Με όχημα την ποίηση: Γιάννης Ρίτσος
Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ (1909-1990) Αργοπορία Έφυγε γρήγορα το καλοκαίρι: Δεν προφτάσαμε.
Μεγάλα σύγνεφα κρέμονται πάνω απ’ τα βουνά
σαν προσωπεία αρχαίας τραγωδίας. Τι να κάνουμε; Τα παπούτσια μας,...
Με όχημα την ποίηση: Κάρολος Μπωντλαίρ (1821-1867)
Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός Το Δηλητήριο Το κρασί ξέρει και το πειό παλιόσπιτο να ντύνει
μ’ έναν πλούτο θαυμάσιο κι’ αγνό
και ξέρει μυθικές στοές αμέτρητες να στήνει
στο χρυσοκόκκινό...
Με όχημα την ποίηση: Κωνσταντίνος Καβάφης: (1863-1933)
Η διορία του Νέρωνος
Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσε
του Δελφικού Μαντείου τον χρησμό.
«Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται.»
Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί.
Τριάντα χρονώ είναι....
Με όχημα την ποίηση: Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι (1893-1930)
Στον εαυτό του τον αγαπημένο αφιερώνει ο ποιητής τούτες τις γραμμές…
Χτύπησε τέσσερις
βαριές σαν βαριά.
«Του θεού τω θεώ-τα του Καίσαρος Καίσαρι».
Όμως ένας
όπως εγώ
σε ποια ν’...
Με όχημα την ποίηση: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Ανθολόγος ο Λουκάς Αξελός
Με όχημα την ποίηση: Ναπολέων Λαπαθιώτης (1893-1943)
Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός Παιδικά γλυκά μου χρόνια… Παιδικά γλυκά μου χρόνια, μαγικά μου πρώτα χρόνια
που, αν και ανέλπιδα χαμένα, καθώς τ’ άνθη μέσ’ στα χιόνια,
– σα...
Με όχημα την ποίηση: Έζρα Πάουντ (1885-1972)
Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός Ενάντια στον τοκισμό Με τοκισμό σπίτι δεν έχει ο άνθρωπος γερό
κομμένο κάθε λιθάρι ταιριαστά και σμιλεμένο
κι η πρόσοψη με σχέδια να ταιριάζει,
με τοκισμό
ο...
Με όχημα την ποίηση:Πάμπλο Νερούδα (1904-1973)
Μόνον ο θάνατος Έχει μοναχικά νεκροταφεία
τάφους από άυλα κόκαλα γεμάτους
κι ενώ η καρδιά τρυπώνει σε μια σήραγγα
σκοτεινή, σκοτεινή, κατασκότεινη,
σαν το ναυάγιο προς τα μέσα πεθαίνουμε,
σα...
Με όχημα την ποίηση: Άρης Αλεξάνδρου (1922-1978)
Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός Ανεπίδοτα Γράμματα 1 Επιταγές και δέματα
τα κανονίζεις όπως όπως.
Τριάντα τα εκατό πενήντα τα εκατό
μα ποιος θα πάρει τη μισή μου ξενητειά
ποιος θα δεχτεί να...
Με όχημα την ποίηση: Οκτάβιο Πας (1914-1998)
Ύμνος ανάμεσα σε ερείπια
Αυτοστεφανωμένη η μέρα απλώνει τις φτερούγες της
κίτρινη αψηλή κραυγή,
πίδακας ζεστός στο κέντρο ενός ουρανού
αμερόληπτου και καλοσυνάτου!
Τα ορατά ειν’ ωραία σ’ αυτή...
