To editorial του Δρόμου της Αριστεράς
Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στη Μυτιλήνη δεν έχει προηγούμενο. Επίσκεψη, πάντως, δεν τη λες. Επίσκεψη ενός πολιτικού ηγέτη (και μάλιστα στην περιφέρεια) σημαίνει άμεση επαφή με τους πολίτες και τους φορείς κάθε περιοχής, προφανώς σε ανοιχτή γραμμή με τα Μέσα Ενημέρωσης, όχι μόνο τα κεντρικά, αφού είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις -κι είναι επιβεβλημένο και σωστό- να δίνεται έμφαση στα τοπικά ΜΜΕ. Ε, λοιπόν, καμία απολύτως σχέση! Τον Α. Σαμαρά συνόδευσε αποκλειστικά και μόνο ένας (αρ.1) δημοσιογράφος -από ποιο Μέσο άραγε;- από τη ΝΕΡΙΤ, ενώ απαγορεύτηκε κάθε επαφή με τους ντόπιους πολιτικούς συντάκτες. Μια επικοινωνιακή κάλυψη απόλυτα εναρμονισμένη με τις εξής τρεις προγραμματισμένες συναντήσεις: Στην υπηρεσία δίωξης μεταναστών, σε μία μονάδα μεταποίησης και σε κλειστή συγκέντρωση κομματικών στελεχών και υποψηφίων – αυτά…
Τα ίδια, πάνω-κάτω, σε επόμενους σταθμούς, ασφαλώς δεν πρόκειται για «πορεία στο λαό». Πρόκειται για σκηνοθεσία απαγωγής, για την ακρίβεια «αυτοαπαγωγής». Ο Σαμαράς εξαφανίζει τον εαυτό του και δοξάζεται εκ του ασφαλούς εμφανιζόμενος, ως διά μαγείας, σε στημένο περιβάλλον. Άλλωστε, τι να πει και σε ποιον; Ασθενείς πετάγονται έξω από τα νοσοκομεία και μετά την κατακραυγή ακολουθεί ντροπιαστική «επανόρθωση», το νομοσχέδιο που μετατρέπει τις παραλίες σε τσιμέντο αποσύρεται κακήν-κακώς, ενώ ούτε την εξευτελιστική ελεημοσύνη υφαρπαγής ψήφων της τελευταίας στιγμής δεν είναι ικανοί να οργανώσουν και τυφλωμένοι από την υστερία των απάνθρωπων «κριτηρίων», μένουν με το μέρισμα στα… ταμεία.
Τα κρούσματα ανισορροπίας, λοιπόν, για όποιον έχει την υποχρέωση να υπερασπιστεί τέτοια δείγματα υπαρκτής πολιτικής γραφής στην καθημερινότητα, είναι αναμενόμενα. Πόσο μάλλον όταν προηγείται βεβαρημένο ιστορικό. Διαπιστωμένο, με τη βούλα. Εντός αντι- μνημόνιο, ενώ μηχανορραφεί με τον Μπαρόζο και στήνει, από τότε, προξενιό με τον Βενιζέλο. Ταπεινωτική εξομολόγηση («ουδείς αναμάρτητος») μπροστά στη Μέρκελ, σε διεθνή μετάδοση. Επ’ αυτοφώρω εκτεθειμένος με τον Μπαλτάκο. Πόσα να αντέξει ένας Σαμαράς; Βγαίνει για περίπατο μπροστά στη Βουλή και απαντά στην εμβρόντητη περαστική: «Είμαι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας!». Το άλλο άκρο, δηλαδή, της ενοχικής αγοραφοβίας.
Πώς ερμηνεύεται; Το πολιτικό σύστημα αλώβητο, υπό τα κυβερνητικά προσωπεία του διδύμου -αρκεί έτσι, ατόφιο, χωρίς άλλους χαρακτηρισμούς- Σαμαρά και Βενιζέλου είναι ως πρόβλεψη, μάλλον χλομή. Γι’ αυτό και οι μονομανείς «σωτήρες» εκδηλώνουν συμπτώματα γενικευμένης απορρύθμισης. Συνδυάζοντας παραληρήματα με ιδέες μεγαλείου, πανικούς ανασφάλειας με τάσεις φυγής, ακόμη και ανησυχητικές ενδείξεις αυτοκτονικού ιδεασμού.
Τελευταίο ανησυχητικό, οι εξάρσεις «αγοραφοβίας». Προσοχή: Καμία σχέση με το δόγμα τυφλής πίστης στις επιταγές των «αγορών» που διακήρυξαν ανενδοίαστα, με ένα στόμα, όταν αντίκρισαν ξανά, πρωθυπουργός και αντιπρόεδρος, φρέσκο-φρέσκο το ρευστό που έπνιξε τη χώρα στα λύματα της χρεοκρατίας. Η επιστήμη, εδώ, δεν σηκώνει ούτε διαστρεβλώσεις ούτε παραχαράξεις. Για την Αγορά του Δήμου, γίνεται τώρα λόγος, για την Αγορά του λαού, δηλαδή, την πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Αυτήν την Αγορά του λαού, αυτοί, Σαμαράς και Βενιζέλος, δικαίως την τρέμουν.
