…αποτυχία που ίσως να πληρώσει η Αριστερά. Του Γιώργου Τσίπρα
Η επί χρόνια υπόθαλψη του φιδιού της Χρυσής Αυγής από κράτος, κυβέρνηση και ΜΜΕ, έδωσαν τον περασμένο Σεπτέμβριο τη θέση τους στην ολομέτωπη επίθεση. Ωστόσο, αυτό που φιλοδοξούσε η κυβέρνηση Σαμαρά να αποτελέσει συντριπτικό χτύπημα έχει πάρει, πέντε μήνες μετά, τα χαρακτηριστικά μιας κακόγουστης φάρσας. Ο κίνδυνος εκλογικής επιστροφής (ως μπούμερανγκ) μιας φασιστικής Δεξιάς, είναι παραπάνω από ορατός. Οι μακροπρόθεσμοι κίνδυνοι για το λαό και την Αριστερά είναι πολύ μεγαλύτεροι.
Αν ένας από τους στόχους Σαμαρά ήταν το κόντεμα ή και η εξάτμιση της εκλογικής επιρροής της Χρυσής Αυγής και η επανάληψη της διαχείρισης του ακροδεξιού χώρου από τη Ν.Δ., το σχέδιο στέφεται με απόλυτη αποτυχία. Όχι μόνο η Ακροδεξιά δεν επιστρέφει στη Ν.Δ., αλλά οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως είναι αντίθετα το ολοένα αυξανόμενο δυσαρεστημένο (και μη ακροδεξιό) ακροατήριο Σαμαρά που για να τον τιμωρήσει στρέφεται προς τη Χρυσή Αυγή.
Η ολομέτωπη επίθεση ήταν παντελώς «κακόγουστη». Όχι τόσο για αισθητικούς λόγους, όπως τα «μπλουζάκια της Χρυσής Αυγής, μαχαίρι και λάπτοπ» που βρίσκονται σε κατ’ οίκον έρευνες και άλλες τέτοιες φαιδρότητες των ΜΜΕ που περισσότερο πεισμώνουν παρά φοβίζουν το φιλο-χρυσαυγίτικο φρόνημα. Ήταν «κακόγουστη», κυρίως, γιατί πήρε πολύ περισσότερο τα χαρακτηριστικά πολιτικού θεάματος παρά ποινικής δίωξης και περιορισμού της εγκληματικής φασιστικής δράσης, ακριβώς γιατί σκοπός εξαρχής ήταν να συνδυαστεί η δίωξη για τα γνωστά κακουργήματα της νεοναζιστικής οργάνωσης με την εξόφθαλμη επιδίωξη εκλογικού περιορισμού της για στενό κομματικό όφελος μιας μνημονιακής αντιλαϊκής κυβέρνησης, ενώ ταυτόχρονα προφανείς είναι και οι διεθνείς, εκτός Ελλάδας, επιταγές στην επιλογή αυτή της κυβέρνησης Σαμαρά.
Η φιλολογία για κατηγορίες περί κατάλυσης του πολιτεύματος (όταν μάλιστα οι ίδιοι οι μνημονιακοί έχουν καταντήσει το Σύνταγμα κουρέλι) και η αναγωγή της αναζήτησης οπλισμού σε βασικό ζήτημα της δίωξης, έρχονται να προστεθούν σε μια εξαρχής προβληματική ποινική προσέγγιση, όπου η κεντρική κατηγορία περί εγκληματικής οργάνωσης περιορίζεται στα πιο γνωστά, μετρημένα, κακουργήματα της Χρυσής Αυγής, ενώ το πλήθος των εκατοντάδων δολοφονικών επιθέσεων με άνωθεν εντολές (των οποίων άλλωστε αποτέλεσμα ήταν και ο φόνος του Παύλου Φύσσα), που στοιχειοθετεί δίχως καμιά αμφιβολία τον εγκληματικό της χαρακτήρα, μένει ουσιαστικά εκτός κατηγορητηρίου. Υπ’ αυτούς τους όρους, το μέλλον είναι άδηλο και η έκβαση της δίκης, το ποιοι, πόσοι και με ποια κατηγορία θα καταδικαστούν, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη μελλοντική βούληση και τα μικροσυμφέροντα της πολιτικής εξουσίας.
Η συνεχιζόμενη δημοσκοπική άνοδος της Χρυσής Αυγής είναι από μόνο του εξαιρετικά αρνητικό γεγονός, ειδικά μετά το φόνο του Π. Φύσσα και την «ανακάλυψη» από τα ΜΜΕ του νεοναζισμού της, αφού κατά κάποιο τρόπο είναι τώρα που «νομιμοποιείται» η Χρυσή Αυγή, μετά από όσα έγιναν. Ο ρόλος της «κακόγουστα» στημένης επίθεσης εναντίον της το προηγούμενο διάστημα έχει παίξει ρόλο σε αυτό. Αυτός που απειλείται μακροπρόθεσμα δεν είναι ο Σαμαράς, του οποίου ο τυχοδιωκτικός σχεδιασμός ναυάγησε άδοξα, αλλά ο λαός και η Αριστερά. Αντίθετα, ο Σαμαράς και το μνημονιακό μπλοκ διαθέτουν την ευελιξία ενός plan B και η «αξιοποίηση» της ψήφου στη νεοναζιστική οργάνωση που ξανα-εκτινάσσεται είναι βέβαιο πως απασχολεί ήδη τους σκοτεινούς σχεδιαστές των επιτελείων τους, που απεργάζονται νέους τυχοδιωκτισμούς…
