Το εμπεριστατωμένο, αν και πολύπλοκο στον τρόπο έκφρασης, άρθρο (ΣτΣ: «Μια φορά κι έναν καιρό αντήχησε ένα “Όχι”…», Δρόμος, φ. 472, 26/10/2019) του φιλολόγου Νίκου Σταθόπουλου με βρίσκει σύμφωνο στο μεγαλύτερο μέρος του.
Θα ήθελα μόνο να κάνω μία παρατήρηση σε σχέση με την αναθεωρητική παρέμβαση που επιχειρείται από μερίδα ιστορικών που αντιστοιχούν στα προτάγματα της νεοφιλελεύθερης ερμηνείας των πραγμάτων. Συγκεκριμένα προς το τέλος του κειμένου αναφέρεται ότι ακόμη και η προσπάθεια καθιέρωσης της 12ης Οκτώβρη ως κατεξοχήν ημέρας μνήμης του αντιφασιστικού αγώνα, συνιστά λαθροχειρία υπέρ της εξυπηρέτησης στόχων που πόρρω απέχουν από την πραγματική ουσία του αγώνα αυτού. Δηλαδή η ημέρα της απελευθέρωσης δεν αποτελεί το επιστέγασμα αυτού του αντιφασιστικού αγώνα της Εθνικής Αντίστασης, που είχε αφετηρία το ΟΧΙ της 28ης Οκτώβρη; Εκείνο που απορρέει και από την θέση που λίγο νωρίτερα δικαίως υποστηρίζει ο συγγράψας το κείμενο, είναι ότι δεν θα μπορούσε η εξέλιξη των πραγμάτων να ήταν διαφορετική, εφόσον εκείνοι που αντέταξαν το «Όχι», ήταν εκείνοι που συνδέθηκαν με τον Γοργοπόταμο και την ένδοξη Εθνική Αντίσταση. Ποιά ήταν συνεπώς η κατάληξη όλου αυτού του αγώνα aν όχι η 12η Οκτώβρη;
Δεν θα χαρίσουμε λοιπόν στους κάθε είδους αναθεωρητές και καλοθελητές της παγκοσμιοποίησης και του οδοστρωτήρα του νεοφιλελευθερισμού το μέγεθος και την ιστορική αξία της ημέρας της Απελευθέρωσης. Είναι κι αυτή ισάξια της 28ης Οκτώβρη. Το «Όχι» της έναρξης αντιστοιχεί με το «Ναι» του πέρατος αυτού του τιτάνιου αγώνα.
Γιάννης Ζήβας
