Πενήντα χρόνια συμπληρώθηκαν από την 3η Ιουλίου του 1971. Μισός αιώνας από τη μέρα που ο Jim Morrison θα βρισκόταν νεκρός στην μπανιέρα του διαμερίσματός του στο Marais, την εβραϊκή συνοικία του Παρισιού, στην οδό Beautreillis. Δεν έχουν περάσει παρά 5 μόλις χρόνια από τη στιγμή που συμφώνησε με τον –μετέπειτα πληκτρά της μπάντας– Ray Manzarek, κατά τη διάρκεια μια βόλτας στην παραλία του Venice της California, να δημιουργήσουν το δικό τους συγκρότημα. Το αποτέλεσμα, 5 χρόνια ζωής του συγκροτήματος και 6+1 δίσκοι. Κι όμως ήταν αρκετά για να οδηγούν πριν από λίγες μέρες, εκατοντάδες κόσμου, μπροστά στο μνήμα του στο Pere Lachaise, για το 50ό μνημόσυνο. Ή καλύτερα για το 50ό «προσκύνημα», όπως το αποκαλούν οι φαν της μπάντας γενικότερα, και του frontman ειδικότερα.
Τι μπορεί να είναι όμως αυτό που κινεί μετά από μισό αιώνα εκατοντάδες ανθρώπων να βρεθούν σε ένα μνημόσυνο; Τι μπορεί να συνδέει 70άρηδες, 50άρηδες, 30άρηδες ή ακόμη και νεαρά παιδιά με την περσόνα του Lizard King;
Ο Morrison κατάφερε να συμπυκνώνει μια μεγάλη σειρά από αντιθέσεις, να τις επιλύνει με το δικό τους ιδιαίτερο τρόπο και να τις ξεπερνά. Γόνος στρατιωτικού που παίρνει ανοιχτά θέση για τον πόλεμο του Βιετνάμ (Five to One, The Unknown Soldier). Οπαδός των υλικών και σαρκικών απολαύσεων αλλά και ένας ιδιότυπος σαμάνος με επιρροές από την κέλτικη παράδοση και την αρχαιοελληνική μυθολογία. Φανατικός αναγνώστης του Rimbaud, του Burroughs, του Baudelaire, του Camus αλλά και λάτρης του Elvis και του Sinatra. Εμπορευματοποιημένος ροκ σταρ αλλά και περιθωριακός, νεανικός ποιητής. Χειριστής της εικόνας λόγω της εμφάνισής του αλλά τελικά υπέρβαρος και με μια ατημέλητη γενειάδα. Αθυρόστομος αλλά και βαθιά ευαίσθητος.
Πίστευε ότι για να ολοκληρωθεί και εν τέλει να απελευθερωθεί ο άνθρωπος πρέπει να έρθει σε επαφή με τις βαθύτερες σκέψεις του, να περπατήσει τα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού και της ψυχής του. Αρχικά, θέλησε με τα ποιήματά του και τη μουσική να μεταφέρει αυτό το μήνυμα. Στην πορεία πέρασε στο στάδιο που ήθελε ο ίδιος να αποτελέσει τη σύνδεση μεταξύ των δύο κόσμων. Εκεί έγινε καταφανής η ρίζα της επιλογής του ονόματος του συγκροτήματος. Ήθελε οι ίδιοι, οι «The Doors» να αποτελέσουν τις πύλες που θα ενώσουν τους δύο κόσμους.
Κατάφερε με αυτό τον τρόπο να γίνει αρχικά ένα είδωλο για το ρεύμα της υποκουλτούρας της εποχής αλλά και για την πάντα εξεγερμένη, ανήσυχη, σε αναζήτηση νεολαία. Και όταν αυτό το είδωλο χάθηκε –και με τις υπόνοιες περί σκηνοθετημένου θανάτου στον επίλογο του «No one here gets out alive» των J. Hopkins and D. Sugerman– έπεσε πάνω του ένα πέπλο μυστηρίου, πέρασε στο επίπεδο του λαϊκού μύθου.
Όταν έμαθε τα νέα για το θάνατο της Janis Joplin, μόλις δύο εβδομάδες μετά αυτόν του Jimi Hendrix, ήξερε και δήλωνε πως είναι ο επόμενος. Εννιά μήνες μετά το «Club 27» είχε το νέο του μέλος. Το 1967 και 1968 τραγουδούσε αντίστοιχα «When the music’s over…» και «Get together one more time»
Η μουσική του Morrison και των Doors κατά μία έννοια τελείωσε και ο κόσμος βρέθηκε μαζί ακόμη μια φορά. Για 50ή φορά…
