του Mike Whitney*
Ο Richard Haass του Council on Foreign Relations, δεξαμενής σκέψης του αμερικανικού ΥΠΕΞ, σημειώνει στους Financial Times ότι ο ιρακινός στρατός του Μαλίκι στη Μοσούλη «αποσυντέθηκε» («melted away») από την επίθεση της Αλ Κάιντα. Τον ίδιο ακριβώς όρο χρησιμοποιεί και ο David Gardener σε δικό του άρθρο: «O ιρακινός στρατός αποσυντέθηκε». Αποφάσισα, λοιπόν, να ελέγξω αν και άλλες πηγές κάλυπταν τα γεγονότα με τον ίδιο όρο. Όπως το περίμενα, ήταν κάμποσες και περιελάμβαναν τα Politico, NBC News, News Sentinel, Global Post, Τhe National Interest, ABC News και άλλα. Ο μόνος τρόπος για να εμφανίζεται με τέτοια συχνότητα μια ασυνήθιστη έκφραση σαν αυτή, είναι οι συγγραφείς της να την δανείζονται από κάποια κρατική υπηρεσία – όπως άλλωστε μάλλον συμβαίνει.
Η όλη ιστορία που θέλει 30.000 Iρακινούς στρατιώτες να «τα κάνουν πάνω τους» απέναντι σε 1.500 τζιχαντιστές μέχρι του σημείου να πετούν τα όπλα τους, να φορούν πολιτικά ρούχα και να το σκάνε, απλώς δεν είναι πιστευτή. Πιο αληθοφανής είναι η εξήγηση του Ziad Fadel στο Syria Perspectives blog που θέλει τους πρώην μπααθικούς Ιρακινούς αξιωματικούς «που διοικούσαν το στρατό στη Μοσούλη να εγκαταλείπουν τη θέση τους αφήνοντας 52.000 στρατιώτες χωρίς ηγεσία και προκαλώντας την κατάρρευση του στρατεύματος. Ο σχεδιασμός και η συνεργασία με την Αλ Κάιντα δεν ήταν τυχαία».
Κάθε δημοσιογράφος στα παραπάνω Μέσα Ενημέρωσης στόχο έχει να απαξιώσει τον Μαλίκι. Με άλλα λόγια, ο λόγος που το Ιράκ είναι σήμερα σε τέτοιο χάλι δεν είναι η κατοχή, τα τάγματα θανάτου, το Αμπού Γκράιμπ, οι διαλυμένες υποδομές, το μολυσμένο περιβάλλον, ο θρησκευτικός πόλεμος που πυροδότησαν οι ΗΠΑ στο πλαίσιο του παρανοϊκού τους προγράμματος καταστολής της αντίστασης.
Ο λόγος που το Ιράκ βρίσκεται σε τέτοιο χάλι, είναι ότι ο Μαλίκι είναι μαλάκας και σεχταριστής. Φταίχτη Μαλίκι!
Λέει το MNI News: «Ο Αμερικανός πρόεδρος προειδοποίησε τον Ιρακινό πρωθυπουργό Μαλίκι ότι οι ΗΠΑ επιθυμούν τη συμμετοχή σουνιτών στην κυβέρνησή του, αλλιώς δεν θα του δώσουν τη βοήθεια που χρειάζεται για να αποκρούσει μια επίθεση στη Βαγδάτη». Έχετε ξανακούσει κάτι τέτοιο; Φανταστείτε, ας πούμε, ορδές τζιχαντιστών να βρίσκονται 50 χιλιόμετρα έξω από το Λονδίνο απειλώντας κάθε στιγμή με εισβολή και ο Ομπάμα να τηλεφωνεί στον Κάμερον: «Ξέρεις Ντέιβ, θα θέλαμε πραγματικά να βοηθήσουμε, αλλά πρέπει πρώτα να τοποθετήσεις κάποιους από αυτούς στην κυβέρνησή σου. Θα είχες κάποιο πρόβλημα με αυτό Ντέιβ;».
Ο γνωστός εκφραστής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Tom Friedman, γράφει: «Τελικά ο στρατηγός των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν, Σουλεϊμανί, δεν είναι και τόσο έξυπνος. Ήταν το Ιράν που εξόπλισε του σιίτες του Ιράκ με τις ειδικά σχεδιασμένες βόμβες που τραυμάτισαν τόσους Αμερικανούς στρατιώτες. Το Ιράν ήθελε να μας διώξει. Ήταν το Ιράν που πίεσε τον Μαλίκι να μην υπογράψει συμφωνία που θα επέτρεπε σε αμερικανικά στρατεύματα να παραμείνουν στο Ιράκ. Το Ιράν ήθελε να ηγεμονεύσει περιφερειακά. Λοιπόν, Σουλεϊμανί την πάτησες. Οι δυνάμεις σου είναι τώρα πολύ απλωμένες στη Συρία, στον Λίβανο και στο Ιράκ και οι δικές μας είναι πίσω στην πατρίδα. Καλή σου μέρα» (New York Times).
Ο Friedman παραδέχεται, βασικά, ότι το όλο φιάσκο στο Ιράν σχετίζεται με το Ιράν που αποδείχθηκε ο μεγάλος νικητής στο Ιράκ. Γι’ αυτό ο Ομπάμα κρατά το περίστροφο στον κρόταφο του Μαλίκι: επειδή είναι αποφασισμένος να χτυπήσει την ηγεμονία του Ιράν στη Βαγδάτη.
Το 2002 η κυβέρνηση Μπους ανέθεσε στο Rand Corporation «να αναπτύξει μια στρατηγική για τους ισλαμικούς πληθυσμούς όπου οι ΗΠΑ έχουν εμπορικά ή στρατηγικά συμφέροντα». Το σχέδιο που ανέπτυξαν προέβλεπε τη «συμμαχία με τους σιίτες». Υποστηρίζοντας τους σιίτες οι Αμερικανοί προκάλεσαν μια μαζική εξέγερση σουνιτών που οδήγησε με τη σειρά της σε μια κτηνώδη καταστολή της εξέγερσης από τις ΗΠΑ, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς σουνίτες και μια χώρα ερειπίων. Η διεστραμμένη αντεπίθεση του Πετρέους αποσιωπήθηκε πίσω από το προπέτασμα καπνού του θρησκευτικού πολέμου, ενώ επρόκειτο για ένα γενοκτονικό πόλεμο ενάντια σε εκείνους που ο Ομπάμα τώρα υποστηρίζει στη Μοσούλη και στο Τικρίτ.
Ο Ομπάμα έχει πλέον εγκαταλείψει εντελώς τη στρατηγική Rand και αναζητά τρόπους υποστήριξης των σουνιτών ενάντια στον Άσαντ στη Συρία, ενάντια στη Χεσμπολά και ενάντια στην επιρροή του Ιράν στην περιοχή. Αυτό που συμβαίνει τώρα είχε προβλεφτεί από το 2007 σε άρθρο του Seymour Hersh με τίτλο Η ανακατεύθυνση (The Redirection), όπου στοιχειοθετούνται από τότε οι προθέσεις των ΗΠΑ, του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας να συγκροτήσουν και να αναπτύξουν εξτρεμιστικές θρησκευτικές ομάδες σε μια ευρεία κλίμακα για να χτυπηθούν το Ιράν, η Συρία και η Χεσμπολά.
Το Ισλαμικό Κράτος συνδέεται ήδη με διάφορες μυστικές υπηρεσίες και δεν χρειάζεται απευθείας στήριξη από τις ΗΠΑ. Σύμφωνα με την Daily Express «μέσω συμμάχων όπως η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, η Δύση έχει υποστηρίξει, έμμεσα, ένοπλες ομάδες που από τότε έχουν προσχωρήσει στο Ισλαμικό Κράτος ή άλλες ομάδες σχετικές με την Αλ Κάιντα».Αυτό που έχει σημασία για τον Ομπάμα είναι ότι οι στρατηγικοί στόχοι του Ισλαμικού Κράτους και των ΗΠΑ συμπίπτουν. Αμφότεροι επιδιώκουν ισχυρότερη πολιτική παρουσία για τους σουνίτες, αμφότεροι επιδιώκουν να συρρικνώσουν την ιρανική επιρροή στο Ιράκ, και αμφότεροι στηρίζουν μια προοπτική διαμελισμού της χώρας που ο πρώην πρόεδρος του Council on Foreign Relations, Leslie H. Gelb, αποκάλεσε «τη μόνη βιώσιμη στρατηγική για να διορθωθεί το ιστορικό ελάττωμα του Ιράκ: τη διαίρεση σε τρία κράτη. Των Κούρδων στο Βορρά, των σουνιτών στο κέντρο και των σιιτών στο Νότο».
* Αναδημοσίευση από άρθρο του στο CounterPunch
Μετάφραση: Γ.Τσ.
