικά φεστιβάλ. Στη Θεσσαλονίκη των τεράστιων ποσοστών ανεργίας και των κλειστών επιχειρήσεων εμείς οργανώνουμε και στηρίζουμε εργατικούς αγώνες, από το αυτοδιαχειριζόμενο barθelonika, μέχρι τις απεργίες των εργοστασίων.
Αυτή την περίοδο, που τα δικαιώματα των υποτελών τάξεων δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση των τελευταίων 50 χρόνων, το παρακράτος αναλαμβάνει και πάλι δράση. Δεν μας τρομάζουν. Μας εξοργίζουν, μας πεισμώνουν και θα μας βρουν μπροστά τους. Άλλωστε, εμείς έχουμε ίσως το μεγαλύτερο όπλο στα χέρια μας. Την αλληλεγγύη που μας έδειξαν αμέσως μόλις πληροφορήθηκαν την επίθεση δεκάδες σύντροφοι και συντρόφισσες. Το μήνυμα που ήθελαν να μας στείλουν οι δράστες (sic) το πήραμε. Η απάντησή μας θα δοθεί στο δρόμο και στους κοινωνικούς αγώνες…