Με αφορμή τα γεγονότα στο Ναγκόρνο Καραμπάχ ξαναεμφανίζεται στο δημόσιο διάλογο (έστω και μειοψηφική) η άποψη που θέλει το συμφέρον της χώρας μας να πηγαίνει εξ ορισμού κόντρα σε κάθε προσπάθεια εθνικής αυτοδιάθεσης που αντιτίθεται στο στάτους κβο, όπως αυτό ορίζεται από τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Κάπως έτσι το αίτημα αυτοδιάθεσης των Αρμενίων του Αρτσάχ (παλιότερα ήταν αυτό των Κούρδων ή των Καταλανών) ταυτίζεται με την περίπτωση του προτεκτοράτου των ΗΠΑ στα Βαλκάνια, Κοσόβου, ή με την προσπάθεια της Τουρκίας να νομιμοποιήσει την κατοχή της βόρειας Κύπρου – ή ακόμη και με σενάρια για «ανεξαρτησία» της Θράκης από τους Τούρκους, τα οποία υποτίθεται πως νομιμοποιεί ηθικά και πολιτικά μια αποδοχή ή υποστήριξη αυτονομιστικών κινημάτων ανά τον κόσμο.
Μπαίνουν λοιπόν όλα στο ίδιο τσουβάλι –αφελώς ή όχι, μικρή σημασία έχει– και συσκοτίζουν την πραγματική διάσταση των ζητημάτων. Οι ατελείς εθνογενέσεις των αστικών επαναστάσεων, ο κατακερματισμός των παλιών κραταιών αυτοκρατοριών με την ταυτόχρονη διατήρηση αυτοκρατορικών δικαιωμάτων, τα κύματα αποικιοποίησης και αποαποικιοποίησης, η «ελεγχόμενη» απ’ τον ιμπεριαλισμό κατάρρευση μεταβατικών δια-εθνικών κρατικών οντοτήτων (Γιουγκοσλαβία, ΕΣΣΔ) έχουν αφήσει ανοιχτές εθνικές εκκρεμότητες. Η διεκδίκηση μιας ελεύθερης πατρίδας από λαούς που έχουν υποστεί εθνοκαθάρσεις και διωγμούς, οι οποίοι λόγω των δεδομένων συσχετισμών δεν μπόρεσαν ως τώρα να απελευθερώσουν τα ιστορικά τους εδάφη, δεν μπορεί να ταυτίζεται με τη δημιουργία προτεκτοράτων κατασκευασμένων από τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς. Πόσο μάλλον με την παράνομη στρατιωτική κατοχή εδαφών ενός άλλου κράτους.
Δ.Γκ.
