Του Δημήτρη Ουλή
Ακούω πολύ προσεκτικά τις δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού από την Αμερική, μαθαίνω για τις αγαστές και προαιώνιες συνεργασίες του με τους πάλαι ποτέ φονιάδες των λαών (πέφτω κυριολεκτικά από τα σύννεφα) και συνταράσσομαι με τα καινοφανή νεύματα μιας «αριστερής» κυβέρνησης προς την ομογένεια, για στήριξη των εθνικών μας θεμάτων. Καθώς φαίνεται, στο επίπεδο της τρέχουσας πολιτικής κρούστας, οι καιροί αλλάζουν όσο αλλάζει ο Μανωλιός τα ρούχα του. Τραγελαφικές παραλλαγές του ιδίου, εξού και αδυνατώ να καταλάβω υπό ποίαν έννοια τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης μιλούν για «νέα» κυβέρνηση (εκτός κι αν με τον παραπάνω ευφημισμό εννοούν τους νέους ασκούς στους οποίους τοποθετήθηκε το παλαιό κρασί). Σε ραδιοφωνική εκπομπή στην οποία κλήθηκα να μετάσχω την επόμενη κιόλας των εκλογών, μου δόθηκε η ευκαιρία να αναστοχαστώ το ιδεολογικό πρόσημο και τις πολιτικές σκοποθεσίες της «νέας» αυτής κυβέρνησης, να μιλήσω για τον αργοπορημένο θρίαμβο της μεταπολιτικής στη χώρα μας, να τονίσω πόσο ελάχιστα έχουμε ξεμπερδέψει με το «παλιό» – μα πάνω απ’ όλα, να τοποθετηθώ διεξοδικώς πάνω στην εξεγερσιακή και επαναστατική δυναμική που υποκρύπτει η σαρωτική αποχή του 45%.
Εδώ δεν μπορώ φυσικά να επαναλάβω ολόκληρη τη συλλογιστική που ανέπτυξα κατά τη διάρκεια της εκπομπής1. Θα επιθυμούσα, ωστόσο, να επιμείνω στη θεμελιακή μου πεποίθηση ότι, εάν οι εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου παρήγαγαν όντως κάποια σημασία, αυτή θα πρέπει να εντοπιστεί στο εξής: Ότι απέδειξαν πως η λαϊκή βούληση δεν είναι δυνατόν επ’ ουδενί να πακτωθεί, να συμπεριληφθεί εξ ολοκλήρου και να εξαντληθεί στα «επίσημα» εκλογικά ποσοστά. Για να το θέσω με διαφορετικούς όρους, αν οι εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου έδειξαν κάτι, αυτό είναι ότι η σιωπή των αμνών δεν μπορεί πλέον να διερμηνεύεται κατά τρόπο αρνητικό και παθητικό (ως «αποχή») αλλά ότι θα πρέπει, αντιθέτως, να ιδωθεί ως προανάκρουσμα μιας καινούργιας μορφής πολιτικής απαξίωσης και διαμαρτυρίας, απέναντι σε ένα σάπιο πλέον σύστημα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι η πολιτική πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη από τις εκλογικές της αποτυπώσεις, και ότι χρειαζόμαστε στο εξής έναν διαφοροποιημένο τρόπο πολιτικής σκέψης, στον αντίποδα των ποσοστώσεων και των στατιστικών φετιχοποιήσεων.
Όσο για τις πρόσφατες αποκαλύψεις σχετικά με τις επαφές της παρούσας κυβέρνησης με τις ΗΠΑ -και με αφορμή ένα σεμινάριο που ετοιμάζω τούτον τον καιρό για τον Ντοστογιέφσκι- ας μου επιτραπεί να κλείσω με ένα απόσπασμα από το Υπόγειο: «Θέλετε πραγματικά να πείτε κάτι, κρύβετε όμως την τελευταία σας λέξη από φόβο, γιατί δεν έχετε το θάρρος να την προφέρετε· έχετε μόνο μιαν άνανδρη αναίδεια. Καμαρώνετε πως είστε ευσυνείδητοι, αλλά τρικλίζετε, γιατί μολονότι η εξυπνάδα σας δουλεύει, η καρδιά σας είναι μαραμένη από τη διαστροφή των αισθήσεων […] Και τι ενοχλητικά που επιμένετε! Πόσο φορτικά προσπαθείτε να επιβληθείτε, τι μορφασμούς που κάνετε! Ψέματα στα ψέματα!»2.
(1) Για τους ενδιαφερόμενους, η εκπομπή υπάρχει ολόκληρη στο www.youtube.com/watch?v=vYYWPQLxUYc.
(2) Φ. Ντοστογιέφσκι, Το Υπόγειο, ελληνική μετάφραση Γ. Σημηριώτη, Αθήνα: Γράμματα 1990, σελ. 44.
