Διαρροές, παζάρια, εκβιασμοί και εξαγορές με στόχο η συγκυβέρνηση να αποφύγει το μοιραίο βραχυκύκλωμα
του Δημήτρη Υφαντή
Λίγες μόνο εβδομάδες πριν, ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε εκπέμψει τόνο σιγουριάς μιλώντας σε βουλευτές της παράταξής του. «Έχουμε ήδη εξασφαλίσει τους 180», ήταν το νόημα των δηλώσεών του, προκαλώντας τον σχετικό επικοινωνιακό αντίκτυπο: «Δεν μπορεί, κάτι θα γνωρίζει για να εμφανίζεται δημόσια με τέτοια βεβαιότητα».
Ο τεχνητός πολιτικός κλιματισμός αποδείχτηκε τόσο εφήμερος, ώστε σήμερα το «συμμαχικό» μπλοκ κυβέρνησης-διαπλοκής ευτελίζει την προεδρική εκλογή σε επίπεδο «προεδρολογίας», μπας και καλυφτούν τα αφόρητα αδιέξοδα υλοποίησης του Μνημονίου. Δυστυχώς για τους σχεδιασμούς τους, ούτε κι εδώ, παρά τη συντριπτική μιντιακή υπεροπλία, καταγράφουν επιτυχίες. Ως ώρας επιτείνονται και οι κακοφωνίες και οι φυγόκεντρες τάσεις.
Η ουσιώδης αιτία δεν εντοπίζεται στην άλυτη κοινοβουλευτική αριθμητική, ούτε στην άγονη πασαρέλα υποψηφίων. Στο ορόσημο «180» συμπυκνώνεται το αν η συγκυβέρνηση θα αποφύγει το βραχυκύκλωμα που την απειλεί, καθώς στους κόμβους της εμπλοκής ανεβαίνει ο δείκτης της έντασης. Βέβαια σήμερα, σαφώς, δεν εκδηλώνεται ό,τι είθισται να πιστοποιείται ως μία ορισμένη κατάσταση κοινωνικής αναταραχής. Αλλά ίσως, μετά από όλα όσα έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα το κοινωνικό σώμα στην τετραετία των μνημονίων, αυτό δεν θα έπρεπε να λογίζεται ως απόλυτο κριτήριο.
Αντιθέτως: Με δεδομένο το κλίμα της νηνεμίας, που δεν αποδίδεται προφανώς στον… καιρό, παρά λοιπόν την έλλειψη ενεργών αντιστάσεων, γιατί η κυβέρνηση πελαγοδρομεί, παρουσιάζοντας πρωτοφανή δυστοκία να εφαρμόσει προ πολλού ψηφισμένα μέτρα, από τη φορο-ληστεία ώς τις απολύσεις στο Δημόσιο; Η προφανής απάντηση αγγίζει τα όρια της ταυτολογίας. Η «εθνική σωτηρία» πλέον ξεγυμνώνεται: ωμή αρπαγή και εξόντωση. Ακόμη χειρότερα, η σκηνοθετημένη μακρόσυρτη «επιθεώρηση» από τους δανειστές σε Παρίσι και Αθήνα, αποδεικνύεται μεθόδευση απασφάλισης της βόμβας των ιδιωτικών «κόκκινων» χρεών, του τελικού σταδίου της λεηλασίας. Πώς θα διαχειριστούν Σαμαράς, Βενιζέλος και… Χαρδούβελης το φάσμα των κατασχέσεων πρώτης κατοικίας, της άλωσης της καταχρεωμένης παραγωγικής βάσης που έχει απομείνει ενεργή και των μαζικών απολύσεων;
Η εκλογική ήττα της κυβέρνησης καταγράφηκε σαφώς ως διαχειρίσιμη. Η παράταση ζωής της, όμως, ταυτίζεται με την αδιατάρακτη συνέχιση του κυβερνητικού έργου, με άλλα λόγια, του άτεγκτου προγράμματος του μνημονίου. Είναι φανερό πως η αναζωπύρωση της ύφεσης στην Ευρωζώνη, η πολιτική αναταραχή στις χώρες του διευθυντηρίου της Ε.Ε. και οι γεωπολιτικές οξύνσεις καθιστούν μεσοπρόθεσμα, ακόμη πιο ασφυκτικά τα όρια αυτού του «προγράμματος». Συνεπώς; Τι σηματοδοτεί για τους δανειστές-επικυρίαρχους μια κυβερνητική εξουσία στο πειραματόζωο Ελλάδα, η οποία ασθμαίνει και παραπαίει σε παλινωδίες; Μήπως μια άλλη πλειοψηφία, μια άλλη κυβέρνηση ή μια άλλη εκδοχή του Μνημονίου; Γρίφος. Κι η προεδρική εκλογή αγκάθι!
Έτσι, είναι μοιραίο ονόματα (π.χ. Κουβέλης), που εμφανίζονται ως χάρτινοι λαγοί, να προκαλούν εντέλει σοβαρότερες παρενέργειες στο ίδιο το κυβερνητικό στρατόπεδο, παρά στους… εχθρούς. Αίφνης τα φώτα από τη λεγόμενη κεντροαριστερή ανασύσταση, στράφηκαν στην αναμόχλευση της κεντρο-ακρο-δεξιάς. Καραμανλικοί, Κυρ. Μητσοτάκης, υιός Ψυχάρης, Φ. Κρανιδιώτης παρενέβησαν με διαφοροποιημένες στοχεύσεις κατά περίπτωση. Είτε αντιδρώντας στην επανάκαμψη Καρατζαφέρη, είτε προτείνοντας «κεντροδεξιά ηγεμονική» προεδρική υποψηφιότητα στο πρόσωπο του Μεϊμαράκη, κόντρα στη «μεταπολιτευτική κακοδαιμονία της Κεντροαριστεράς» που εκφράζει, λένε, ο Φ. Κουβέλης. Με πρωταγωνιστή τον Μπαλτάκο εντείνονται οι διεργασίες στα δεξιά της Δεξιάς.
Σε αντιστοιχία και ο τραγέλαφος, εκ νέου, για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Αφού παραδώσανε γη και ύδωρ, οι ακραιφνείς πατριδοκάπηλοι βρήκαν έδαφος φτηνής επίδειξης.
Ενώ, ο «προοδευτικός» πόλος της συγκυβέρνησης, έχοντας συνεργήσει στην πιο ακραία ρατσιστική, κατασταλτική πολιτική, ανακάλυψε εχθρό για να σκιαμαχεί. Αναμφισβήτητα, πιο εύκολο έργο από τη διασαφήνιση του «πνεύματος» της 3ης Σεπτέμβρη μεταξύ Ευ. Βενιζέλου και Γ. Παπανδρέου.
Κατά τα άλλα, αυτός ο θίασος της παρακμής και της αποσύνθεσης επενδύει στη διευρυμένη προεδρική πλειοψηφία, εξαγγέλλοντας μείζονες αλλαγές στο Σύνταγμα και το θεσμικό πλαίσιο του πολιτικού συστήματος. Γίνεται; Είναι εφικτό; Θα αποδώσει η φαρέτρα των πιο άθλιων μέσων που θα μετέλθει και ήδη τα δοκιμάζει σε δόσεις; Εξαγορές, διαρροές, εκβιασμοί, καθώς και ποικίλοι αντιπερισπασμοί που θα ενεργοποιηθούν (επίκειται η δίκη της ηγεσίας της Χ.Α.) θα αποδειχτούν άραγε πυροτεχνήματα μπροστά στην ένταση της πολιτικής, οικονομικής και (αναπόφευκτα) κοινωνικής κρίσης; Τα ερωτήματα προδιαγράφουν την κρισιμότητα της συγκαιρινής περιόδου που αναδεικνύεται κομβική σε σημασία.
