κοινωνία

Με όρους αριστερής, ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης
το όχι σε Γκιουλέκα και Μπουτάρη από τη «Θεσσαλονίκη-Ανοιχτή Πόλη».

Μερικές εκατοντάδες διαδηλωτές, εκπρόσωποι συνδικάτων, αλλά και πολιτικά στελέχη οργανώσεων της Αριστεράς συγκρότησαν την πρώτη μετεκλογική εργατική διαδήλωση στην Αθήνα, την περασμένη Τετάρτη. Μια διαδήλωση που δεν θύμιζε σε τίποτα τους μεγαλειώδεις απεργιακούς αγώνες που προηγήθηκαν και συντέλεσαν στην μεταστροφή της συνείδησης του λαού και τη ριζοσπαστικοποίηση πλατιών στρωμάτων εργαζομένων.
Το κάλεσμα των πρωτοβάθμιων σωματείων της Αθήνας για τη διαδήλωση της Τετάρτης, περιέγραφε μια κατάσταση που βιώνουν καθημερινά πλέον εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα. Αντεργατικοί νόμοι που μείωσαν τους μισθούς, χτύπησαν τις συλλογικές συμβάσεις, απελευθέρωσαν κι άλλο την ελαστικότητα στην εργασία, αδρανοποίησαν την παρέμβαση των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους, ιδιωτικοποίησαν υπηρεσίες και οργανισμούς, οδήγησαν σε κλείσιμο χιλιάδες επιχειρήσεις και στην ανεργία εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους.
Οι λόγοι για να κατέβουμε στο δρόμο, πολλοί. Κι όμως κατέβηκαν ελάχιστοι...
Τι φταίει; Αλίευσα μερικές γνώμες διαδηλωτών και τις μεταφέρω.
«Συγκεντρώσεις με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο δεν γίνονται».
«Αν δεν συζητηθούν αυτά σε συνελεύσεις, στους χώρους δουλειάς, πώς θα πειστεί ο εργαζόμενος να κατέβει στη διαδήλωση».
«Σε μια σειρά χώρους γίνονται απεργίες ή άλλοι μακροχρόνιοι αγώνες. Έχει σχέση ο Συντονισμός με αυτούς;».
«Το αίτημα τώρα θα έπρεπε να είναι μόνο ένα: να παγώσουν όλα τα μέτρα».
«Το αποτέλεσμα των εκλογών έδωσε αισιοδοξία στον κόσμο, αλλά ακόμα δεν τον έπεισαν ότι μπορεί με την παρουσία του να πετύχει αλλαγές».
Οι πολιτικές παρεμβάσεις, όπως αυτή των ομοσπονδιών, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ για πάγωμα του μέτρου της μειωμένης μετενέργειας, είναι θετικές, αλλά όχι αρκετές για να αλλάξουν το εργασιακό τοπίο. Προφανώς και χρειάζεται πολιτική αλλαγή, για να ανατραπούν όλοι οι αντεργατικοί νόμοι. Όμως στα ξενοδοχεία πιάνουν δουλειά για 400 ευρώ, στα εργοστάσια σωρηδόν υπογράφονται επιχειρησιακές ή ατομικές συμβάσεις, στις υπηρεσίες επικρατεί η «μαύρη» εργασία, το Δημόσιο και οι πρώην ΔΕΚΟ έχουν γίνει πεδίο κερδοσκοπίας των δουλεμπορικών επιχειρήσεων μεσιτείας εργαζομένων.
Όλα αυτά χρειάζονται αγώνες για να ανατραπούν. Χρειάζονται συνδικάτα που θα εμπνέουν εμπιστοσύνη. Χρειάζονται αγωνιστές, ανθρώπους της όποιας Αριστεράς (υπερβαίνοντας διαιρετικές προεκλογικές λογικές και σκοπιμότητες) να τραβήξουν μπροστά, να σταθούν πλάι στον απολυμένο, στον απλήρωτο, στον απεργό, να του δείξουν το δρόμο της οργάνωσης και της πάλης.
Ας βάλει κι αυτές τις προτεραιότητες στην ατζέντα της η Αριστερά, πλάι στο πρόγραμμα που είναι τόσο αναγκαίο για την επόμενη μέρα.

Οι εργαζόμενοι του Ομίλου Πραξίλλα (Praxilla Group που συγκροτείται από τις εταιρείες Πράξιλλα Α.Ε., Λύσιππος Α.Ε., ΚΜΑ Α.Ε.), αφού εξαντλήσαμε κάθε όριο στήριξης και εμπιστοσύνης προς την εταιρεία, ακούγοντας τις εκκλήσεις της διοίκησης, δουλεύοντας από τον Ιανουάριο του 2010 χωρίς τακτική πληρωμή και από τον Μάρτιο του 2010 χωρίς καθόλου πληρωμή, κινητοποιούμαστε νομικά για να ζητήσουμε και να λάβουμε τα δεδουλευμένα

Το πολιτικό μέλλον του Π. Ψωμιάδη θα κριθεί στις 5 Απριλίου, ημερομηνία που θα καθίσει εκ νέου στο εδώλιο για να εκδικαστεί η έφεση που κατέθεσε ο ίδιος κατά της πρωτόδικης απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης, με την οποία στις 13 Φλεβάρη 2009 είχε καταδικαστεί για παράβαση καθήκοντος.