«Ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ, σου βγαίνει πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας και υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης». Η παραπάνω φράση του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη συμπυκνώνει τη στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας κόντρα στα κόμματα της αντιπολίτευσης και το μετεκλογικό ενδεχόμενο σχηματισμού «κεντροαριστερής» κυβέρνησης – «κυβέρνησης των ηττημένων» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει). Τα παραπάνω διανθίζονται με έντονη κινδυνολογία για «σχέδιο Δήμητρα», «κλείσιμο τραπεζών», «απώλεια της επενδυτικής βαθμίδας» ακόμη και «εθνικό νόμισμα».
Η Ν.Δ. σερβίρει ένα ξαναζεσταμένο «καλοκαίρι του 2015», προσπαθεί να επιβάλει την «ανασφάλεια» ως επίκεντρο του προεκλογικού διαλόγου και να εμφανίσει την ίδια ως τον μοναδικό πυλώνα σταθερότητας της χώρας. Άμεσος στόχος του Κ. Μητσοτάκη είναι να πιέσει το κοντινότερο προς αυτόν κόμμα, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, αποσπώντας από αυτό ψηφοφόρους του λεγόμενου «ακραίου κέντρου» που δεν βλέπουν με θετικό μάτι την πιθανότητα κυβερνητικής συγκατοίκησης με τον ΣΥΡΙΖΑ – ψηφοφόροι που στις προηγούμενες εκλογές μπορεί να στήριξαν τη Ν.Δ. αλλά τώρα έχουν απογοητευτεί από την πολιτική της.
Η πραγματικότητα είναι πως το επονομαζόμενο σχέδιο «Δήμητρα», μια πλατφόρμα ηλεκτρονικών συναλλαγών με εγγυητή το κράτος και όχι τις τράπεζες, υπάρχει εδώ και χρόνια στο πρόγραμμα του ΜέΡΑ25, αποτελώντας κατά τον Γ. Βαρουφάκη και ένα από τα κύρια εργαλεία του Plan-B μιας κυβέρνησης του κόμματος του σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ. Όπως και με άλλες προγραμματικές προτάσεις του εν λόγω κόμματος το πρόβλημα είναι πως αποτελούν τεχνοκρατικά σχέδια επί χάρτου που παραβλέπουν ή υποτιμούν τις πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις μιας πορείας ρήξης – και αυτό χωρίς δηλαδή να βγάζουν οι εκφραστές τους ουσιαστικά συμπεράσματα από την εμπειρία του 2015 και τις πραγματικές αιτίες της ήττας που ακολούθησε.
Ακόμη όμως και αυτού του τύπου οι τεχνοκρατικές λύσεις εξοστρακίζονται από τον δημόσιο διάλογο. «Αδιαμφισβήτητη η θέση της Ελλάδας στο ευρώ» διαβεβαιώνουν σε όλους τους τόνους τα τρία μεγάλα συστημικά κόμματα. Κάπως έτσι τα μόνα θέματα που επιτρέπεται να τεθούν προς συζήτηση είναι η διακομματική σκανδαλολογία, αφού στα βασικά θέματα (οικονομία, εθνικά, κοινωνική πολιτική) υπάρχει διακομματική συναίνεση.
Η προεκλογική στρατηγική των μεγάλων κομμάτων εξαντλείται στο μπλοκάρισμα των μετεκλογικών συμμαχιών του αντιπάλου τους ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή συσπείρωση ψηφοφόρων για το κόμμα τους και ενίσχυση του αναιμικού προς ώρας διπολισμού. Ο Κ. Μητσοτάκης είναι ξεκάθαρος λέγοντας λίγο-πολύ: «Εγώ ή το χάος». Το ίδιο ξεκάθαρος και ο Αλ. Τσίπρας που εκβιάζει τα μικρότερα όμορα κόμματα να στηρίξουν (ή να παράσχουν ανοχή) σε μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στον κίνδυνο μιας δεύτερης θητείας Κ. Μητσοτάκη. Οι πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και της χώρας όμως είναι για ακόμη μια φορά απούσες.
