Καταγγέλλουν «προγραμματισμένη και σχολαστική προετοιμασία της επίθεσης». Του Πέτρου Αλ Αχμάρ
Συνεχίζεται με αμείωτη ένταση η γαλλική επέμβαση στο βόρειο Μάλι. Την Κυριακή ξεκίνησε επιδρομή στα περίχωρα της πόλης Γκάο, ενώ παράλληλα αναπτύσσεται η συζήτηση για τη «μετεπεμβατική» περίοδο. Η συζήτηση αφορά, ως είθισται, τη διαιώνιση της παραμονής ξένων στρατευμάτων. Είναι χαρακτηριστική η πρόταση του γ.γ. του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν, που αφορά την αποστολή 11.200 κυανόκρανων συνοδευόμενων από μια «παράλληλη δύναμη που θα μάχεται τους εξτρεμιστές». Το Παρίσι, παρότι ανακοίνωσε την απόσυρση των 4.000 στρατιωτών του εντός του Απρίλη, «πρότεινε» ταυτόχρονα να παραμείνουν 1.000 «εξοπλισμένοι ώστε να πολεμήσουν ενάντια στην τρομοκρατία».
Ωμή ήταν, ωστόσο, η παρέμβαση του αμερικανικού Πενταγώνου. Ο Μάικλ Σίχαν, υφυπουργός Άμυνας για ειδικές επιχειρήσεις και συγκρούσεις χαμηλής έντασης, σε ακρόαση στη Γερουσία, όπου συγκρούστηκε με το ρεπουμπλικάνο Μακέιν που πίεζε για παροχή τεχνικής βοήθειας στο Μάλι, δήλωσε απερίφραστα πως «δεν χρειαζόμαστε το στρατό του Μάλι», περιφρονώντας παράλληλα επιδεικτικά τα αφρικανικά στρατεύματα, καθώς «η δύναμη της Οικονομικής Κοινότητας των Κρατών της Δυτικής Αφρικής (CEDEAO) δεν είναι ικανή για τίποτε, είναι μια δύναμη πλήρως ανίκανη». Επίσης, θεωρώντας πως η επίθεση στην Αλ Κάιντα του Ισλαμικού Μάγρεμπ είναι «δουλειά ικανότερων δυνάμεων», δήλωσε πως «ο ΟΗΕ δεν είναι τέτοια δύναμη και δεν πρέπει να αναμένουμε ότι μπορεί να την κάνει», συμπληρώνοντας με νόημα: «Θα είναι δουλειά των Γάλλων, ίσως με δική μας υποστήριξη». Εκθειάζοντας, επομένως, την «απολύτως επιτυχημένη» επέμβαση των Γάλλων που «έδρασαν γρήγορα», οι ΗΠΑ πατάνε πόδι στην περιοχή.
Αριστερή αφωνία
Αν η συζήτηση για τη λεία του διαλυμένου Μάλι έχει ανάψει, δεν ισχύει το ίδιο στους κύκλους όσων δηλώνουν υπέρμαχοι μιας διεθνούς κοινότητας των λαών. Η σιωπή του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι ενδεικτική. Η αγόρευση, μάλιστα, στις 16 Γενάρη, του βουλευτή του ΚΚΓαλλίας François Asensi όπου χαιρέτιζε την εισβολή προσθέτοντας πως «η μη-επέμβαση θα ήταν η χειρότερη πράξη δειλίας» και αναρωτώμενος «Πού είναι η Ε.Ε.; Αυτή η αδράνειά της καταδεικνύει το σημερινό αδιέξοδο στην οικοδόμησή της», ή εκείνη του Ζαν-Λικ Μελανσόν που αντιπρότεινε αλγερινή επέμβαση, αναδεικνύει συν τοις άλλοις την περιφρόνηση τμήματος της ευρωπαϊκής Αριστεράς έναντι των αφρικανικών λαών και των υπαρκτών προοδευτικών τους κινημάτων που χρήζουν υποστήριξης.
Μέσα στο ίδιο το Μάλι, από πέρσι είχε σχηματιστεί το Λαϊκό Κίνημα 22 Μάρτη (ΜΡ22) που, μαζί με το Συντονισμό των Πατριωτικών Οργανώσεων (συσπειρώνει 120 οργανώσεις και κόμματα), διοργάνωναν ως το Γενάρη τεράστιες συγκεντρώσεις εναντίον της επερχόμενης εισβολής. Το ΜΡ22 στην τελευταία του ανακοίνωση καταγγέλλει «το κόμμα του Ολάντ και τους λεγόμενους σοσιαλιστές» για καλλιέργεια ερίδων εντός του βόρειου Μάλι, αλλά και μεταξύ βορρά και νότου, απαγορεύοντας στο στρατό του Μάλι να εισέλθει στο βορρά. Καταγγέλλει, επίσης, τη Γαλλία και τον ΟΗΕ ως ενορχηστρωτές «μιας καμπάνιας πραγματικής δηλητηρίασης της διεθνούς κοινής γνώμης» που «στοχεύει στη μετατροπή της (γαλλικής αποστολής) Serval και της (αφρικανικής αποστολής) Misma σε δυνάμεις δήθεν διαμεσολάβησης και διατήρησης της ειρήνης». Για το ΜΡ22, η Serval ήταν εξαρχής «μια επιχείρηση κατοχής και επαναποικιοποίησης του Μάλι που στόχευε στο διαμελισμό του» και στη «βαλκανοποίηση του Μάλι». «Μια νεοαποικιακή κατοχή που, μέσω της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, της διαμεσολάβησης πρόχειρων και νόθων εκλογών, που έχουν προκηρυχθεί για τέλη Ιούλη, παρά το χάος και τους πρόσφυγες, επιδιώκει να επιβάλει τους ίδιους πολιτικούς ηγέτες και μισθοφόρους στρατιωτικούς-μαριονέτες που έφεραν το Μάλι στην καταστροφή». Το ΜΡ22 συνεχίζει, διωκόμενο, τον αγώνα «για τη δημοκρατική αλλαγή και την εθνική απελευθέρωση».
Κοινή ανακοίνωση τριών κομμάτων της περιοχής
Εξάλλου, τρία γνωστά στην περιοχή κόμματα, το Κ.Κ. Μπενίν, το Επαναστατικό Κ.Κ. Ακτής Ελεφαντοστού και το Επαναστατικό Κ.Κ. Μπουρκίνα Φάσο, με κοινή ανακοίνωσή τους καταγγέλλουν «το γαλλικό ιμπεριαλισμό υπό το Φρανσουά Ολάντ» γι’ αυτόν τον «πόλεμο νεοαποικιακής επίθεσης στο Μάλι». Καταδεικνύουν την «προγραμματισμένη και σχολαστική προετοιμασία της επίθεσης στο Μάλι με σειρά γεγονότων», όπως α) «τη βοήθεια στα διεφθαρμένα καθεστώτα Κοναρέ και Τουρέ για τη διάλυση του στρατού του Μάλι», β) «την επιβολή, μέσω των προσκείμενων στο γαλλικό ιμπεριαλισμό κρατών της Δυτικοαφρικανικής ΟΝΕ (UEMOA), εμπάργκο κατά του Μάλι» και γ) «τη μεθοδική διοργάνωση του διαμελισμού της χώρας με μεσολαβητή το γαλλικό δημιούργημα MNLA». Η εισβολή υλοποιεί το γαλλικό «αντιδραστικό σχέδιο της δεκαετίας του ’50, το οποίο δημιουργούσε τον Κοινό Οργανισμό των Σαχάριων Περιοχών (OCRS) διαμελίζοντας τους λαούς του Μάλι και άλλων χωρών της Σαχελοσαχάριας ζώνης (Αλγερία, Νίγηρα, Μαυριτανία, Μπουρκίνα Φάσο) για να βάλει χέρι στο μεγάλο πλούτο της».
Η ανακοίνωση τονίζει πως «η ασφάλεια των λαών των χωρών-μελών της CEDEAO και της Αφρικανικής Ένωσης κινδυνεύει διπλά: αφενός από το γαλλικό ιμπεριαλισμό και τους συμμάχους του που υιοθετούν κατασταλτικά μέτρα για τη φίμωση των λαών και την κατάπνιξη πάσης μορφής διαμαρτυρίας και λαϊκού εξεγερσιακού κινήματος και αφετέρου από τις τρομοκρατικές τζιχαντιστικές ομάδες που απειλούν να εξαπλώσουν τον πόλεμο στις χώρες που απέστειλαν στρατεύματα στο Μάλι». Ακόμα, επισημαίνει «τις δραματικές συνέπειες αυτού του αντιδραστικού πολέμου που αποσιωπούνται από το γαλλικό ιμπεριαλισμό, του οποίου ο στρατός κατοχής ελέγχει τη διακίνηση των πληροφοριών».
Εξάλλου, στιγματίζει «την ασυνέπεια και τον κυνισμό» Γάλλων και Αγγλοσαξόνων ιμπεριαλιστών που μάχονται τάχα τους τζιχαντιστές τρομοκράτες στο Μάλι ενώ συμμαχούν με τους όμοιούς τους στη Λιβύη και στη Συρία με τη βοήθεια της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ (το οποίο χρηματοδοτεί και εξοπλίζει τους τζιχαντιστές στο Μάλι). Τα κόμματα, αφού «καταγγέλλουν τον άδικο αυτό πόλεμο κατά της κυριαρχίας και των νόμιμων συμφερόντων του λαού του Μάλι», απαιτώντας την άμεση απόσυρση όλων των ξένων στρατευμάτων, καταλήγουν πως «κάθε πολιτικό ζήτημα, ανεξαρτήτως φύσης, πρέπει να αφήνεται στους κυρίαρχους λαούς» καθώς «οι ξένες επεμβάσεις, όπως δείχνει η εμπειρία, ποτέ δεν οδήγησαν σε λύσεις προς το συμφέρον των λαών».
