Αριστερά και ενότητα

Ο πόλεμος που κήρυξαν εναντίον του προλεταριάτου απαιτεί άμεσες απαντήσεις. Του Χαράλαμπου Μωυσίδη

Σημείο αναφοράς των καιρών είναι και τα περί ενότητας της Αριστεράς αυτού του τόπου, κάτι που όσο πλησιάζουμε στις εκλογές της 6ης Μαΐου θα συζητιέται και θα απασχολεί ολοένα και περισσότερο κόσμο.
Ιστορικά, λοιπόν, αλλά και κοινωνικοπολιτικά, η Αριστερά ουσιαστικά χωρίζεται σε δυο μεγάλα ρεύματα: τους κομμουνιστές και τους ριζοσπάστες. Και τα δύο αυτά ρεύματα είναι ανατρεπτικά προς το υπάρχον κυρίαρχο οικονομικοπολιτικό σύστημα. Σε κάθε άλλη περίπτωση δεν είναι κομμουνιστικά ή ριζοσπαστικά και εντέλει δεν είναι Αριστερά.
Ενδεχομένως κάποιοι να θέλουν να πριμοδοτούν την ύπαρξη και της ανανεωτικής αλλά και της οικολογικής Αριστεράς. Και οι δυο, όμως, αυτοί χώροι, αν έχουν ένα υπόβαθρο ιδεών, αυτές προέρχονται από αστούς οικονομολόγους και ιστορικούς και εκείνο που προτείνουν είναι ένα άλλο μοντέλο διαχείρισης του καπιταλισμού και όχι η ανατροπή του. Συνεπώς, δεν μπορούμε να μιλάμε για Αριστερά, μια και η φύση της Αριστεράς είναι έξω και μετά τον καπιταλισμό.
Αυτό το σημείο θα πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό, αφού αποσαφηνίζει πολλά «πώς» και «γιατί» που κόμματα και κομματικοί μηχανισμοί μάς δημιουργούν.
Πόσο απέχει να αναζητάς την παραγωγική ανάπτυξη μέσω εθνικοποιήσεων και κοινωνικοποιήσεων των βασικών μέσων παραγωγής και των τραπεζών, όπως υποστηρίζουν -με ενίοτε προσαρμογές- ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με το να αναζητήσεις την ανάπτυξη από τον εξορθλογισμό του ιδιωτικού τομέα, όπως υποστηρίζει η ΔΗΜ.ΑΡ. και οι Οικολόγοι;
Λέγοντας ριζοσπάστες, καλό θα ήταν να αναφέρουμε ότι εννοούμε τους λεγόμενους σοσιαλδημοκράτες του 19ου αιώνα, απλά τους διαφοροποιώ από τον όρο σοσιαλδημοκρατία, αφού στις σύγχρονες πολιτικές έχουν ουσιαστικά απορροφηθεί από το φιλελευθερισμό.
Καταρχάς να συμφωνήσω με το ΚΚΕ ότι, όντως, τα κομμουνιστικά κόμματα που θέλουν να σέβονται τις ιδέες τους, δεν μπορούν να μην είναι φειδωλά έως υποψιασμένα σε προτάσεις από αστικά κόμματα για αστικές συγκυβερνήσεις, αφού όπου έγιναν αυτές οδήγησαν σε πραγματική αλλοτρίωσή τους.
Όμως αυτό είναι το παράδειγμα που πρέπει να σκεφτούμε σήμερα; Mε βάση τις ειδικές συνθήκες που επικρατούν αυτή τη στιγμή στη χώρα, μήπως το πιο κοντινό και σωστό παράδειγμα είναι η περίοδος της Εθνικής Αντίστασης κατά των Γερμανών και των συμμάχων τους;
Μήπως πρέπει να ανατρέξουμε, δηλαδή, τότε που όλος ο ελληνικός λαός συσπειρώθηκε πίσω από τις γραμμές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ταγμένος στο μεγάλο στόχο της κοινωνικής ελευθερίας;
Σύντροφοι του ΚΚΕ, τα Μνημόνια δεν είναι ένα επόμενο στάδιο εξέλιξης του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι η «χ» χρονική στιγμή κατά την οποία το ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα, έχοντας γενικευθεί η παγκόσμια κρίση του, δεν έχει την πολυτέλεια να κρύβεται πίσω από τη μέχρι τώρα φτιασιδωμένη δημοκρατία του και χωρίς έλεος ξεχύνεται ενάντια στα λαϊκά-εργατικά στρώματα ως κοπάδι από πεινασμένες ύαινες. Στόχος τους είναι να περισώσουν ό,τι μπορούν από τα κέρδη τους και να συνεχίσουν να κερδίζουν από τον κλεμμένο μας μόχθο, που επί δεκαετίες καρπώνονται.
Τώρα είναι η ώρα. Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο πότε θα «ωριμάσει» ο «υποκειμενικός» παράγοντας, ώστε ενωμένοι να ξεκινήσουμε τις ανατροπές.
Επειδή δεν έχω πειστεί, παρ’ ότι ιδεολόγος κομμουνιστής από τα νεαρά μου χρόνια, ότι στο ΚΚΕ ανησυχούν για το πότε θα γίνει η λαϊκή επανάσταση, αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που εμποδίζει το ΚΚΕ να γίνει ο πρωτοπόρος, αυτός είναι, εξάλλου, μαρξιστικά, ο ρόλος του και αυτός ο ρόλος βάζει κανόνες και στα άλλα κόμματα της Αριστεράς, για μια συγκεκριμένη σύμπραξη, με στόχο τις ανατροπές, των ήδη νομικά κατοχυρωμένων από τους αστούς Μνημονίων κόντρα στην προωθούμενη δουλοποίηση του προλεταριάτου;
Θα επαναλάβω ότι αυτό θεωρώ ως την ελάχιστη υποχρέωση των κομμουνιστών. Όμως, ας μην κρυβόμαστε συντρόφια, δεν σας βλέπουμε ζεστούς για… μαρξιστικά πράγματα. Είναι γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ιδρύθηκε από το κομμάτι που λεγόταν ΚΚΕ Εσωτερικού και ειδικά μετά τα γεγονότα του 1989, όπου από τη μια είχαμε την αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ και από την άλλη τη δημιουργία του ενιαίου τότε Συνασπισμού (ΚΚΕ και ΕΑΡ), υπό τη σκέπη του Γκορμπατσόφ. Αλλά και από τη δεδομένη, επίσης, διάλυσή του ήταν απολύτως φυσιολογικό η αρχική του συνέχεια να είναι η σοσιαλδημοκρατία και το τότε κυρίαρχο ΠΑΣΟΚ, να είναι ο συγγενικός του χώρος. Τι σχέση, όμως, έχει εκείνος ο Συνασπισμός με αυτό που βλέπουμε σήμερα να εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Αν δεν ίσχυε η ριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, η λογική λέει ότι δεν θα αποχωρούσε η σημερινή ΔΗΜ.ΑΡ. που αποτελεί κατά γενική παραδοχή τη συγγενική δεξαμενή του ΠΑΣΟΚ.
Ένα ακόμα σημείο που δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ, είναι, όταν ο Λένιν μιλούσε για το κλειστό κόμμα και ποια έπρεπε να είναι η δομή του, αναφερόταν σαφέστατα στην περίοδο αντεπανάστασης του κινήματος. Αλήθεια, σήμερα το παγκόσμιο εργατικό λαϊκό κίνημα είναι ακόμα σε φάση αντεπανάστασης;
Σύντροφοι, σύμμαχοι, φίλοι, όντως η αξιολόγηση της καθημερινότητας που όλοι μας βιώνουμε μας οδηγεί μαθηματικά στην οδό της συμμετοχής μας σε κάθε πτυχή της ζωής. Δεν έχουμε το δικαίωμα να περιμένουμε λύσεις από άλλους.
Έχει κηρυχτεί ο Δ’ Παγκόσμιος Πόλεμος, απλώς αυτός δεν είναι μεταξύ εθνών, ούτε μεταξύ θρησκειών, αλλά ο χειρότερος από όλους, μεταξύ κοινωνικών τάξεων.
Το παγκόσμιο κεφάλαιο έχει κηρύξει ήδη τον πόλεμο απέναντι στην εργατική τάξη και τους λαούς και απ’ αυτόν τον πόλεμο δεν πρέπει να λείπει κανένας μας, κανένας…

Σχόλια