Η απάντηση του Ευ. Βενιζέλου στην αίτηση αντισυνταγματικότητας, που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ και η καταληκτική παρέμβαση του Απ. Κακλαμάνη ήταν ό,τι άξιζε μέσα στον ορυμαγδό της αχαλίνωτης τρομολαγνείας στην παρωδία της «συζήτησης» του Μνημονίου στη Βουλή.
Είπε ο αντιπρόεδρος: «Το Σύνταγμα συμπυκνώνει σε κάθε ιστορική συγκυρία έναν συσχετισμό!». Συσχετισμός, ανάμεσα σε πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, που υπόκειται σε μετατοπίσεις, ακόμη και ανατροπές. Σωστός ο αντιπρόεδρος; Και βέβαια σωστός, αλλά έγινε και πιο συγκεκριμένος. Πιστοποίησε, στη συνέχεια της τοποθέτησής του, πως ο σημερινός συσχετισμός των δυνάμεων είναι συντριπτικός υπέρ των Αγορών, σε βάρος των κρατών και των κοινωνιών. Μας εγκάλεσε να το αναγνωρίσουμε και να μην αιθεροβατούμε. Και κατέληξε με την αμείλικτη «λογική» του στη συνεπαγωγή, που καθαγιάζει «συνταγματικά» και το έκτρωμα, που έφερε στη Βουλή αλλά και τις διαδικασίες που κουρέλιασαν τα τελευταία απομεινάρια κοινοβουλευτισμού: η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης για τη χώρα επιβάλλει την καταπάτηση των θεμελιωδών αρχών της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Μπροστά στη δυναστεία των Αγορών, σύμφωνα πάντα με τον Βενιζέλο, θωρακίζεις και συνταγματικά την κατοχή. Πράγματι, το Σύνταγμα αποτυπώνει συσχετισμούς.
Ο Απ. Κακλαμάνης «μετέφρασε» πολιτικά αυτή τη βαθιά ανάλυση Βενιζέλου. Δεν είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνει την αποστολή να επενδύσει το ειδικό του βάρος ως ιστορική μορφή της «δημοκρατικής παράταξης» σε καθαρόαιμες καθεστωτικές λύσεις. Και μάλιστα καλυπτόμενος πίσω από τις κατά καιρούς κορώνες του, ανέξοδες όπως αποδεικνύεται στην πράξη, κατά της διαπλοκής. Πριν καταλήξει η σύσκεψη των αρχηγών είχε καταγγείλει τους δανειστές, που απαιτούν γη και ύδωρ. Όταν του δόθηκε ο λόγος εκτός διαδικασίας πριν από την ψηφοφορία, μας πέρασε η ιδέα ότι θα αιτιολογούσε την καταψήφιση του Μνημονίου. Κάναμε, βέβαια, λάθος. Ίσως κάποιος άλλος, όχι ο Απ. Κακλαμάνης. Σε δραματικούς τόνους αναβίωσε τα φαντάσματα ενός εμφυλίου πολέμου, όχι με το λουστραρισμένο αντικομμουνισμό, που λανσάρει ο Καρατζαφέρης, ούτε για να ανασύρει το φόβο της πείνας, όπως ο Παπαδήμος. «Είναι ορατός ο κίνδυνος για ένα νέο διχασμό του έθνους μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών», δήλωσε απειλητικά. Δεν γνωρίζει ο «πρόεδρος» το… συσχετισμό, που λέγαμε; Ποιος διχασμός, όταν μετά βίας καταγράφεται το 15-20% στην υποστήριξη του Μνημονίου κι όλοι αντιλαμβάνονται ποιες κοινωνικές δυνάμεις εκφράζονται εκεί, μήπως η διαπλοκή, που επίσης λέγαμε; Άρα; Η «εθνική συστράτευση» που μας κάλεσε με ρίγος ο Απ. Κακλαμάνης υλοποιούνταν δραματικά έξω από τους τοίχους της Βουλής. Οι ορδές του Παπουτσή αποσοβούσαν τον εθνικό διχασμό και διαφύλασσαν τη συνταγματική τάξη. Έτσι, άλλωστε, γίνεται στις «καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης», ας πούμε στις χούντες!
Ο Απ. Κακλαμάνης «μετέφρασε» πολιτικά αυτή τη βαθιά ανάλυση Βενιζέλου. Δεν είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνει την αποστολή να επενδύσει το ειδικό του βάρος ως ιστορική μορφή της «δημοκρατικής παράταξης» σε καθαρόαιμες καθεστωτικές λύσεις. Και μάλιστα καλυπτόμενος πίσω από τις κατά καιρούς κορώνες του, ανέξοδες όπως αποδεικνύεται στην πράξη, κατά της διαπλοκής. Πριν καταλήξει η σύσκεψη των αρχηγών είχε καταγγείλει τους δανειστές, που απαιτούν γη και ύδωρ. Όταν του δόθηκε ο λόγος εκτός διαδικασίας πριν από την ψηφοφορία, μας πέρασε η ιδέα ότι θα αιτιολογούσε την καταψήφιση του Μνημονίου. Κάναμε, βέβαια, λάθος. Ίσως κάποιος άλλος, όχι ο Απ. Κακλαμάνης. Σε δραματικούς τόνους αναβίωσε τα φαντάσματα ενός εμφυλίου πολέμου, όχι με το λουστραρισμένο αντικομμουνισμό, που λανσάρει ο Καρατζαφέρης, ούτε για να ανασύρει το φόβο της πείνας, όπως ο Παπαδήμος. «Είναι ορατός ο κίνδυνος για ένα νέο διχασμό του έθνους μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών», δήλωσε απειλητικά. Δεν γνωρίζει ο «πρόεδρος» το… συσχετισμό, που λέγαμε; Ποιος διχασμός, όταν μετά βίας καταγράφεται το 15-20% στην υποστήριξη του Μνημονίου κι όλοι αντιλαμβάνονται ποιες κοινωνικές δυνάμεις εκφράζονται εκεί, μήπως η διαπλοκή, που επίσης λέγαμε; Άρα; Η «εθνική συστράτευση» που μας κάλεσε με ρίγος ο Απ. Κακλαμάνης υλοποιούνταν δραματικά έξω από τους τοίχους της Βουλής. Οι ορδές του Παπουτσή αποσοβούσαν τον εθνικό διχασμό και διαφύλασσαν τη συνταγματική τάξη. Έτσι, άλλωστε, γίνεται στις «καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης», ας πούμε στις χούντες!
Σχόλια
