Η ανάλυση του προβλήματος των παραγωγικών κρίσεων άπτεται της λειτουργίας του καπιταλισμού.
Στο σημείωμα αυτό δεν θα αναλυθούν οι χρηματοπιστωτικές κρίσεις, η αυτονομία τους ή όχι, οι σχέσεις-αλληλεξάρτησή τους. Βασικός λειτουργικός νόμος του καπιταλισμού είναι η συνεχής αύξηση της υπεραξίας, που, μεταξύ άλλων, προϋποθέτει την αύξηση παραγωγής – ανταλλαγών.
Στις κρίσεις έχουμε μείωση ανταλλαγών, που συνεπάγεται μείωση της παραγωγής. Οι ανταλλαγές πραγματοποιούν την υπεραξία. Άρα, σ’ αυτές έχουμε μη δυνατότητα πραγματοποίησης υπεραξίας. Η τελική αιτία γι’ αυτό είναι η συγκέντρωση υπεραξίας διά της αποταμίευσης των καπιταλιστών. Γεγονός που θα μπορούσε να μη συντελεστεί, αν είχαμε απλή αναπαραγωγή, η οποία όμως δεν μπορεί να λειτουργήσει. Αναγκαίο λειτουργικό στοιχείο του καπιταλισμού είναι η συνεχής, διευρυμένη αναπαραγωγή, η συνεχής «ανάπτυξη», που προϋποθέτει την αποταμίευση υπεραξίας για τις «επενδύσεις».
Τίθεται το ερώτημα: πώς πραγματοποιούνται οι ανταλλαγές; Είναι προφανές ότι το σύνολο των ανταλλαγών δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με το σύνολο των χρημάτων που δίνει ο καπιταλιστής με τη μορφή μισθών κ.λπ. Ανταλλαγές πραγματοποιούνται με τις πλεονασματικές εξαγωγές, το ιδιωτικό χρέος που οδηγεί σε απαλλοτρίωση εργατών, εργαζομένων, μικροαστών, με το κρατικό χρέος, με την απαλλοτρίωση των αγροτών και άλλων καπιταλιστών – όλα τα παραπάνω αποτελούν αναγκαία λειτουργικά στοιχεία του καπιταλισμού. Όταν δεν λειτουργούν, δεν πραγματοποιούνται ανταλλαγές, μειώνεται η παραγωγή, εκδηλώνεται κρίση. Επομένως, η συνεχής «ανάπτυξη» συνεπάγεται συνεχή συγκέντρωση πλούτου από τους καπιταλιστές και παράλληλα συνεχή -στον ίδιο βαθμό- αύξηση της φτώχειας εργατών, εργαζομένων, αγροτών. Όμοια, οδηγεί στη συγκέντρωση, συγκεντροποίηση του κεφαλαίου.
Όσον αφορά μια συνοπτική ανάλυση του κρατικού χρέους: Τα έσοδα του κράτους προέρχονται βασικά από την άμεση και έμμεση φορολογία. Ας υποθέσουμε ότι αυτά οδηγούν σε μηδενικό χρέος. Όταν στηρίζονται στη φορολογία εργατών – εργαζομένων, σημαίνει ότι αφαιρούνται από τα χρήματα που οι καπιταλιστές έχουν δώσει με τη μορφή μισθών. Αν αυτά δεν επιστραφούν στον καπιταλιστή και δεν λειτουργούν οι ανωτέρω άλλοι παράγοντες, οδηγούμαστε σε χρεοκοπία. Επιστρέφουν στον καπιταλιστή μέσω των δαπανών του «κοινωνικού κράτους» (όργανο ελέγχου των υποτελών τάξεων), μέσω της κατανάλωσης του κράτους διά των πολεμικών εξοπλισμών, της κατασκευής έργων υποδομής, της μισθοδοσίας των υπαλλήλων του, των παροχών των «αναπτυξιακών νόμων», άλλων ποικιλόμορφων παροχών σ’ αυτούς κ.λπ.
Στην περίπτωση που τα έσοδα στηρίζονται στη φορολογία των καπιταλιστών, συνεπάγονται μείωση της υπεραξίας που καρπώθηκε, και η φορολόγηση αυτών -από ένα βαθμό και πέρα- ανακόπτει τη λειτουργία του καπιταλισμού με κρίσεις.
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι το μηδενικό κρατικό χρέος δεν συμβάλει στην πραγματοποίηση υπεραξίας, δηλαδή στις ανταλλαγές που την πραγματοποιούν. Αντίθετα, το κρατικό χρέος και η υπερχρέωση χρηματοδοτούν την πραγματοποίηση υπεραξίας και την «ανάπτυξη».
Η λεγόμενη «κρίση χρέους», που παρατηρούμε σήμερα στην Ε.Ε., εντάσσεται στην τακτική της ταξικής πάλης της αστικής τάξης, που σχεδιάζεται και εκτελείται συστηματικά και μεθοδικά σε μακροχρόνια βάση, η οποία καθορίζεται, κυριαρχικά, από τις ΗΠΑ.
Η συγκεκριμένη τακτική (η «κρίση χρέους»), που εκτελείται από την αστική πολιτική εξουσία της Ε.Ε., χρησιμοποιεί τους «οίκους αξιολόγησης» και το παρασιτικό κεφάλαιο (οι λεγόμενες «αγορές»), που ληστεύει τις υποτελείς τάξεις λαών και συγκεντρώνει τεράστιο πλούτο με κλεμμένα χρήματα. Επιδιώκει: τη μείωση των μισθών της εργατικής τάξης, την προσαρμογή των εργασιακών σχέσεων στις ανάγκες ιδιοποίησης της υπεραξίας από τους καπιταλιστές, την απαλλοτρίωση – αρπαγή της δημόσιας περιουσίας, τις ιδιωτικοποιήσεις, τη δημιουργία, δηλαδή, αναγκαίου ζωτικού χώρου για δράση των καπιταλιστών. Τέλος, τη μείωση του κρατικού χρέους, προκειμένου να μπορέσει το αστικό κράτος να ξαναχρεωθεί έπειτα από λίγο. Συνοπτικά, επιδιώκει τη δημιουργία κατάλληλων συνθηκών για ενδεχόμενη δράση των καπιταλιστών με ευνοϊκούς όρους ανταγωνιστικότητας.
Στις κρίσεις έχουμε μείωση ανταλλαγών, που συνεπάγεται μείωση της παραγωγής. Οι ανταλλαγές πραγματοποιούν την υπεραξία. Άρα, σ’ αυτές έχουμε μη δυνατότητα πραγματοποίησης υπεραξίας. Η τελική αιτία γι’ αυτό είναι η συγκέντρωση υπεραξίας διά της αποταμίευσης των καπιταλιστών. Γεγονός που θα μπορούσε να μη συντελεστεί, αν είχαμε απλή αναπαραγωγή, η οποία όμως δεν μπορεί να λειτουργήσει. Αναγκαίο λειτουργικό στοιχείο του καπιταλισμού είναι η συνεχής, διευρυμένη αναπαραγωγή, η συνεχής «ανάπτυξη», που προϋποθέτει την αποταμίευση υπεραξίας για τις «επενδύσεις».
Τίθεται το ερώτημα: πώς πραγματοποιούνται οι ανταλλαγές; Είναι προφανές ότι το σύνολο των ανταλλαγών δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με το σύνολο των χρημάτων που δίνει ο καπιταλιστής με τη μορφή μισθών κ.λπ. Ανταλλαγές πραγματοποιούνται με τις πλεονασματικές εξαγωγές, το ιδιωτικό χρέος που οδηγεί σε απαλλοτρίωση εργατών, εργαζομένων, μικροαστών, με το κρατικό χρέος, με την απαλλοτρίωση των αγροτών και άλλων καπιταλιστών – όλα τα παραπάνω αποτελούν αναγκαία λειτουργικά στοιχεία του καπιταλισμού. Όταν δεν λειτουργούν, δεν πραγματοποιούνται ανταλλαγές, μειώνεται η παραγωγή, εκδηλώνεται κρίση. Επομένως, η συνεχής «ανάπτυξη» συνεπάγεται συνεχή συγκέντρωση πλούτου από τους καπιταλιστές και παράλληλα συνεχή -στον ίδιο βαθμό- αύξηση της φτώχειας εργατών, εργαζομένων, αγροτών. Όμοια, οδηγεί στη συγκέντρωση, συγκεντροποίηση του κεφαλαίου.
Όσον αφορά μια συνοπτική ανάλυση του κρατικού χρέους: Τα έσοδα του κράτους προέρχονται βασικά από την άμεση και έμμεση φορολογία. Ας υποθέσουμε ότι αυτά οδηγούν σε μηδενικό χρέος. Όταν στηρίζονται στη φορολογία εργατών – εργαζομένων, σημαίνει ότι αφαιρούνται από τα χρήματα που οι καπιταλιστές έχουν δώσει με τη μορφή μισθών. Αν αυτά δεν επιστραφούν στον καπιταλιστή και δεν λειτουργούν οι ανωτέρω άλλοι παράγοντες, οδηγούμαστε σε χρεοκοπία. Επιστρέφουν στον καπιταλιστή μέσω των δαπανών του «κοινωνικού κράτους» (όργανο ελέγχου των υποτελών τάξεων), μέσω της κατανάλωσης του κράτους διά των πολεμικών εξοπλισμών, της κατασκευής έργων υποδομής, της μισθοδοσίας των υπαλλήλων του, των παροχών των «αναπτυξιακών νόμων», άλλων ποικιλόμορφων παροχών σ’ αυτούς κ.λπ.
Στην περίπτωση που τα έσοδα στηρίζονται στη φορολογία των καπιταλιστών, συνεπάγονται μείωση της υπεραξίας που καρπώθηκε, και η φορολόγηση αυτών -από ένα βαθμό και πέρα- ανακόπτει τη λειτουργία του καπιταλισμού με κρίσεις.
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι το μηδενικό κρατικό χρέος δεν συμβάλει στην πραγματοποίηση υπεραξίας, δηλαδή στις ανταλλαγές που την πραγματοποιούν. Αντίθετα, το κρατικό χρέος και η υπερχρέωση χρηματοδοτούν την πραγματοποίηση υπεραξίας και την «ανάπτυξη».
Η λεγόμενη «κρίση χρέους», που παρατηρούμε σήμερα στην Ε.Ε., εντάσσεται στην τακτική της ταξικής πάλης της αστικής τάξης, που σχεδιάζεται και εκτελείται συστηματικά και μεθοδικά σε μακροχρόνια βάση, η οποία καθορίζεται, κυριαρχικά, από τις ΗΠΑ.
Η συγκεκριμένη τακτική (η «κρίση χρέους»), που εκτελείται από την αστική πολιτική εξουσία της Ε.Ε., χρησιμοποιεί τους «οίκους αξιολόγησης» και το παρασιτικό κεφάλαιο (οι λεγόμενες «αγορές»), που ληστεύει τις υποτελείς τάξεις λαών και συγκεντρώνει τεράστιο πλούτο με κλεμμένα χρήματα. Επιδιώκει: τη μείωση των μισθών της εργατικής τάξης, την προσαρμογή των εργασιακών σχέσεων στις ανάγκες ιδιοποίησης της υπεραξίας από τους καπιταλιστές, την απαλλοτρίωση – αρπαγή της δημόσιας περιουσίας, τις ιδιωτικοποιήσεις, τη δημιουργία, δηλαδή, αναγκαίου ζωτικού χώρου για δράση των καπιταλιστών. Τέλος, τη μείωση του κρατικού χρέους, προκειμένου να μπορέσει το αστικό κράτος να ξαναχρεωθεί έπειτα από λίγο. Συνοπτικά, επιδιώκει τη δημιουργία κατάλληλων συνθηκών για ενδεχόμενη δράση των καπιταλιστών με ευνοϊκούς όρους ανταγωνιστικότητας.
Στέλιος Παπαδόπουλος,
Αμπελόκηποι Θεσσαλονίκης
Αμπελόκηποι Θεσσαλονίκης
Σχόλια
