Να συνεννοηθούμε και να οργανωθούμε, επιτέλους…
Με αφορμή τις δηλώσεις Σταθάκη άνοιξε ξανά η συζήτηση γύρω από το τι και το πώς της επιλογής, αλλά και της δυνατότητας διαγραφής του χρέους. Ευτυχώς! Δυστυχώς, ως συνήθως, κουκουλώθηκε όπως–όπως. Μια ανιαρή τετριμμένη πλειοδοσία αριστεροσύνης, απορροφήθηκε κι αυτή στο όνομα ενός κακώς νοούμενου κομματικού «πατριωτισμού».
Όλη η γκάμα των καυτών επίδικων εντός της Αριστεράς (στάση απέναντι στην Ε.Ε. και το ευρώ, διαπραγμάτευση του χρέους) αλλά και τα αναπάντεχα, όπως ενδεικτικά η υπόθεση των περιουσιακών στοιχείων ορισμένων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, συντηρούν μια άγονη πολεμική, χωρίς άλλο παράγωγο εξόν από τη διατύπωση θέσφατων, στα οποία συντάσσονται παγιωμένες εν πολλοίς εσωκομματικές -και… «εξωκομματικές» βεβαίως- πτέρυγες.
Αλλά αναδεικνύεται κάτι ουσιωδέστερο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όντας ο μοναδικός πολιτικός πόλος με ρεαλιστικές πιθανότητες να ενσαρκώσει το εν δυνάμει ρεύμα μιας μεγάλης αλλαγής, βρίσκεται, είτε το συναισθάνεται είτε όχι, αντιμέτωπος με την ώρα της αλήθειας. Πρόκειται για διεργασία δυναμική. Για παράδειγμα, ο πρόεδρός του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας που είναι και ο κεντρικός του εκφραστής, δεδομένης της απήχησης και της επιρροής του στα λαϊκά στρώματα, δεν είναι τυχαίο πως έχει προβεί σε συγκεκριμένες δεσμεύσεις και όσον αφορά τα βήματα διαπραγμάτευσης του χρέους (πάγωμα πληρωμών) και όσον αφορά την οριοθέτηση απέναντι στο μερκελικό κέντρο της Ε.Ε. Υπό αυτό το πρίσμα κρίνει άραγε ο κόσμος της Αριστεράς συμβολές και διαφοροποιήσεις, από όπου κι αν προέρχονται; Τον πήχη θέτουν οι αγωνίες και οι αναζητήσεις, όχι του μικρόκοσμου του συριζικού στελεχικού δυναμικού, αλλά του μεγάλου λαϊκού ακροατηρίου και βουλευτηρίου.
Κι επειδή οι δηλώσεις Σταθάκη είναι το πρόσφατο επεισόδιο που ερέθισε (και τούτο το σχόλιο κινδυνεύει να κατηγορηθεί πως υπεκφεύγει πετώντας την μπάλα στην εξέδρα): Το κυρίως θέμα είναι τι ακριβώς εξυπηρετούσε η αποστροφή περί 5% του «επαχθούς» χρέους και τι προσφέρει η κεκτημένη λογόρροια. Άλλωστε όταν απαιτούνται επεξηγήσεις εκ των υστέρων, έχει προηγηθεί με βεβαιότητα μια αστοχία. Παραπέρα: είναι δυνατόν μετά από τέσσερα χρόνια κρίσης και Μνημονίων, δύο σχεδόν χρόνια από την πολιτική εκτίναξη και παραμονές της υποτίθεται πολυπόθητης «ανατροπής», οι βασικοί υπεύθυνοι της οικονομικής πολιτικής να παίζουν με την αριθμητική του χρέους; Αυτή η εικόνα όμως αναπαράγεται, γιατί δεν έχει παραχθεί στοιχειωδώς ένα σώμα τεκμηρίωσης, απλό και μάχιμο γύρω από το μείζον αιτούμενο της αποτίναξης των δεσμών της χρέωσης.
Κι έτσι επαναλαμβάνονται και κονταροχτυπιούνται δόγματα εκατέρωθεν. Στον απατηλό «ρεαλισμό» της Ευρωπαϊκής Διάσκεψης για το Χρέος αντιπαραβάλλεται ο μαξιμαλιστικός βερμπαλισμός της «διαγραφής» του χρέους. Λείπουν περιεχόμενα, προϋποθέσεις, απαιτήσεις. Απαιτούνται αναλογίες και αποτιμήσεις από τη Λ. Αμερική ή την Ισλανδία. Και κυρίως επείγει η κατάληξη σε οδικό χάρτη δεσμεύσεων. Μόνο σε μάχιμες θέσεις καλείται η χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία να στηρίξει και να πρωταγωνιστήσει.
Δ.Υφ.
