πολιτισμός

Alejandro Zambra, The Private Lives of Trees. Μετάφραση: Megan McDowell. 98 σελίδες, Open Letter, 2010

Ο ήρωας αυτού του εξαιρετικά σύντομου βιβλίου-μινιατούρα, που ακροβατεί μεταξύ νουβέλας και μυθιστορήματος, είναι καθηγητής λογοτεχνίας με συγγραφικές φιλοδοξίες. Κάθε βράδυ αυτοσχεδιάζει παραμύθια για την Ντανιέλα, την κόρη της γυναίκας του. Κάθε Κυριακή, γράφει το μυθιστόρημά του, ένα σύντομο κείμενο για έναν άνθρωπο που φροντίζει ένα μπονσάι.

Αυτό που υπάρχει υπάρχει.
Αυτό που δεν υπάρχει είναι δυνατό.
Μόνο αυτό που δεν υπάρχει είναι δυνατό.
Απαιτούμε περισσότερα…
με… την γοητεία μας  

Was Ist Ist (Ende Neu, 1996)

Της Δέσποινας Κουτσούμπα.

Θέλω να γράψω κάτι ακόμα για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Είναι πολλά που με θυμώνουν, με εξεγείρουν. Και οι λέξεις δεν φτάνουν… Έχω μοιραστεί μέσα από το Διαδίκτυο ένα ενημερωτικό βίντεο του Αυτοδιοικητικού Κινήματος της Περιφέρειας Στερεάς… Κάνοντας μια περιπλάνηση στο Διαδίκτυο, πριν στρωθώ να γράψω, ανοίγω τα μέιλ μου. Ανάμεσά του είναι κι ένα από τη νεαρή (και βραβευμένη) ποιήτρια Κασσάνδρα Αλογοσκούφι. Ένα κείμενο- σχόλιο πάνω στο βίντεο, που το δημοσίευσε και στο μπλογκ της Cassandra’ s Box (cassandrasbox.wordpress.com) ως επιστολή προς τους συμπατριώτες της από τη Φωκίδα - και όχι μόνο. Αντιγράφω μερικές από τις σκέψεις της (και πού και πού υπογραμμίζω).

Ένας Οκτώβρης γεμάτος χορό ξεκίνησε και συνεχίζει στον πολυχώρο «Booze Cooperativa», από την ομάδα «team progressive». Χορευτικές ομάδες απ’ την Ελλάδα αλλά κι απ’ όλο τον κόσμο δήλωσαν συμμετοχή και παρουσιάζουν τις χορευτικές τους δημιουργίες, στο πλαίσιο του Athens Video Dance Project που έχει ήδη ξεκινήσει από την πρώτη του μήνα.
Πρόκειται για προβολές video χορογραφιών που διαρκούν από 1΄ έως και 20΄ ενώ, συνολικά, δεν ξεπερνάνε τη μία ώρα. Η κίνηση του σώματος, ως μια καλλιτεχνική έκφραση της ψυχής, ο ρυθμός που ενέχουμε, αυτός της καρδιάς μας, του βήματός μας, των ήχων της καθημερινότητας, του ρολογιού, της κόρνας, εμπνέουν χορευτικές δημιουργίες με ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία και μουσική υπόκρουση.  Άνθρωποι απ’ όλον τον κόσμο που χορεύουν σε ασφυκτικά δωμάτια, σε δρόμους, σε ερημικά τοπία, σε ταράτσες, σε παγκάκια, μοιάζουν να σταματάνε το χρόνο, γιατί κάτι θέλουν να μας πουν (χωρίς λόγια), κάτι διαφορετικό στον καθένα, μ’ έναν εναλλακτικό αλλά πλήρως αυθεντικό τρόπο. Οι προβολές γίνονται κάθε μέρα γύρω στις έξι και αμέσως μετά προβάλλονται σε επανάληψή. Ακολουθούν performances, προβολές φωτογραφιών, μικρού μήκους ταινίες και ομιλίες, σχετικές πάντα με το χορό ενώ εικαστικές εγκαταστάσεις πλαισίωνουν, καθ’ολη τη διάρκεια το φεστιβάλ.
Κάθε Παρασκευή το πρόγραμμα αλλάζει και προβάλλονται διαφορετικές δημιουργίες. Από χθες και μέχρι την Πέμπτη μπορούμε να παρακολουθήσουμε χορευτικές δημιουργίες ομάδων από Ελλάδα, ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία και Ισραήλ. Αμέσως μετά ακολουθεί η ταινία χορού Fruhlingsopfer και video installation performance με τίτλο Κ26. Το φεστιβάλ θα διαρκέσει μέχρι την Κυριακή 31 Οκτωβρίου.

Της Νάντιας Βαλαβάνη. Σε κείμενα ποικίλης ύλης κατονομάζεται η ασπρόμαυρη φωτογραφία που «έδωσε» το βασικό εικαστικό σήμα της προεκλογικής καμπάνιας της «Ελεύθερης Αττικής»: Το παιδί, η θάλασσα και η πέτρα. Αντίθετα, όμως, με ό,τι συμβαίνει με τα έργα τέχνης, σχεδόν σε κανένα απ’ αυτά δεν κατονομάζεται ο δημιουργός της: Σαν να είναι έργο αγνώστου ή συλλογικό ή σαν να πρόκειται για έργο τόσο γνωστό, που ανήκει αυταπόδεικτα στην παγκόσμια κληρονομιά.

«Η τέχνη του διαβάσματος, συνίσταται στο να διαβάζετε αργά, πάντα αργά, όσο το δυνατό πιο αργά». Διαβάζω στις Αποχρώσεις του Κώστα Ουράνη (Εστία). Κείμενα του γραμμένα σε εφημερίδες στις περιόδους 1928-1929, 1933-1939, 1950, αλλά και αποσπάσματα από ημερολόγια και συνεντεύξεις. Καθώς το ταξίδι για τη δουλειά μοιάζει πια με τον πηγαιμό στην Ιθάκη, έχω το χρόνο να κρατήσω κατά γράμμα τις συμβουλές του.