Η προοπτική ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους γρήγορα γίνεται μια απτή πραγματικότητα, όμως πρέπει κανείς να εξετάσει τις διαφορές ανάμεσα στην ανεξαρτησία μόνο στα χαρτιά και την πραγματική κυριαρχία.
Το Ισραήλ θα πρέπει να λογοδοτήσει για τις παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου και να εξαναγκαστεί να παρέχει ικανοποιητικές αποζημιώσεις για τα κτίρια που γκρέμισε, τους εργάτες που εκμεταλλεύτηκε, τους φυσικούς πόρους που εξόρυξε και τις βασικές ευθύνες για δημόσιες υπηρεσίες (υγεία, εκπαίδευση κ.λπ.) που απέφυγε.
Η κυβέρνηση της Π.Α. που επιλέχθηκε από τη Δύση για να αντικαταστήσει τη Χαμάς, είχε μια καθαρή ατζέντα υπέρ του αγγλοσαξονικού οικονομικού μοντέλου. Η Παλαιστίνη δεν είναι ακόμα ένα ανεξάρτητο κράτος, όμως η Π.Α. εφαρμόζει ήδη πολιτικές που ενισχύουν τον ιδιωτικό τομέα σε βάρος του δημοσίου. Όταν ιδρύονται νέα κράτη, σπάνια εμπιστεύονται τον ιδιωτικό τομέα για τη διαμόρφωση της οικονομίας. Απεναντίας, ακολουθούν το δρόμο του υψηλού κρατικού παρεμβατισμού. Μπερδεύοντας την «απελευθέρωση από την κατοχή» με την «απελευθέρωση από την κυβέρνηση», μπορεί να οδηγήσει στη συνολική απώλεια της ελευθερίας των Παλαιστινίων.
Για να καθορίσει τις δικές του πολιτικές και για να ανταποκρίνεται στη δημοκρατική επιθυμία του πληθυσμού του, ένα παλαιστινιακό κράτος θα χρειαστεί τέσσερα πράγματα. Θα χρειαστεί πολιτική βιωσιμότητα, στα μάτια των πολιτών του και στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, ικανή ασφάλεια, να μπορεί να προστατέψει τους πολίτες του, οικονομική βιωσιμότητα -την ικανότητα να προσφέρει ένα επαρκές βιοτικό επίπεδο και να διατηρεί την ανεργία και τις ανισότητες σε χαμηλά επίπεδα- και θα πρέπει να έχει την ικανότητα να παραμένει βιώσιμο, χωρίς να συσσωρεύει υπερβολικό χρέος και χωρίς να εξαντλεί τους φυσικούς πόρους.
Ένα κράτος στα σύνορα του 1967 θα είναι ένα από τα μικρότερα κράτη στον κόσμο και γι’ αυτό θα είναι ιδιαίτερα εξαρτώμενο από το εμπόριο με άλλες χώρες. Γι’ αυτό και είναι κρίσιμο προαπαιτούμενο η είσοδος στις παγκόσμιες αγορές, μέσα από ποιοτικές δομές και όχι με τη διαμεσολάβηση του Ισραήλ. Δεν είναι καν ξεκάθαρο πως η Π.Α. πιστεύει ότι θα μπορεί να εδραιώσει την εδαφική συνέχεια μέσα στο παλαιστινιακό κράτος
Η προοπτική ενός δημοκρατικού κράτους όπου οι Παλαιστίνιοι θα είναι ισότιμοι πολίτες, είναι μεγαλύτερη απειλή για την ισραηλινή κυβέρνηση από ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας.
Γι’ αυτό η ισραηλινή κυβέρνηση θα εφαρμόσει, κι έχει ήδη αρχίσει να το κάνει, μηχανισμούς για να μετατρέψει την Π.Α. σε υπεργολάβο της κατοχής.
Shir Hever
Ισραηλινός οικονομολόγος με σημαντική δράση για τη μελέτη της οικονομίας της κατοχής και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Παλαιστίνιων με το Alternative Information Center
Αποσπάσματα από παρουσίαση σε σεμινάριο του ΟΗΕ: Για τον παλαιστινιακό λαό: Κινητοποίηση της διεθνούς προσπάθειας για την στήριξη του προγράμματος οικοδόμησης του κράτους της παλαιστινιακής κυβέρνησης, Ελσίνκι 28-29 Απριλίου 2011
Η κυβέρνηση της Π.Α. που επιλέχθηκε από τη Δύση για να αντικαταστήσει τη Χαμάς, είχε μια καθαρή ατζέντα υπέρ του αγγλοσαξονικού οικονομικού μοντέλου. Η Παλαιστίνη δεν είναι ακόμα ένα ανεξάρτητο κράτος, όμως η Π.Α. εφαρμόζει ήδη πολιτικές που ενισχύουν τον ιδιωτικό τομέα σε βάρος του δημοσίου. Όταν ιδρύονται νέα κράτη, σπάνια εμπιστεύονται τον ιδιωτικό τομέα για τη διαμόρφωση της οικονομίας. Απεναντίας, ακολουθούν το δρόμο του υψηλού κρατικού παρεμβατισμού. Μπερδεύοντας την «απελευθέρωση από την κατοχή» με την «απελευθέρωση από την κυβέρνηση», μπορεί να οδηγήσει στη συνολική απώλεια της ελευθερίας των Παλαιστινίων.
Για να καθορίσει τις δικές του πολιτικές και για να ανταποκρίνεται στη δημοκρατική επιθυμία του πληθυσμού του, ένα παλαιστινιακό κράτος θα χρειαστεί τέσσερα πράγματα. Θα χρειαστεί πολιτική βιωσιμότητα, στα μάτια των πολιτών του και στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, ικανή ασφάλεια, να μπορεί να προστατέψει τους πολίτες του, οικονομική βιωσιμότητα -την ικανότητα να προσφέρει ένα επαρκές βιοτικό επίπεδο και να διατηρεί την ανεργία και τις ανισότητες σε χαμηλά επίπεδα- και θα πρέπει να έχει την ικανότητα να παραμένει βιώσιμο, χωρίς να συσσωρεύει υπερβολικό χρέος και χωρίς να εξαντλεί τους φυσικούς πόρους.
Ένα κράτος στα σύνορα του 1967 θα είναι ένα από τα μικρότερα κράτη στον κόσμο και γι’ αυτό θα είναι ιδιαίτερα εξαρτώμενο από το εμπόριο με άλλες χώρες. Γι’ αυτό και είναι κρίσιμο προαπαιτούμενο η είσοδος στις παγκόσμιες αγορές, μέσα από ποιοτικές δομές και όχι με τη διαμεσολάβηση του Ισραήλ. Δεν είναι καν ξεκάθαρο πως η Π.Α. πιστεύει ότι θα μπορεί να εδραιώσει την εδαφική συνέχεια μέσα στο παλαιστινιακό κράτος
Η προοπτική ενός δημοκρατικού κράτους όπου οι Παλαιστίνιοι θα είναι ισότιμοι πολίτες, είναι μεγαλύτερη απειλή για την ισραηλινή κυβέρνηση από ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας.
Γι’ αυτό η ισραηλινή κυβέρνηση θα εφαρμόσει, κι έχει ήδη αρχίσει να το κάνει, μηχανισμούς για να μετατρέψει την Π.Α. σε υπεργολάβο της κατοχής.
Shir Hever
Ισραηλινός οικονομολόγος με σημαντική δράση για τη μελέτη της οικονομίας της κατοχής και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Παλαιστίνιων με το Alternative Information Center
Αποσπάσματα από παρουσίαση σε σεμινάριο του ΟΗΕ: Για τον παλαιστινιακό λαό: Κινητοποίηση της διεθνούς προσπάθειας για την στήριξη του προγράμματος οικοδόμησης του κράτους της παλαιστινιακής κυβέρνησης, Ελσίνκι 28-29 Απριλίου 2011
Πηγή: alternativenews
* Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο r-freepalestine.blogspot.com
* Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο r-freepalestine.blogspot.com
Σχόλια
