Σύγκρουση των δυνάμεων που ορίζουν την πορεία του κόσμου
του Απόστολου Αποστολόπουλου
Η Αριστερά συγκινείται δικαίως βλέποντας το δράμα στη Γάζα, αλλά η τύχη του κόσμου παίζεται στην Ουκρανία. Η Μέση Ανατολή, το κουρδικό κράτος, το Παλαιστινιακό, είναι σημαντικά αλλά περιφερειακής σημασίας. Καθοριστική είναι η σύγκρουση στο κέντρο της Ευρώπης, στην Ουκρανία, όπου αναμετρώνται ευθέως, εκ του σύνεγγυς, οι δυνάμεις που μπορούν να ορίσουν την πορεία του κόσμου: Οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Ευρώπη/Ε.Ε. Ένας πόλεμος είναι παγκόσμιος όταν οι εμπλεκόμενοι είναι πλανητικής εμβέλειας.
Η πτώση της ΕΣΣΔ, και συνακόλουθα η παγκοσμιοποίηση, είχαν ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα: Οι ΗΠΑ όσο κυβερνούσαν ό,τι δεν ανήκε ρητά στην ΕΣΣΔ, ήταν πανίσχυρες. Μόλις έπεσε η ΕΣΣΔ, σε λιγότερο από μια δεκαετία, η ισχύς των ΗΠΑ αμφισβητήθηκε και στα δυο βασικά πεδία εξουσίας: το στρατιωτικό και το οικονομικό. Οι ΗΠΑ αντί να παίζουν μεταξύ μιας φθίνουσας Ρωσίας και μιας καθυστερημένης Κίνας βρέθηκαν αντιμέτωπες με δυο ισχυρούς αντίπαλους, συνεργαζόμενους.
Η στρατηγική των ΗΠΑ, αν ποτέ υπήρξε, «αποσύρω την προσοχή μου από την Ευρώπη, στρέφομαι προς την Κίνα» εγκαταλείφθηκε άρον-άρον μετά την αποτυχία ανατροπής του Άσαντ και την επίδειξη ισχύος της Ρωσίας, στυλοβάτη του συριακού καθεστώτος. Έτσι τώρα:
Η σύγκρουση μεταφέρθηκε από την περιφέρεια στο κέντρο, στην καρδιά της Ευρώπης, με στόχο να ελεγχθεί απολύτως η Ευρώπη από τις ΗΠΑ. Ο τρόπος για να επιτευχθεί ο στόχος είναι να απομονωθεί η Ρωσία. Λέγεται ότι κάποιοι στις ΗΠΑ θεωρούν πως το έπαθλο αξίζει ακόμα και έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.
Αποκαλυπτική, σχετικά, είναι η βιασύνη των ΗΠΑ να κατηγορήσουν, χωρίς καμία απόδειξη ώς τώρα, τη Ρωσία ή/και τους ρωσόφωνους ως υπεύθυνους για την κατάρριψη του αεροσκάφους, όπως έκαναν με τον Σαντάμ για τα (ανύπαρκτα) «όπλα μαζικής καταστροφής», πρόσχημα της εισβολής. Τα μεγέθη δεν είναι τα ίδια ούτε τα ρίσκα, αλλά ποιος λέει ότι μιλάει η λογική;
Αυτή τη στιγμή, παντού στον κόσμο, οι διαφορές λύνονται με τα όπλα (και όχι τη διπλωματία) ενώ εξίσου αιματηρές είναι οι οικονομικές αναμετρήσεις σε πλανητικό επίπεδο, εμείς το ξέρουμε καλά. Οι BRICS συγκροτούν το δικό τους οικονομικό σύμπαν, ιδρύοντας δικό τους ΔΝΤ και παγκόσμια τράπεζα. Αν έχουν στη διάθεσή τους κάποιο χρόνο θα μπορέσουν, σύντομα,να ανταγωνιστούν τους αντίστοιχους δυτικούς οργανισμούς, σε κεφάλαια και επιρροή. Ο χρόνος είναι αποφασιστικός παράγων. Γι’ αυτό οι πιέσεις της Δύσης είναι ασφυκτικές και βίαιες.
Η περιφέρεια είναι ο «αδύναμος κρίκος» της δυτικής αυτοκρατορίας. Η Ρωσία χάλασε τα σχέδιά της στη Μέση Ανατολή στηρίζοντας τον Άσαντ και τώρα άναψε φωτιές στην «πίσω αυλή» των ΗΠΑ, με την επίσκεψη του Πούτιν στη Λ. Αμερική. Η Ρωσία χάρισε τα χρέη στην Κούβα, η Κίνα δάνεισε την Αργεντινή ώστε να αποφύγει τη χρεοκοπία. Όρος για να αντιμετωπιστούν τα πλευρικά χτυπήματα Κίνας/Ρωσίας στην περιφέρεια είναι η σιδερένια πειθαρχία και ενότητα στο «κέντρο», στην Ευρώπη. Συνοπτικά: Όπλα και χρήμα, μητροπόλεις και περιφέρεια εμπλέκονται σε μια ενιαία αδυσώπητη μάχη με αμφίβολη έκβαση. Το επίκεντρο βρίσκεται στην Ουκρανία.
Όποιος κατέχει την Ευρασία (χοντρικά, από την Ουκρανία ώς βαθιά στην Ασία) είναι ο κυρίαρχος του πλανήτη Μάκιντερ, 1904. Η Γερμανία υπό τον Χίτλερ επιδίωξε να την κατακτήσει. Η στρατηγική δεν άλλαξε -η Γεωγραφία δεν αλλάζει- άρα και τα συμφέροντα που απορρέουν.
Η διαφορά είναι ότι η Γερμανία επιδίωξε τότε να φάει μόνη της όλο το ψωμί. Τώρα καλείται, ως υποδεέστερη, να συνταχθεί με τις ΗΠΑ, στη μάχη ζωής/θανάτου που εξελίσσεται, στην ίδια περιοχή με τον ίδιο στόχο. Το Βερολίνο φαίνεται να υποκύπτει αλλά ποτέ δεν ξέρεις τις αποστασίες, τις απότομες μεταστροφές, τις τελικές αποφάσεις – ποιοι και γιατί, άραγε, διαδίδουν ότι η Μέρκελ σκέπτεται να αποχωρήσει πρόωρα;
Η Ουκρανία είναι η άκρη της Ευρασίας, από την ευρωπαϊκή πλευρά. Όποιος την κατέχει διαθέτει εφαλτήριο εισβολής ή τείχος προφύλαξης/ απομόνωσης. Διόλου τυχαία η πρόεδρος της Βραζιλίας, Ρούσεφ, σε δήλωσή της (έπαιξε άπαξ) στα ΜΜΕ είπε ότι το μαλαισιανό αεροσκάφος καταρρίφθηκε από λάθος. Στόχος, είπε, ήταν το αεροσκάφος του Πούτιν που είχε περάσει λίγη ώρα πριν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, στις εκλογές του ’12, ζήτησε απαλλαγή από τα μνημόνια, δηλαδή απαλλαγή από το ζυγό του έθνους και εκτινάχθηκε. Μετά το ξέχασε και κόλλησε.
Τώρα στην αφόρητη οικονομική κατάσταση προστίθενται κίνδυνοι ύπαρξης της χώρας. Είναι άκρως επικίνδυνη η εμμονή στα παλιά, στο αμετάθετο των συνόρων, χωρίς προετοιμασία για το άμεσο μέλλον. Οι αλλαγές συνόρων στην Ευρώπη δεν είναι υποθετική προοπτική αλλά γεγονός. Όποιος το «ρισκάρει», θα σβήσει. Είναι αδιάφορο αν επικαλείται τον διεθνισμό του, το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού ή τη διανοητική του καθυστέρηση.
