του Ηλία Φιλιππίδη*
Σε ένα διάλειμμα της Συνόδου των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου στην Λευκωσία (29-30/1/2019) ο πρωθυπουργός μας συζητεί με τον Γάλλο πρόεδρο Εμ. Μακρόν, τον Κύπριο πρόεδρο Ν. Αναστασιάδη και τον Μαλτέζο ΥΠΕΞ.
Η στιχομυθία που ακολούθησε:
Μακρόν προς Αλέξη : Ψηφίσθηκε η Συμφωνία (των Πρεσπών).
Αλέξης: Ήταν δύσκολα. Υπήρξαν διαδηλώσεις στους δρόμους ακροδεξιών και λαϊκιστών κατά της Συμφωνίας.
Μακρόν: Πόσοι συμμετείχαν;
Αλέξης: Ε, ε, ε… στις τελευταίες διαδηλώσεις ήταν περίπου εβδομήντα χιλιάδες.
Μακρόν: (Προφανώς δεν κατάλαβε τα αγγλικά του Αλέξη): Δεκαεπτά χιλιάδες;
Αλέξης: Όχι δεκαεπτά, εβδομήντα χιλιάδες (seven, zero). Πάντως δεν ήταν τόσο ογκώδεις.
Μακρόν : Η πλειοψηφία ( του λαού) ήταν υπέρ;
Αλέξης: Ναι, νομίζω. Η πλειοψηφία των ανθρώπων που μπορούν να σκέπτονται (χαμογελάει) και να ασκούν κριτική με το μυαλό τους. (Φέρνει το δάκτυλο στον κρόταφο του, για να δείξει που είναι ο εγκέφαλος)!
Μετά πλησιάζει τον Τσίπρα ο πρωθυπουργός της Μάλτας Τζόζεφ Μουσκάτ.
Μουσκάτ: Χάι, φαινόταν (η Συμφωνία και η ψήφιση της) δύσκολο πράγμα από έξω.
Αλέξης: Ναι, που να φαντασθείς από μέσα. Για αυτό ήταν σημαντικό.
Μουσκάτ: Εξασφαλίσατε μία θέση στην ιστορία!
Το πολιτικό ψυχογράφημα του Τσίπρα
Προφανώς αποτελεί παράδοση του μεταπρατικού πολιτικού μας συστήματος να καλύπτει την υποτέλεια του με την υποτίμηση της νοημοσύνης και της ποιότητας του λαού μας. Ο Γιώργος Παπανδρέου στην πρώτη συμμετοχή του σε Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Κορυφής, Δεκέμβριο 2009, δήλωσε ενώπιον όλων των Ευρωπαίων εταίρων, ότι «κυβερνά μία διεφθαρμένη χώρα»! Ο «αριστερός» Αλέξης κυβερνά μία χώρα «ακροδεξιών» « λαϊκιστών» και « μη σκεπτομένων» Ελλήνων!
Πως εξηγείται αυτό το παράδοξο; Η συνολική εικόνα του Τσίπρα μέχρι σήμερα μας επιτρέπει να ακτινογραφήσουμε: α) τον τρόπο που λειτουργεί ο πολιτικός φλοιός του εγκεφάλου του και β) τον τρόπο που επικοινωνεί ο εγκέφαλός του με την συνείδηση του.
Η ναρκισσιστική χαρά του Τσίπρα, όταν εγινε πρωθυπουργός μετριάστηκε από τρεις δυσάρεστες εκπλήξεις: α) ότι ο πρωθυπουργός μιας ευρωπαϊκής χώρας πρέπει να γνωρίζει τουλάχιστον αγγλικά, β) ότι αυτά που δεν μάθαμε, τον καιρό που θα έπρεπε, θα έλθει η μέρα που θα μας εκδικηθούν. Έτσι ο Τσίπρας, ως πρωθυπουργός, αγνοούσε, ότι η Λέσβος και η Μυτιλήνη είναι το ίδιο νησί! Σε αυτούς που ισχυρίζονται, ότι το παιδί είχε κλήση στις θετικές επιστήμες, γι’ αυτό και «εφοίτησε» στο Πολυτεχνείο, θυμίζουμε την άγνοια του, ότι η αλλαγή απόψεων δεν αποτελεί «στροφή 360 μοιρών», όταν αρκούν οι 180! γ) η πολιτική δεν εξαντλείται με καταλήψεις, πορείες, έτοιμες συνταγές, συνθήματα και οργισμένους ψηφοφόρους αλλά απαιτεί και την ενεργοποίηση ενός παραγωγικού εγκεφάλου. Η γλώσσα του σώματος του Αλέξη είναι αποκαλυπτική: με ένα χαμόγελο ικανοποιήσεως έδειξε στους ευρωπαίους συνομιλητές του, που βρίσκεται ο εγκέφαλος του. Αρα διαθέτει!
Φαίνεται, ότι ο Αλέξης για ένα διάστημα αντιμετώπιζε πρόβλημα εναρμονίσεως της πολιτικής του «σκέψεως» με τα κάποια αριστερά γονίδια της συνειδήσεως του. Η εναρμόνιση αυτή υποθέτουμε ότι ολοκληρώθηκε σε δυο φάσεις: α) στην πρώτη, χωρίς μεγάλη δυσκολία, έπεισε το υπερτροφικό εγώ του, ότι η εξουσία είναι υπεράνω του καλού και του κακού, άρα υπεράνω της αριστεράς και της δεξιάς και β) στην δεύτερη φάση έπεισε την συνείδηση του, ότι η αριστερά ως ιδεολογία και πολιτική πράξη έχει χαρακτήρα «ποιοτικό» και όχι ποσοτικό. Αρα δεν δέχεται να ενταχθεί στην σύγκριση πλειοψηφίας-μειοψηφίας. Γι’ αυτό άλλωστε ο εμφορούμενος από τον απολυταρχικό ιδεαλισμό του Χέγκελ, ο Κάρολος Μαρξ, μίλησε για «δικτατορία» του προλεταριάτου, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να μιλήσει για δημοκρατία του προλεταριάτου, αφού τότε το προλεταριάτο (εργάτες, αγρότες) αποτελούσε την συντριπτική πλειοψηφία του λαού.
Άρα, αφού η Ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ εχει κηρύξει τον πόλεμο κατά του «λαϊκισμού, του εθνικισμού και του ρατσισμού», ο Αλέξης αποτελεί όχι μόνο τον ιδανικό ηγέτη για την Ελλάδα αλλά και ένα πρότυπο πολιτικό πρόσωπο δεύτερης γενεάς για το ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό του μέλλοντος.
Μπορούμε να αναγνωρίσουμε στον Αλέξη μία επιτυχία διεθνούς σημασίας. Τον θεωρούμε ως θεμελιωτή του νέου πολιτεύματος της Νεοταξίας στην Ελλάδα και ως βασικό στέλεχός της σε ευρωπαϊκό επίπεδο
Το νέο πολίτευμα της Νεοταξίας
Ο Αλέξης αποτελεί ένα δοκιμασμένο εργαλείο για την παγίωση ενός μόνιμου συστήματος πανευρωπαϊκού μεταπρατισμού, τόσο απέναντι στην αμερικανική επικυριαρχία όσο και απέναντι στην ολιγαρχία της οικονομίας του χρήματος και μάλιστα στο όνομα της δημοκρατίας, με την κάλυψη ενός φασματικού κοινοβουλευτισμού, όπου οι «θεσμοί» θα ρυθμίζουν τα πάντα με ευρεία κοινοβουλευτική συναίνεση.
Η τάση αυτής της νέας πολιτικής ορθότητας είναι, να αποτελέσει την νέα μορφή δημοκρατίας με δυο βασικά χαρακτηριστικά: α) την ταύτιση του αριστερού διεθνισμού με την παγκοσμιοποίηση του νεοφιλελευθερισμού και β) την καθετοποίηση της αριστερής ιδεολογίας μέσα στο δυτικό γεωπολιτικό και οικονομικό σύστημα με κάποια «αρμοδιότητα» για τα εργασιακά. Έτσι δίδεται έμφαση στα περιφερειακά θέματα και η Αριστερά απαλλάσσεται της ευθύνης για τα γεωπολιτικά προβλήματα.
Η ιδεολογική σύγκλιση μεταξύ του αριστερού και του δεξιού διεθνισμού δημιουργεί τελικά μία συμμαχία κοινών στόχων, όπως είναι η αποδοχή των μεταναστευτικών ροών και των έμφυλων ταυτοτήτων καθώς και κοινών εχθρών, όπως είναι η ύπαρξη συνόρων, οι εθνικές ταυτότητες και όλες οι πολιτισμικές καταβολές του παρελθόντος, όπως είναι η θρησκεία, η ιστορία, η γλωσσική συνέχεια, η αρχαία γραμματεία, ακόμη και η λογοτεχνία του παρελθόντος. Έτσι δημιουργείται ενας νέος τρόπος σκέψεως, μία «ενιαία» καθετοποιημένη σκέψη, η οποία δίνει έμφαση σε μία δεδομένη έννοια της ορθότητας αλλά όχι της ελευθερίας και της δημοκρατικής πολυφωνίας.
Από την στιγμή όμως που η δημοκρατία χωρίζεται από την έννοια της ελευθερίας και από θεσμός πολιτικής λειτουργίας γίνεται θεσμός σκέψεως, μπορούμε να μιλάμε πλέον για ένα νέο καθεστώς, και να του δώσουμε ένα νέο όνομα, που να του ταιριάζει καλύτερα. Να μας ζήσει λοιπόν η Νεοταξία!
Ας παρακολουθήσουμε το γενεαλογικό δένδρο της ελληνικής Νεοταξίας. Μετά την Χούντα ο Κων/νος Καραμανλής θέλησε να ιδρύσει μία «νέα δημοκρατία». Γι’ αυτό και έδωσε στο νέο κόμμα του αυτή την ονομασία, ώστε η Ν.Δ. να αποτελεί εσαεί τον άξονα λειτουργίας της Γ΄ Ελληνικής (αβασίλευτης) Δημοκρατίας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου θέλησε να διεμβολίσει το όραμα του Κ.Κ., γιαυτό πρότεινε στον ελληνικό λαό το δικό του όραμα της «Αλλαγής» και με την Δεξιά «στο χρονοντούλαπο της ιστορίας». Ο Ανδρέας επέβαλε δύο μεγάλες αλλαγές στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας: α) μετέτρεψε την Γ’ Ελληνική Δημοκρατία σε απροσχημάτιστη κομματοκρατία. Η κομματοκρατία δυστυχώς αναδείχθηκε σε κυρίαρχο στοιχείο της Μεταπολιτεύσεως και σε αφετηρία της σημερινής μας καταστροφής και β) απέδειξε στον ξένο παράγοντα, ότι τα δεξιά κόμματα δεν είναι πλέον απαραίτητα. Μπορείς κάλλιστα να κάνεις δεξιά πολιτική με ένα «αριστερό» κόμμα. Απλώς το «αριστερό» κόμμα της εξουσίας πρέπει κάπως να αποδεικνύει την αριστεροσύνη του. Έτσι άρχισε η αποδόμηση του ελληνικού πολιτισμού και η διάλυση της παιδείας.
Αν ο Ανδρέας ενέταξε το ΠΑΣΟΚ οικονομικά κυρίως στην διεθνή δεξιά γραμμή, ο Γιωργάκης, το θεριό του πράσινου σοσιαλισμού, παρέδωσε ολόκληρη την Ελλάδα, οικονομικά και πολιτικά στα αρπακτικά των διεθνών αγορών και του ξένου παράγοντα. Ουσιαστικά η όποια μορφή Μεταπολιτεύσεως έληξε με την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου το 2010. Από τότε ζούμε σε μία κατάσταση de facto κατοχής.
Ο Αλέξης ανέβηκε στην εξουσία με την υπόσχεση, ότι θα μας απελευθέρωνε από αυτήν την κατοχή. Αντ’ αυτού φιλοδόξησε να καθιερωθεί ως η μετεμψύχωση του Ανδρέα Παπανδρέου και προσπαθεί να εφαρμόσει τις δύο αρχές «παραλλαγής» του Ανδρέα, χωρίς να αναιρέσει ό,τι χειρότερο πρόσθεσε ο Γιωργάκης.
Επιπλέον προσπαθεί να επιβάλει την ενιαία σκέψη στην Ελλάδα καταργώντας την έννοια της δημοκρατικής ελευθερίας και χωρίζοντας τους Έλληνες σε σκεπτόμενους και μη σκεπτόμενους.
Επίλογος
Δεν γνωρίζουμε, εάν το διεθνές κατεστημένο θα πετύχει να πείσει τα μέλη της νορβηγικής επιτροπής απονομής του Βραβείου Νόμπελ Ειρήνης, να το δώσει στον Αλέξη και τον Ζόραν.
Όμως από τώρα μπορούμε να αναγνωρίσουμε στον Αλέξη μία επιτυχία διεθνούς σημασίας. Τον θεωρούμε ως θεμελιωτή του νέου πολιτεύματος της Νεοταξίας στην Ελλάδα και ως βασικό στέλεχός της σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Θα μπει και αυτός στην ακολουθία των μεγάλων πρωτοπόρων, όπως ο πρώην μαοϊστής Χαβιέ Σολάνα, που αναδείχθηκε σε γεν. γραμματέα του ΝΑΤΟ και σε γεράκι των βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας καθώς και οι γνωστές θεραπαινίδες του ευρωατλαντισμού και του διεθνούς τραπεζικού συστήματος και πρώην αριστεριστές, όπως ο πρώην πρόεδρος των Γερμανών Πρασίνων Γιόσκα Φίσερ και ο αναδειχθείς ως ηγέτης του Μάη του ‘68 Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ.
Η μόνη παρηγοριά ημών των άμοιρων Ελλήνων είναι, ότι στο μέλλον θα αυξηθεί πολύ ο αριθμός των «μη σκεπτομένων ανθρώπων» σε όλη την Ευρώπη. Αρα δεν θα είμαστε μόνοι. Ο Αλέξης έχοντας ίσως και ένα Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης στην φαρέτρα του ονειρεύεται, ότι θα κατακεραυνώνει από κάποιο ευρωπαϊκό πόστο ή ως γ. γραμματέας κάποιας Βαλκανικής ενώσεως όλους τους «μη σκεπτόμενους» του νέου βιλαετίου του.
* Ο Ηλίας Φιλιππίδης έχει διατελέσει πανεπιστημιακός καθηγητής Κοινωνιολογίας και νομικός
