το θαύμα τού καπιταλισμού: Ο Σαρκοζί στη λάσπη
Εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ της πλουσιότερης γυναίκας της Γαλλίας φαίνεται ότι διακινήθηκαν παράνομα για να ενισχύσουν προεκλογικά τον Σαρκοζί, στο τετράμηνο πριν από τις εκλογές του 2007. Η Λιλιάν Μπετανκούρ, της L’Oreal, έβαζε σε φακέλους τα μετρητά και τα έδινε χέρι-χέρι. Ο πρώην υπουργός του Προϋπολογισμού, Eric Woerth, ήταν βασικός παραλήπτης των χρημάτων που προορίζονταν για τα έξοδα της προεκλογικής καμπάνιας του Σαρκοζί. Ο ίδιος που ζήτησε από την πλούσια κυρία να διορίσει τη γυναίκα του σε μία καλή θέση στην επιχείρησή της.
Νικολά Σαρκοζί: Έχει κι η λάσπη ηδονή
Πόσο δίκιο είχε ο Αλέν Μπαντιού που αποκάλεσε τον Νικολά Σαρκοζί «Άνθρωπο αρουραίο»! Ανήκει στην κατηγορία των ατόμων που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Και δεν είναι μόνος του. Περιβάλλεται από ένα ολόκληρο συρφετό ομοίων που προέρχονται από δεξιά κι αριστερά. Αυτοί που φαινομενικά ενώνονται υπεράνω ιδεολογιών. Άνθρωποι που υπηρετούν το σύστημα και ταυτόχρονα το χρησιμοποιούν προς όφελός τους χωρίς ηθικά και πολιτικά όρια. Αυτές οι δύμορφες πρακτικές που εξωτερικά εμφανίζονται ενδεδυμένες με πατριωτικά κοστούμια ενώ εσωτερικά αποτελούνται από πράξεις ποινικά κολάσιμες.
Στροβιλιζόμενοι δερβίσηδες της Αριστεράς!
Καύσωνας στα νοικοκυριά, κρύες σούπες στην Αριστερά που έχει, πλέον, εξελιχθεί σε μεγάλο μαγειρείο. Μπορεί οι κομματικές οργανώσεις του ΣΥΝ και οι τοπικές του ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκονται σε ημιδιάλυση ή/και διακοπές διαρκείας, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται από τις ανώνυμες διαδόσεις και τις άστοχες φήμες που εκπορεύονται από αφανείς και εξωθεσμικές διαβουλεύσεις σε κουζίνες, οι κουτάλες ανακατεύουν ό,τι έχει απομείνει από αξιοπιστία και τα μαχαίρια ακονίζονται για τα επόμενα αδελφοκτόνα πετσοκόμματα, εν όψει των εκλογών του Νοεμβρίου.
Τζον Χόλογουεϊ: Η οργή είναι μόνο αφετηρία
Ο Τζον Χόλογουεϊ είναι κοινωνιολόγος και ακτιβιστής. Γεννήθηκε στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας και σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Διδάσκει στο Ινστιτούτο Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών του Αυτόνομου Πανεπιστημίου της Πουέμπλα, στο Μεξικό και μελετάει τα κινήματα στην Αργεντινή, την Αφρική και σε άλλες περιοχές του κόσμου. Έχει εκδώσει εννιά βιβλία, μεταξύ των οποίων τα Change the World Without Taking Power (2002), Negativity and Revolution: Adorno and Political Activism (2008) και Crack Capitalism (2010). Το κείμενο που δημοσιεύεται είναι η ομιλία του Χόλογουεϊ στο φετινό Resistance Festival, που οργανώθηκε από την ΚΟΕ, στη Γεωπονική Σχολή της Αθήνας, σε μετάφραση της Άννας Χόλογουεϊ.
Μετανάστες: Στη σκοτεινή ζώνη των ΜΜΕ
Η ξαφνική έλευση ενός πολύ μεγάλου αριθμού ξένων σε μια χώρα απροετοίμαστη και άπειρη, ήταν σίγουρα ένα πολιτισμικό σοκ. Οι επιπτώσεις τής κοσμοσυρροής απρόβλεπτες και δύσκολα διαχειρίσιμες, όταν μάλιστα, το κράτος ολιγωρεί και αποφεύγει, εγκληματικά, να αντιμετωπίσει το ζήτημα έγκαιρα και σωστά, προτού αυτό εξελιχθεί σε μείζον πρόβλημα και μάλιστα ανεπίλυτο.
το θαύμα τού καπιταλισμού: Εθνοκάθαρση στην έρημο Νεγκέβ του Ισραήλ
Του Neve Gordon (εφημερίδα The Guardian, 28 Ιουλίου).
Η κατεδάφιση χωριού Βεδουίνων από την ισραηλινή αστυνομία, δείχνει πόσο μακριά μπορεί να φτάσει το κράτος του Ισραήλ για να επιτύχει το στόχο του να αφομοιώσει την περιοχή του Νεγκέβ. Ένα απειλητικό κονβόι από μπουλντόζες κατευθυνόταν προς το Be’er Sheva την ώρα που οδηγούσα προς το al-Arakib, ένα χωριό Βεδουίνων σε απόσταση όχι παραπάνω από 10 λεπτά από την πόλη. Καθώς μπήκα στο χωματόδρομο για το χωριό, είδα δεκάδες βαν με βαριά οπλισμένους αστυνομικούς έτοιμους να αναχωρήσουν. Η αποστολή τους, προφανώς, είχε εκτελεστεί.
Μη μου τη συναυλία τάραττε!
Ανέβηκα στο Λυκαβηττό, μετά από πολύ καιρό, για την αφιερωμένη στον Μίκη Θεοδωράκη συναυλία που κλείνει φέτος τα 85. Σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον η συμμετοχή τριάντα καλλιτεχνών με διαφορετικό στυλ που θα ερμήνευαν τραγούδια του Μίκη διαφόρων εποχών. Και είχε ενδιαφέρον. Αλλά με τι πακέτο!
Η νέα γενιά εξτρεμιστών!
Γέμισε ο τόπος εξτρεμιστές. Οι φορτηγατζήδες την πέσανε κανονικά στους μπάτσους έξω από το υπουργείο. Και οι ναυτικοί κατεβαίνουν με τα ματσούκια στο λιμάνι και σταματούν τα καράβια. Οι περισσότεροι δεξιοί, οι πρώτοι, οι περισσότεροι ΚΚΕ, οι δεύτεροι. Αμφότεροι κατά της βίας των διαδηλώσεων, αλλά τώρα κάνουνε τσαμπουκάδες. Το μαχαίρι τούς πονάει και εκτρέπονται. Και πού είσαι ακόμα!
Στ’ άρματα, στ’ άρματα!
Με κάλεσαν στον Γράμμο. Οι πολιτικοί πρόσφυγες από την Πολωνία και τα παιδιά τους που μεγάλωσαν εκεί. Ήταν η πρώτη φορά γι’ αυτούς τους στρατιώτες του Δημοκρατικού Στρατού που θα πήγαιναν στον Γράμμο μετά την ήττα και την αναχώρησή τους το 1949, αλλά και για τους απογόνους τους, που θα συνέδεαν τις αφηγήσεις των γονιών τους με τους τόπους διεξαγωγής των μαχών και τα μονοπάτια εξόδου από τη χώρα.
το θαύμα τού καπιταλισμού, ΗΠΑ
Η παράδοση συνεχίζεται: «Κάντε πόλεμο, όχι έρωτα».
