Της Βέρας Δαμόφλη
Σαδιστής είναι σίγουρα αυτός που σκέφτηκε να δείχνουν, διαρκώς, όλα τα δελτία ειδήσεων στοίβες χαρτονομισμάτων.
Ένα γκάλοπ ας ερευνήσει τι φαντασιώνονται οι πτωχοί και οι νεόπτωχοι όταν τις βλέπουν. Να βάλουν το χέρι τους μέσα στο γυαλί και να τις αρπάξουν, μάλλον, όλοι. Αλλά όχι όλοι για να τις χαρούν. Πάρα πολλοί τις θέλουν για να πληρώσουν την Εφορία, τα τραπεζικά δάνεια, τους λογαριασμούς, τα χαράτσια. Η κυρίαρχη σημασία που έχει το χρήμα στη μνημονιακή ζωή μας είναι να επιστραφεί σε αυτούς που μας το αρπάζουν. Πλήρης διαστρέβλωση των ανθρώπινων επιθυμιών, αλλά και των αναγκών για ενημέρωση και ψυχαγωγία. Από τους καναλάρχες, που μας τα παίρνουν κι αυτοί και δεν αποδίδουν τίποτα στην κοινωνία, και από την τάχα Δημόσια Τηλεόραση που μνημονεύει με ξένα κόλλυβα.
Η Κύπρος απούσα, η κατάσταση στην Ουκρανία «δυσνόητη», η Συρία σαν να έχει ξεθυμάνει, η Αραβική Άνοιξη ποιος τη θυμάται πια, η τουαλέτα της Μισέλ Ομπάμα απαραίτητη είδηση, το πρόσωπο της φτώχειας αραιά και πού στο ρεπορτάζ κάποιου φιλότιμου δημοσιογράφου.
Ελλιπής ενημέρωση, κακά μελό, διαρκείς επαναλήψεις τηλεοπτικών σειρών, προβολή του πλουτισμού ως υπέρτατη αξία, των υποκριτικών, συμφεροντολογικών συμπεριφορών. Επικράτηση της σαχλαμάρας. Του τηλεοπτικού τζόγου με χαρακτηριστικά επαιτείας. Των τηλεπωλήσεων αγαθών και ανθρώπων. Του έστω και πιο θαμπού λάιφ στάιλ, μαζί με ανόητες ατάκες και τάχα ανεμελιά μέσα στην κρίση, σε πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα.
Όλα είναι χρήμα. Ο πολιτισμός απών. Τα υποκατάστατα αήττητα. Η διαφήμιση: «Θέλεις να μιλάς αντί να το σκέφτεσαι; Στο σπίτι σου μπορείς», συμπυκνώνει την κατεύθυνση προς την αδράνεια.
Δυστυχώς, από το τι θέλει τάχα ο ακροατής δεν μένει ανεπηρέαστη και η φωνή της Αριστεράς. Τι νόημα έχει π.χ. η τόσο κραυγαλέα προβολή της σεξουαλικότητας ενός καλλιτέχνη, οι αθυροστομίες και τα καλιαρντά, έστω κι αν κατακρίνει την κυβερνητική πολιτική και γνωστοποιεί ότι ο πατέρας του έχει κάνει εξορία;
Προκλητική είναι επίσης σήμερα η κοινοποίηση από μία αριστερή ότι έχει παπούτσια Μανόλο Μπλάνικ. Πολύ όμορφα, αλλά πανάκριβα. Η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ ως Κάρι Μπράντσο της δημοφιλούς αμερικανικής σειράς Sex and the City, ομολογούσε το πάθος της για τα παπούτσια, με συνέπεια να μένει και άφραγκη. Δεν καμάρωνε γι’ αυτό. Όλα αυτά καμία σχέση δεν έχουν με το σπάσιμο των ταμπού. Με την αλήθεια.
Αν αντί να αντιστεκόμαστε στην τηλεοπτική δικτατορία, αίφνης γίναμε και σουρεαλιστές, οπαδοί του υπερρεαλιστικού αυτοματισμού και υιοθετούμε π.χ. το γυάλινο σπίτι του Αντρέ Μπρετόν, ας τα βγάλουμε όλα στο φως, παρελθόν, παρόν και σχέδια για το μέλλον και όχι μόνο όσα ο μικροαστισμός και ο ναρκισσισμός μας επιτρέπουν.
Οι σουρεαλιστές, σε περίοδο ανόδου του φασισμού, υιοθέτησαν και τα δύο συνθήματα: «Να αλλάξουμε τον κόσμο» (Καρλ Μαρξ), «Να αλλάξουμε τη ζωή» (Αρτίρ Ρεμπό). Έθεσαν το κίνημά τους «στην υπηρεσία της Επανάστασης». Το 1934 ο Α. Μπρετόν οργάνωσε μία πρωτοβουλία διανοουμένων με σκοπό την αντίσταση ενάντια στον ανερχόμενο φασισμό.
Πόσοι από τους διανοούμενους που έχει η Αριστερά σήμερα, εκτός από βουλευτές και διαφημιστές του εαυτού τους είναι και επαναστάτες; Πόσοι ονειρεύονται την Επανάσταση και εμπνέουν την κοινωνία με το έργο και τις πράξεις τους;
«Το Όνειρο και η Επανάσταση είναι φτιαγμένα για να συμμαχήσουν, όχι για να αποκλείσουν το ένα το άλλο. Να ονειρεύεσαι την Επανάσταση δεν σημαίνει ότι την αποποιείσαι, αλλά ότι την πραγματοποιείς διπλά και δίχως νοητικές επιφυλάξεις».
Αντρέ Μπρετόν.
