εργασία

Συντονισμένη αντίδραση των εργαζομένων σε ΕΛΤΑ και Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.

Πώς σχεδιάζετε την επόμενη μέρα των κινητοποιήσεων;

Απαντά ο Νίκος Αδαμόπουλος, Πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων δήμου Νέας Ιωνίας, μέλος Γ.Σ. ΠΟΕ ΟΤΑ.

Το μεγάλο ζήτημα είναι ότι ενώ βρισκόμαστε, στην κυριολεξία, μπροστά σε μια βίαιη ανατροπή όλων αυτών που ξέραμε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και στη λειτουργία της και στις εργασιακές σχέσεις, αλλά και στα εισοδήματα των εργαζομένων, η αντίδραση είναι αναντίστοιχη. Πέρυσι, με αφορμή το ασφαλιστικό και την ενοποίηση των ταμείων, ο κλάδος βρέθηκε σε δεκαπενθήμερη απεργιακή κινητοποίηση δημιουργώντας μια ολόκληρη κατάσταση, μαζί με τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ. Σήμερα, η αντίδραση του κλάδου έχει περιοριστεί σε συμμετοχή στις γενικές απεργίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, σε κάποιες στάσεις εργασίας και στην κατάληψη της χωματερής την προηγούμενη βδομάδα. Η ΠΑΣΚΕ που έχει την απόλυτη πλειοψηφία στον κλάδο μαζί με τη ΔΑΚΕ, στην ουσία, καθηλώνουν τον κλάδο και αυτό αποτυπώθηκε στην απόφαση του πρόσφατου γενικού συμβουλίου (16/3). Δυστυχώς και το ΠΑΜΕ στον κλάδο μας έχει διαχωρίσει τη θέση του, δεν συμβάλλει τον τελευταίο χρόνο στο να χτιστεί μια ενωτική αντίδραση.

Η ΠΟΕ ΟΤΑ θα έπρεπε να ανοίξει ένα συνολικό μέτωπο που να ζητά την κατάργηση του νόμου, την ανατροπή του Συμφώνου Σταθερότητας και να το εμπλουτίζει με συνθήματα που αφορούν στον κλάδο, δηλαδή υπογραφή συλλογικών συμβάσεων τώρα, κατάργηση των δημοτικών επιχειρήσεων και διασφάλιση του προσωπικού, μονιμοποίηση των συμβασιούχων, που αποτελούν το 50% του κλάδου. Τέτοιες προτάσεις κατατέθηκαν και από αποφάσεις συνελεύσεων στην πανελλαδική σύσκεψη των 230 πρωτοβάθμιων σωματείων που καλύπτει η Ομοσπονδία, τη Δευτέρα 15/3. Εκεί εκφράστηκε μια αγανάκτηση ότι δεν μπορεί ο κλάδος να πηγαίνει σε παροδικές 24ωρες απεργίες που, στην ουσία, δεν προσθέτουν τίποτα. Σ’ αυτή τη φάση, οι εργαζόμενοι δεν εμπιστεύονται, πλέον, τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Η ΠΟΕ-ΟΤΑ αρνείται, μέχρι στιγμής, να βάλει στον αγώνα τους συμβασιούχους με αίτημα της ενιαίας συλλογικής σύμβασης γι’ αυτούς, που σημαίνει ότι αφαιρείται η δυνατότητα ενοποίησης με τον μισό κλάδο. Εκείνο που θα πρέπει να μας απασχολήσει είναι πώς οι διαθέσεις αυτές θα βρουν διέξοδο και τρόπο οργάνωσης. Εμείς, ως σωματείο, έχουμε απόφαση να κινηθούμε για συντονισμό με σωματεία της ευρύτερης περιοχής, όπου σε πρώτη φάση να αντιμετωπίσουμε και τα τοπικά ζητήματα Από την άλλη να δημιουργηθεί ένας οριζόντιος συντονισμός σωματείων. Το «Οι αγώνες στα χέρια των εργαζομένων» δεν είναι ένα απλό σύνθημα, ο συντονισμός από τα κάτω σε επίπεδο πρωτοβάθμιων σωματείων, η δημιουργία νέων μορφών κινητοποιήσεων, είναι επιτακτική ανάγκη για να μπορέσει το εργατικό και το συνδικαλιστικό κίνημα να αντισταθεί, να ανατρέψει και να επιβάλλει τη δικιά του λογική.

Τα κεκτημένα δεν είναι βρισιά