Δραματική η απαίτηση για θετική πρόταση διεξόδου. Του Μιχάλη Σιάχου.
Μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα το σκηνικό της καταστροφής ολοκληρώνεται και απειλεί. Ο πρωτοφανής καταιγισμός τρομοκρατικής πληροφόρησης, σε συνδυασμό με τις κυνικές κυβερνητικές απειλές και το χείμαρρο μέτρων που συνιστούν κοινωνική γενοκτονία, προκαλούν, σχεδόν αυτόματα, ένα φυσικό μούδιασμα, που εμπεριέχει οργή, φόβο και κυρίως αναζήτηση.
Ο προηγούμενος κύκλος έκλεισε, εγγράφοντας παρακαταθήκες και η απεργία της Τετάρτης έδειξε διαθέσεις και δυνατότητες για τον επόμενο κύκλο αγώνων. Κάθε μέρα που περνά εμπεδώνεται όλο και περισσότερο ότι η χώρα βιώνει το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου. Η χρεοκοπία (με όποιο επιθετικό προσδιορισμό και να προτάξουμε) είναι παρούσα και γεμίζει ασφυκτικά τον κοινωνικό καιάδα. Η καθημερινή, βιωματική σχέση κάθε ανθρώπου με την πραγματικότητα επιβεβαιώνει το τέλος εποχής.
Πλέον τα σχήματα (ψεύτικα ή πραγματικά) που προωθούνται από την κυβέρνηση, το δικομματισμό, τους ευρωκράτες ή τον αστισμό και τα ΜΜΕ δεν πείθουν. Ο μέσος άνθρωπος έχει πιστέψει βαθιά μέσα του ότι η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη. Τα αποτελέσματα της προχτεσινής έρευνας της Public Issue αναδεικνύουν ορισμένα ξεκάθαρα δεδομένα.
Το 85% δηλώνει ότι η χώρα κινείται στη λάθος κατεύθυνση. Επιπλέον, οι… φιλότιμες προσπάθειες της κυβέρνησης και των αφεντικών της, στο όνομα πάντα της «κρισιμότητας της κατάστασης» και της «σωτηρίας της χώρας», να επιβάλλουν συναίνεση ή λύσεις οικουμενικής κυβέρνησης, δεν αποδίδουν. Στην αντίστοιχη ερώτηση της έρευνας μόλις το 18% θεωρεί ότι μπορεί να αποτελέσουν λύση τέτοια σχήματα, την ίδια ώρα που οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ. συγκεντρώνουν μονοψήφια ποσοστά.
Στην ερώτηση ποια είναι η καλύτερη κυβέρνηση για τη χώρα, η απάντηση ούτε ΠΑΣΟΚ – ούτε Ν.Δ. συγκεντρώνει το συντριπτικό 73%. Στην πρόθεση ψήφου, ο δικομματισμός δεν φτάνει στο 50%, ενώ η αποχή και η αντικομματική ψήφος αποδοκιμασίας φτάνει στο 34%. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι, επίσης, το 17% (από 7%!) που θεωρεί ότι το βασικό πρόβλημα της συγκυρίας είναι τα κόμματα και η πολιτική.
Τα συγκεκριμένα δεδομένα προσφέρονται για πολλά συμπεράσματα. Τα πιο προφανή από αυτά είναι και τα πιο αποκαλυπτικά. Η κρίση του πολιτικού συστήματος εν μέσω χρεοκοπίας και καταστροφής πλέον βοά. Η κοινωνία αντιλαμβάνεται πολύ καλά τα αδιέξοδα. Η ριζοσπαστικοποίηση (με διάφορες εκφράσεις) είναι παρούσα και καθημερινά όλο και περισσότεροι γυρίζουν την πλάτη στο απονομιμοποιημένο πολιτικό σύστημα. Την ίδια ώρα, η Αριστερά αν και «τσιμπάει» κάποια δημοσκοπικά ποσοστά, δεν αποτελεί το αποκούμπι, δεν αποτελεί έστω το… απάγκιο της δύσκολης περιόδου.
Αυτό που φαίνεται περίτρανα είναι ότι ο, σαστισμένος, μπερδεμένος, οργισμένος, φοβισμένος λαός αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο, αντιλαμβάνεται πολύ καλά αυτό που προδιαγράφεται και αναζητά διέξοδο. Η απαίτηση για μια θετική πρόταση διεξόδου γίνεται καθημερινά όλο και πιο δραματική, όλο και πιο κραυγαλέα.
Η διεκδίκηση κεκτημένων, η πάλη σε επίπεδο αιτημάτων ξεπερνιέται ταχύτατα από τον οδοστρωτήρα της χρεοκοπίας. Οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο και σχετίζεται με την ίδια την επιβίωση του λαού και της χώρας.
Οι επί μέρους αγώνες επιβάλλεται από την πραγματικότητα να συγκεντρώσουν τα πυρά τους στο βασικό, στο κυρίαρχο και να δώσουν απαντήσεις που θα αναδεικνύουν την μετά το «τέλος εποχής» περίοδο.
Η δραματική αναζήτηση διεξόδου δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών ή συνέχισης από την πλευρά της Αριστεράς των λογικών με τις οποίες πορεύτηκε μέχρι σήμερα. Επαναπροσδιορίζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο καλείται να κάνει πολιτική και επανακαθορίζει ακόμα και την ίδια την πολιτική που απαιτείται –αν θέλει, βέβαια, να είναι χρήσιμη και προσανατολισμένη στην κοινωνία και τις ανάγκες της.
Για την Αριστερά σήμερα η πεπατημένη είναι αδιέξοδη όσο και η συνταγή της τρόικας. Ή θα απαντήσει θετικά και πειστικά στη δραματική έκλυση για θετική διέξοδο ή θα ξεπεραστεί και αυτή από την πραγματικότητα, εντασσόμενη στο τέλος εποχής.
Η απαίτηση κορυφώνεται, αλλά και ο χρόνος, ταυτόχρονα, λιγοστεύει…
Ο προηγούμενος κύκλος έκλεισε, εγγράφοντας παρακαταθήκες και η απεργία της Τετάρτης έδειξε διαθέσεις και δυνατότητες για τον επόμενο κύκλο αγώνων. Κάθε μέρα που περνά εμπεδώνεται όλο και περισσότερο ότι η χώρα βιώνει το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου. Η χρεοκοπία (με όποιο επιθετικό προσδιορισμό και να προτάξουμε) είναι παρούσα και γεμίζει ασφυκτικά τον κοινωνικό καιάδα. Η καθημερινή, βιωματική σχέση κάθε ανθρώπου με την πραγματικότητα επιβεβαιώνει το τέλος εποχής.
Πλέον τα σχήματα (ψεύτικα ή πραγματικά) που προωθούνται από την κυβέρνηση, το δικομματισμό, τους ευρωκράτες ή τον αστισμό και τα ΜΜΕ δεν πείθουν. Ο μέσος άνθρωπος έχει πιστέψει βαθιά μέσα του ότι η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη. Τα αποτελέσματα της προχτεσινής έρευνας της Public Issue αναδεικνύουν ορισμένα ξεκάθαρα δεδομένα.
Το 85% δηλώνει ότι η χώρα κινείται στη λάθος κατεύθυνση. Επιπλέον, οι… φιλότιμες προσπάθειες της κυβέρνησης και των αφεντικών της, στο όνομα πάντα της «κρισιμότητας της κατάστασης» και της «σωτηρίας της χώρας», να επιβάλλουν συναίνεση ή λύσεις οικουμενικής κυβέρνησης, δεν αποδίδουν. Στην αντίστοιχη ερώτηση της έρευνας μόλις το 18% θεωρεί ότι μπορεί να αποτελέσουν λύση τέτοια σχήματα, την ίδια ώρα που οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ. συγκεντρώνουν μονοψήφια ποσοστά.
Στην ερώτηση ποια είναι η καλύτερη κυβέρνηση για τη χώρα, η απάντηση ούτε ΠΑΣΟΚ – ούτε Ν.Δ. συγκεντρώνει το συντριπτικό 73%. Στην πρόθεση ψήφου, ο δικομματισμός δεν φτάνει στο 50%, ενώ η αποχή και η αντικομματική ψήφος αποδοκιμασίας φτάνει στο 34%. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι, επίσης, το 17% (από 7%!) που θεωρεί ότι το βασικό πρόβλημα της συγκυρίας είναι τα κόμματα και η πολιτική.
Τα συγκεκριμένα δεδομένα προσφέρονται για πολλά συμπεράσματα. Τα πιο προφανή από αυτά είναι και τα πιο αποκαλυπτικά. Η κρίση του πολιτικού συστήματος εν μέσω χρεοκοπίας και καταστροφής πλέον βοά. Η κοινωνία αντιλαμβάνεται πολύ καλά τα αδιέξοδα. Η ριζοσπαστικοποίηση (με διάφορες εκφράσεις) είναι παρούσα και καθημερινά όλο και περισσότεροι γυρίζουν την πλάτη στο απονομιμοποιημένο πολιτικό σύστημα. Την ίδια ώρα, η Αριστερά αν και «τσιμπάει» κάποια δημοσκοπικά ποσοστά, δεν αποτελεί το αποκούμπι, δεν αποτελεί έστω το… απάγκιο της δύσκολης περιόδου.
Αυτό που φαίνεται περίτρανα είναι ότι ο, σαστισμένος, μπερδεμένος, οργισμένος, φοβισμένος λαός αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο, αντιλαμβάνεται πολύ καλά αυτό που προδιαγράφεται και αναζητά διέξοδο. Η απαίτηση για μια θετική πρόταση διεξόδου γίνεται καθημερινά όλο και πιο δραματική, όλο και πιο κραυγαλέα.
Η διεκδίκηση κεκτημένων, η πάλη σε επίπεδο αιτημάτων ξεπερνιέται ταχύτατα από τον οδοστρωτήρα της χρεοκοπίας. Οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο και σχετίζεται με την ίδια την επιβίωση του λαού και της χώρας.
Οι επί μέρους αγώνες επιβάλλεται από την πραγματικότητα να συγκεντρώσουν τα πυρά τους στο βασικό, στο κυρίαρχο και να δώσουν απαντήσεις που θα αναδεικνύουν την μετά το «τέλος εποχής» περίοδο.
Η δραματική αναζήτηση διεξόδου δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών ή συνέχισης από την πλευρά της Αριστεράς των λογικών με τις οποίες πορεύτηκε μέχρι σήμερα. Επαναπροσδιορίζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο καλείται να κάνει πολιτική και επανακαθορίζει ακόμα και την ίδια την πολιτική που απαιτείται –αν θέλει, βέβαια, να είναι χρήσιμη και προσανατολισμένη στην κοινωνία και τις ανάγκες της.
Για την Αριστερά σήμερα η πεπατημένη είναι αδιέξοδη όσο και η συνταγή της τρόικας. Ή θα απαντήσει θετικά και πειστικά στη δραματική έκλυση για θετική διέξοδο ή θα ξεπεραστεί και αυτή από την πραγματικότητα, εντασσόμενη στο τέλος εποχής.
Η απαίτηση κορυφώνεται, αλλά και ο χρόνος, ταυτόχρονα, λιγοστεύει…
Σχόλια
