του Παντελή Τζαβέλλα
Οι ανεμβολίαστοι υγειονομικοί της Αθήνας-Πειραιά είναι, απ’ όσο γνωρίζω, οι μόνοι που έβαλαν το κεφάλι τους στο ντορβά για την ελευθερία τους και αντικειμενικά για την ελευθερία όλων μας. Πέντε μήνες στερούνται το μισθό τους και τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα, αντιμετωπίζουν δε την απειλή της απόλυσης. Στο διάστημα αυτό συγκροτήθηκαν σε σώμα και προχώρησαν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες σε συνελεύσεις και διαβούλευση για το δέον γενέσθαι. Η προσπάθεια τους απέδωσε 16 μαζικές συγκεντρώσεις, στο πάρκο Ελευθερίας, μία από αυτές στο Θησείο, και 50 πορείες στο κέντρο της Αθήνα. Ταυτόχρονα έχει αποκαλυφθεί η εκδικητικότητα του κράτους απέναντι τους από δύο αναντίρρητα γεγονότα: τη μεταδοτικότητα από τούς εμβολιασμένους που υπηρετούν στα νοσοκομεία και τη πανθομολογούμενη αδυναμία τού συστήματος να ανταποκριθεί στις ανάγκες των νοσηλευόμενων ασθενών λόγω τού αποδεκατισμού του (αναστολές εργασίας, νοσηλείες- μεταδοτικότητα των εμβολιασμένων, εργασιακή κόπωση, παραιτήσεις). Παράλληλα πρέπει να σημειωθεί η στάση των άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων, υπέρμαχων κατά τα άλλα τού δικαιώματος στην εργασία και των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, πού χαρακτηρίζεται από σιωπή, απουσία από τις κινητοποιήσεις τους και απροθυμία ακόμα και να αναφερθούν σε αυτό το μείζον κοινωνικό-υγεινομικό θέμα που βρίσκεται και στη καρδιά των συνταγματικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων τού κόσμου της εργασίας.
Ιδιαίτερη και οδυνηρή εντύπωση επίσης προκαλεί η απουσία της μικρής μερίδας οργανώσεων της αριστεράς και του αντίστοιχου τύπου, πού υποστηρίζουν την άρση της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, από τις ανωτέρω κινητοποιήσεις και τη συμπαράταξη με αυτό το δίκαιο αγώνα. Όλα αυτά, αποτελούν φυσικά αιτία προβληματισμού.
Ορμώμενος από τις ανωτέρω διαπιστώσεις οδηγούμαι στο παρακάτω προβληματισμό: Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός έχει μία γενεαλογία, αποτελεί ένα ενδιάμεσο στάδιο της επιχείρησης «Σοκ και Δέος» πού καταλήγει στον εξ αρχής στόχο της «μεγάλης επανεκκίνησης», δηλαδή της τεράστιας αναδιάρθρωσης της οικονομίας, των εργασιακών και εν γένει ανθρώπινων σχέσεων, και αυτού ακόμα τού ανθρωπολογικού τύπου (1). Χρονολογικά προηγήθηκε η κατασκευή τού κινδύνου από τον ιό και με αυτό το εργαλείο εφαρμόστηκαν τα πειραματικά εμβόλια με ενδιάμεσο στόχο τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Ο τελευταίος υπηρετεί ταυτόχρονα την εμπέδωση της υπακοής των ανθρώπων, αφετέρου την αποδοχή της εξάρτησης τους στο εξής από τις φαρμακευτικές σε μία σχέση που αντιγράφει την εξάρτηση των αγροτών από τούς σπόρους των εταιρειών και τη παραλυσία μπρός στις αλλαγές πού επαγγέλλεται η «μεγάλη επανεκκίνηση». Και κάτι ακόμα, την εξαφάνιση των ανεμβολίαστων πού αποτελούν την ομάδα ελέγχου των παρενεργειών και θανάτων των εμβολιασμένων.
Δυστυχώς αυτή η συζήτηση δεν έγινε, δεν αξιολογήθηκε αυτή η παγκόσμια επιχείρηση ως τομή στην εξέλιξη τού καπιταλισμού, ως νέα ποιότητα, παρά ως συνέχεια του και απλώς αφορμή κερδοφορίας για τις φαρμακευτικές εταιρείες. Μια τέτοια ρηχή αντίληψη συνεπάγεται ότι δεν υπάρχει λόγος αναστοχασμού ούτε για τον τρόπο που είχαμε θεωρήσει τα πράγματα αλλά ούτε και για τον εαυτό μας. Το μόνο πού έμενε ήταν να αποδυθούμε σε ένα νέο αγώνα ενάντια στον αυταρχισμό και τα οικονομικά βάρη πού σηκώνουν οι εργαζόμενοι και να συνεχίσουμε με τον τρόπο πού ξέραμε: Την εμμονή στα λάβαρα και τα συνθήματα πού μάς οριοθετούν. Έτσι δεν μένει χώρος για έγνοια για ένα κίνημα που δεν υπακούει σε δεδομένο πολιτικό πρόταγμα, που λειτουργεί αυτόνομα και επικίνδυνα για την ασφάλεια των παραδοσιακών απόψεων μας. Ένα κίνημα πού η ταυτότητα του θα καθοριστεί από όσους συμμετέχουν και το στηρίζουν, πού τα αιτήματα και οι μορφές δράσης του θα καθοριστούν από όσους συμμετέχουν σε αυτό. Υπάρχουν πολλοί αγωνιστές και ελάχιστες οργανωμένες δυνάμεις πού ομνύουν στην αυτονομία των κινημάτων. Ιδού η Ρόδος και εμπρός για το πήδημα.
1) Από όσο γνωρίζω η πρωιμότερη και πληρέστερη παρουσίαση στα ελληνικά τού βιβλίου τού Klaus Schwab «μεγάλη επανεκκίνηση» στην ιστοσελίδα sarajevomag.net πατάτε στην «υποστήριξη-επικοινωνία» και μετά search όπου αναζητάτε «αναδιάρθρωση 29/10/2020» 1,2,3
