Ο Καλλικράτης, τα μνημόνια και η κυβερνητική πολιτική έχουν αποδυναμώσει και απαξιώσει το θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης Α΄ βαθμού, στο πλαίσιο της ευρύτερης στρατηγικής του νεοφιλελευθερισμού που σταθερά επιδιώκει τη μεταφορά του κέντρου βάρους των κοινωνικών παροχών στην ιδιωτική σφαίρα.
Ο τοπικός χώρος, όμως, μπορεί ακόμα να αποτελέσει κύτταρο αντίστασης, δημιουργίας, αλληλεγγύης και εγρήγορσης της κοινωνίας – καίτοι το παρόν οικονομικό πλαίσιο παρέχει προφανώς περιορισμένες δυνατότητες.
Κι αυτό, για μένα, είναι το ζητούμενο σ’ αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές Α’ βαθμού, του 2014 της κρίσης.
Γι’ αυτό δεν καταλαβαίνω γιατί να μας ενδιαφέρει ο… «ροζ χάρτης» – δηλαδή να «φανεί» το βράδυ των εκλογών στις τηλεοράσεις ότι όλη η Ελλάδα είναι με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό θα προκύψει λόγω του ότι το χρίσμα του ΣΥΡΙΖΑ θα το έχουν οι επίδοξοι «νικητές» των αυτοδιοικητικών εκλογών Α’ βαθμού, ανεξάρτητα αν αυτοί/ες εκφράζουν και εμπνέουν τη μαχόμενη τοπική κοινωνία, συσπειρώνουν τις δυνάμεις της πολιτικής και κοινωνικής Αριστεράς και εμπνέονται από ένα όραμα αγώνα, αντίστασης, αλληλεγγύης και νίκης για το λαό.
Με μόνα δηλαδή κριτήρια ότι είναι στο δικό μας ή στον «ευρύτερο» (πολύ «ευρύτερο» όμως…) χώρο, κάνουν τα «σωστά» deals με διάφορους άλλους υποψήφιους (μνημονιακούς ή μη) και τελικά πλασάρονται ως… «γκανιάν».
Ο ροζ χάρτης της νύχτας των εκλογών, εφόσον πράγματι νικήσουν οι χρισμένοι βέβαια, δεν θα σημαίνει ότι στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί το κίνημα στήριξης της κυβέρνησης της Αριστεράς.
Είναι πιο ρεαλιστικό να φανεί η πραγματική κλίμακα του κινήματος και να πλειοψηφήσει εκεί όπου αυτό πράγματι έχει ισχυρό ρεύμα. Και ξεκινώντας από αυτούς τους δήμους, τους δήμους μας, να χτιστεί και να συσπειρωθεί το κίνημα νίκης, αντί να ποντάρουμε ότι θα συνεπάρουμε τον κόσμο από την εικονική πραγματικότητα του… «ροζ χάρτη» και -ακόμα χειρότερα- αυτό να μας αρκεί.
Αντώνης Σηφάκης
